Αυτός ο εγωικός εαυτός αναπτύσσεται προκειμένου να μας προσφέρει μια υγιή αίσθηση εξατομίκευσης και αυτονομίας, η οποία μας βοηθάει να βαδίσουμε το ταξίδι της ζωής με ασφάλεια επιβίωσης και σχετική ευτυχία. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι σχετικά λίγοι άνθρωποι αναπτύσσουν αληθινή ψυχολογική αυτονομία, και ακόμη κι εκείνοι που το κάνουν απορροφώνται τόσο πολύ από τον ψεύτικο εαυτό ώστε να μην υποψιάζονται καν την ψευδαισθησιακή φύση του ή τι βρίσκεται πέρα απ' αυτόν.
Όταν όμως αναπτυχθεί αληθινή αυτονομία, ο εγωικός εαυτός δεν είναι πια απαραίτητος, με τον ίδιο τρόπο που η παιδική ηλικία δεν είναι απαραίτητη όταν περάσουμε στην εφηβεία. Ωστόσο, θα ήταν πιο ακριβές αν λέγαμε ότι αυτό που είναι αληθινά σημαντικό είναι η αυτονομία, και ότι ο ψεύτικος εαυτός είναι ουσιαστικά ένα φανταστικό υπό-προϊόν της ταύτισης της επίγνωσης με τις ασταμάτητες κινήσεις του νου.
Φυσικά, το πρόβλημα είναι ότι ο εαυτός για τον οποίο είμαστε πεπεισμένοι ότι είναι ο αληθινός μας εαυτός, δεν είναι παρά ένα φάντασμα που υπάρχει μόνο μέσα στον νου, και που θρέφεται ασταμάτητα από την συναισθηματική ενέργεια της χωριστικότητας. Είναι τόσο αληθινός όσο το όνειρο της χθεσινής νύχτας. Όταν σταματάμε να σκεφτόμαστε την ύπαρξή του, παύει να υπάρχει. Και αφού έτσι γίνεται φανερό ότι είναι ψεύτικος, το ερώτημα που αυθόρμητα γεννιέται είναι, ποιος ή τι είναι ο αληθινός εαυτός;
Στον πυρήνα του ψεύτικου εαυτού βρίσκεται η αίσθηση ενός ελλείμματος, η οποία προέρχεται από την απομάκρυνση από την ίδια την Ουσία της ύπαρξής μας, λόγω παραπλάνησης από το όνειρο του κόσμου και λόγω της υποχρέωσης να το δεχτούμε ως πραγματικότητα. Ο ψεύτικος εαυτός γυρίζει ασταμάτητα γύρω απ' αυτή την άβυσσο που βρίσκεται στον πυρήνα του, μέσα σε ένα συνεχή τρόμο για την πιθανή και επικείμενη ανυπαρξία του.
Ο ψεύτικος εαυτός είναι ταυτόχρονα ένα εμπόδιο και μια πύλη μέσα από την οποία πρέπει να περάσουμε στην πορεία μας προς την αφύπνιση στην Ουσία της ύπαρξης. Καθώς περνάμε από μέσα του, η ταύτιση μαζί του παύει, είτε παροδικά είτε μόνιμα, και αποκαλύπτεται σαν μια δεύτερη γέννηση ότι αυτό που είμαστε είναι καθαρή επίγνωση, παρουσία.
Η παρουσία αυτή δεν είναι κάποιος εαυτός με τη συνηθισμένη έννοια του όρου. Δεν έχει σχήμα ή μορφή, ούτε ηλικία ή φύλο. Είναι μια έκφραση της άμορφης ουσίας της ύπαρξης. Η παρουσία δεν υπόκειται σε γέννηση ή θάνατο γιατί δεν ανήκει στον κόσμο των "πραγμάτων". Μέσα στην ακτινοβολία της καθαρής επίγνωσης εμφανίζονται και εξαφανίζονται όλοι οι κόσμοι. Για να μπορέσει να υπάρξει οτιδήποτε, θα πρέπει πρώτα να υπάρξει η επίγνωση. Αυτή είναι η υπέρτατη αλήθεια την οποία καλούμαστε να επιβεβαιώσουμε και να ενδυναμώσουμε μέσα από την προσωπική μας εμπειρία, κάθε στιγμή. Ολόκληρος ο κόσμος εξωτερικά και εσωτερικά υπάρχει επειδή έχω επίγνωση, επειδή είμαι επίγνωση. Χωρίς επίγνωση δεν υπάρχει τίποτα.
Η αναγκαιότητα λοιπόν για επίγνωση δεν είναι πολυτέλεια ή ιδιορρυθμία, αλλά απόλυτη προτεραιότητα και άμεση υποχρέωση στην αλήθεια της ύπαρξης. Η όλη εσωτερική εργασία δεν είναι παρά μια συνεχής κίνηση από την επίγνωση της εμπειρίας, στην εμπειρία της ίδιας της επίγνωσης.
Διαβάστε επίσης:
