Οι πεποιθήσεις μας δημιουργούν την πραγματικότητά μας. Ελκύουμε πραγματικότητες που αντιστοιχούν στο τι πιστεύουμε, αλλά κι ερμηνεύουμε πραγματικότητες σύμφωνα με το σύστημα πεποιθήσεων που έχουμε.
Το σύστημα πεποιθήσεων καθορίζει τι συμβαίνει στη ζωή μας και πώς νιώθουμε με αυτό που συμβαίνει. Το πιο σημαντικό μέρος στη ζωή μας είναι η διόρθωση του συστήματος πεποιθήσεων γιατί οι περισσότερες πεποιθήσεις που έχουμε δεν είναι καν δικές μας. Είναι πεποιθήσεις που έχουν εμφυτευτεί μέσα στο υποσυνείδητό μας όταν ήμασταν μικρά παιδιά από μια κοινωνία που δεν έχει επίγνωση της αληθινής μας φύσης και μας έχει προγραμματίσει να αμφιβάλλουμε και για την αξία μας και για την ασφάλειά μας και για την ικανότητά μας. Νιώθουμε γενικά μια δυσπιστία και για μας και για τους άλλους ανθρώπους, αλλά και τη ζωή που ζούμε.
Είναι απαραίτητο να εξετάσουμε το σύστημα πεποιθήσεων και την κοσμολογία μας κι ο καθένας θα δημιουργήσει τη δική του κοσμολογία. Άρα παρακαλώ, ούτε να πιστεύετε αυτά που σας λέω εγώ, δηλαδή το καθετί που ακούτε από μένα κι από άλλους κι από παντού. Να τα περάσετε εσείς, από την λογική, από τα φαινόμενα που βλέπετε γύρω σας, από την επιστήμη, από τους μεγάλους δασκάλους και να βγάλετε δικά σας συμπεράσματα.
Υπάρχουν κάποιες οδηγίες που δίνουμε γι' αυτή τη διαδικασία. Μερικές ερωτήσεις είναι:
1. Αυτή η πεποίθηση επιβεβαιώνεται με κάποιο τρόπο από τα φαινόμενα γύρω μου;
2. Οι μεγάλοι δάσκαλοι συμφωνούν με αυτή την πεποίθηση;
3. Η επιστήμη την απορρίπτει; Την επιβεβαιώνει;
4. Τη νιώθω; Τη νιώθω στην καρδιά μου; Ή απλώς είναι ένας προγραμματισμός που έχει περάσει μέσα στο νου μου από τα παιδικά μου βιώματα;
Υπάρχουν τρεις τρόποι που γνωρίζουμε ό,τι γνωρίζουμε:
Ο πρώτος τρόπος είναι να ακούσουμε κάτι από κάποιον στον οποίο έχουμε εμπιστοσύνη και τότε, αν ακούσουμε από κάποιον επιστήμονα ότι τα ατομικά σωματίδια λειτουργούν έτσι, τον πιστεύουμε, παρόλο που δεν τα βλέπουμε γιατί έχουμε εμπιστοσύνη σε αυτό που λέει. Άρα ο πρώτος τρόπος είναι να έχουμε πληροφορίες από κάποιον που θεωρούμε ότι είναι γνώστης του θέματος.
Ο δεύτερος τρόπος είναι με το συμπέρασμα. Βλέπω φαινόμενα και συμπεραίνω από τα φαινόμενα που βλέπω, διάφορες αντιλήψεις.
Κι ο τρίτος τρόπος είναι το βίωμα. Έχω άμεσο βίωμα του γεγονότος. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: Ας πούμε ότι έρχεται κάποιος μέσα και μας λέει ότι βρέχει και τον βλέπουμε βρεγμένο. Πιθανόν να τον πιστέψουμε (δεν έχει λόγο να μας πει ψέματα αλλά μπορεί και να μας κοροϊδεύει). Δεν μπορεί να είμαστε 100% σίγουροι. Ακούμε έναν ήχο που ακούγεται σαν βροχή και συμπεραίνουμε ότι βρέχει. Αλλά μπορεί να είναι τα νερά που πέφτουν από τα μπαλκόνια. Με τα λόγια του ανθρώπου αυτού και με το συμπέρασμά μας, είμαστε περίπου σίγουροι όχι όμως στο 100%. Μόνο εάν βγαίναμε έξω από το δωμάτιο και παρατηρούσαμε τι συμβαίνει θα μπορούσαμε να καταλάβουμε αν βρέχει ή αν είναι τα μπαλκόνια ή αν είναι κάτι άλλο.
Οι μεγάλοι δάσκαλοι μάς λένε ότι η ψυχή συνεχίζεται μετά τον θάνατο. Όλες οι θρησκείες και τα περισσότερα φιλοσοφικά συστήματα συμφωνούν σε αυτό, περιλαμβάνοντας και το Σωκράτη, τον Πλάτωνα κι άλλους αρχαίους Έλληνες, ότι η ψυχή συνεχίζεται αλλά και ξαναέρχεται σε αυτή τη ζωή. Άρα έχω αυτή την πληροφορία, σέβομαι αυτά που λένε οι μεγάλοι δάσκαλοι.
Δεύτερο, συμπεραίνω αυτό που λέει η επιστήμη αφού η ύλη δεν μπορεί να καταστραφεί κι η ενέργεια μπορεί μόνο να αλλάξει μορφή, τότε, αφού ούτε η ύλη μπορεί να καταστραφεί ούτε η ενέργεια, πώς μπορεί να καταστραφεί η συνειδητότητα; Και λέω τότε πιθανόν ότι η συνειδητότητα συνεχίζει να υπάρχει και μετά το υλικό σώμα - το κάνω συμπέρασμα.
Ο τρίτος τρόπος είναι ότι βγαίνω από το σώμα μου είτε σε κάποια εμπειρία είτε σε κάποιο ατύχημα ή εγχείριση, βλέπω το σώμα μου από κάτω, καταλαβαίνω ότι εγώ δεν είμαι αυτό το σώμα - είμαι μια ανεξάρτητη συνειδητότητα κι είναι τόσο αληθινή αυτή η εμπειρία όσο αυτό που εσείς νιώθετε αυτή τη στιγμή. Όταν γυρίσετε σπίτι εσείς δε θα πείτε "πιστεύω ότι ήμουν σε μια ομιλία", δε θα χρησιμοποιήσετε τη λέξη "πιστεύω". Θα πείτε "ήμουνα, βίωσα", "είναι γεγονός".
Το ότι η ψυχή συνεχίζεται μετά το θάνατο του υλικού σώματος μπορεί να βασίζεται στη διδασκαλία, στο συμπέρασμα ή στο άμεσο βίωμα. Τώρα θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες πεποιθήσεις που είναι σημαντικό να επανεξετάσουμε σε σχέση με κάποια δεδομένα. Δεν χρειάζεται εσείς να τα δεχτείτε αυτά τα δεδομένα. Θα εξετάσω αυτές τις πεποιθήσεις με κάποια δεδομένα που πιστεύω εγώ. Εσείς είστε ελεύθεροι να μην συμφωνείτε μαζί μου σ' αυτά τα δεδομένα.
Ο άνθρωπος είναι μια προέκταση της Θείας Συνειδητότητας στην υλική διάσταση. Είμαστε όλοι μια αιώνια Θεία Συνειδητότητα σε ένα προσωρινό σώμα. Άλλοι θα πουν ότι ο άνθρωπος είναι μια τυχαία δημιουργία χημικών ενώσεων. Μπορεί. Εγώ δεν το πιστεύω, το θεωρώ απίθανο, το θεωρώ λιγότερο επιστημονικό από το να πιστεύω ότι μια Συνειδητότητα δημιουργεί τον άνθρωπο. Μάλιστα οι επιστήμονες Ervin László και Sir Fred Hoyle δηλώνουν ότι η πιθανότητα ο άνθρωπος να είναι αποτέλεσμα τυχαίων γεγονότων κι όχι πρόθεση μιας ανώτερης δύναμης είναι περίπου σαν την πιθανότητα να περάσει μια καταιγίδα μέσα από ένα σκουπιδότοπο και να δημιουργήσει ένα αεροπλάνο που πετάει. Αυτή είναι η πιθανότητα για αυτούς τους δύο επιστήμονες.
Είναι πολύ δύσκολο να πιστέψω ότι ο άνθρωπος είναι τυχαίο γεγονός. Πολύ πιο εύκολα πιστεύω πως είναι μια προέκταση μιας διάνοιας που προϋπήρξε πριν από την ύλη και τώρα εκφράζεται μέσα από αυτόν τον υλικό κόσμο, σε μια εξελικτική διαδικασία. Σκοπός μας είναι να μπορούμε να εκφράσουμε αυτό που είμαστε, όλο και πιο ολοκληρωτικά.
Το πρώτο δεδομένο είναι ότι ο κάθε άνθρωπος αξίζει αγάπη και σεβασμό όπως είναι – εφόσον είναι μια έκφραση της Θείας Συνειδητότητας, ικανός/ανίκανος, ηθικός/ανήθικος μπορεί να μην αξίζει ευθύνες, μπορεί να μην αξίζει ελευθερία αλλά αξίζει αγάπη και σεβασμό σαν έκφραση του Θείου στην υλική διάσταση.
Δεύτερο δεδομένο: η ασφάλεια. Η συνειδητότητα που είμαστε είναι ασφαλής γιατί είναι αιώνια, το σώμα μπορεί να πεθάνει, το σώμα μπορεί να πάθει διάφορα, αλλά η συνειδητότητα είναι ασφαλής, πάντα. Δεν μπορεί να κόβεται, να καίγεται, δε μπορεί να πεθάνει. Το δεύτερο δεδομένο της ύπαρξής μας είναι ότι όλοι είμαστε ασφαλείς, ακόμα και μέσα από τον ίδιο το θάνατο. Είναι απλώς μια αλλαγή συχνότητας. Αλλάζουμε συχνότητα, αλλάζουμε σταθμό και δε βλέπουμε πια τον υλικό σταθμό, βλέπουμε έναν άλλο σταθμό.
Το τρίτο δεδομένο κατά τη δική μου αντίληψη είναι η ελευθερία. Οι άνθρωποι κάποιες φορές δεν βιώνουν ελευθερία, αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαστε όλοι ελεύθεροι εκτός από τις στιγμές που παραδίδουμε στους άλλους την ελευθέρια μας από το φόβο της απόρριψης, το φόβο της σύγκρουσης, το φόβο να χάσουμε την αγάπη τους, κ.ά. Ο καθένας μας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει αρκεί να μη φοβάται να χάσει την αγάπη, την έγκριση ή να φοβάται τη σύγκρουση.
Επίσης, χάνουμε την ελευθερία από τις προσκολλήσεις. Δεν είμαι ελεύθερος όταν είμαι δεσμευμένος στην προσκόλλησή μου κι όταν φοβάμαι. Όταν φοβάμαι δεν είμαι ελεύθερος να κάνω αυτό που θέλω, να προχωρώ εκεί που φοβάμαι. Υπάρχουν τρία εμπόδια στην ελευθερία μου που δεν έχουν καμιά σχέση με τον έξω κόσμο, έχουν σχέση με εμένα, εγώ φοβάμαι να χάσω την αγάπη των άλλων, εγώ φοβάμαι να μπω στο αεροπλάνο, εγώ φοβάμαι μια ευθύνη κι εγώ είμαι προσκολλημένος σε διάφορες ουσίες ή ανθρώπους και δεν είμαι ελεύθερος να είμαι καλά χωρίς αυτά. Το τι κάνουμε την ελευθερία μας είναι δική μας ευθύνη.
Ένα τέταρτο δεδομένο είναι ότι είμαστε Αγάπη. Δε μπορεί να είμαστε Θεία Συνειδητότητα και μην να είμαστε αγάπη. Το Θείο είναι Αγάπη. Ο νους μου μπορεί να μη βιώνει αγάπη κι ο νους του αλλού να μη βιώνει αγάπη, αλλά μέσα μου η αληθινή μου φύση αγαπά τον άλλο κι η αληθινή φύση του άλλου αγαπά εμένα, ακόμα και όταν τα εγώ μας δε μπορούν να βιώσουν την αγάπη που υπάρχει μέσα μας για τον άλλο.
Το πέμπτο δεδομένο είναι η ειρήνη, ότι στο βάθος του εαυτού υπάρχει ειρήνη. Ο νους μου μπορεί να μη βιώσει αυτή την ειρήνη γιατί είναι συγκεντρωμένος στον κόσμο γύρω μου. Έχει διάφορες προσκολλήσεις, ανασφάλειες και φόβους και χάνει την ηρεμία του, πιστεύοντας ότι κινδυνεύει γιατί νομίζει ότι κινδυνεύει η αξία του, η ασφάλειά του, η ελευθερία του από κάποιους ανθρώπους και γεγονότα. Η αληθινή μας φύση είναι η ηρεμία και η αγάπη.
Δυο ακόμα δεδομένα είναι η δύναμη κι η δημιουργικότητα. Ότι υπάρχει απεριόριστη δύναμη μέσα μας αρκεί εμείς να δεχτούμε να έρθουμε σε επαφή με αυτή τη δύναμη. Έχουμε την ελευθερία να ερχόμαστε ή όχι κι έχουμε και την δημιουργικότητα μέσα μας σαν εκφράσεις της Θείας Συνειδητότητας.
Όλοι αξίζουμε, όλοι είμαστε ασφαλείς, όλοι είμαστε ελεύθεροι, όλοι αγαπάμε, όλοι είμαστε ήρεμοι στο βάθος του εαυτού μας κι όλοι είμαστε πολύ δυνατοί και πολύ δημιουργικοί ανεξάρτητα αν ερχόμαστε σε επαφή με αυτά και τα εκφράζουμε στη ζωή μας.
Τι σημασία έχουν τα δεδομένα;
Για να είναι μια πεποίθηση αλήθεια, θα πρέπει να μας φέρνει σε επαφή με αυτά τα δεδομένα. Όποια πεποίθηση με απομακρύνει από τα δεδομένα της αληθινής μου φύσης ή την αληθινή φύση των άλλων, δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Κάθε πεποίθηση θα πρέπει να μου επιτρέπει να βιώνω αυτά τα δεδομένα όσον αφορά τον εαυτό μου και να βιώνω αυτά τα δεδομένα όσον αφορά τους άλλους.
Που σημαίνει ότι για να είναι μια πεποίθηση αλήθεια, θα πρέπει να με κάνει να νιώθω ασφάλεια, αγάπη, σεβασμό, να συμπεριφέρομαι προς τους άλλους με τον τρόπο που θα ήθελα να μου συμπεριφέρονται. Αλλιώς αυτή η πεποίθηση για μένα δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι συντονισμένη αυτή η πεποίθηση με την αλήθεια. Θα πρέπει να οδηγεί σε μια κοινωνία ανθρώπων με αρμονία, ευτυχία, συνεργασία, αγάπη και ευημερία για όλους. Αλλιώς αυτή η πεποίθηση είναι μια ψευδαίσθηση που μας εμποδίζει να βιώσουμε την αλήθεια, την οποία ενσαρκωθήκαμε για να βιώσουμε.
*Από ομιλία του Ρόμπερτ Η. Νατζέμυ και απόσπασμα από το νέο βιβλίο του "Σύγχρονη Πνευματική Ψυχολογία".
Διαβάστε επίσης:
