Για να γνωρίσεις το όλο πρέπει να διαλυθούν τα όρια που σε ορίζουν και σε περιορίζουν. Τα όρια αυτά καθορίζονται πρωτίστως από τις σκέψεις που διαμορφώνουν και ορίζουν την αυτοεικόνα: εγώ είμαι αυτός, εγώ είμαι έτσι, εγώ είμαι το σώμα.
Όταν όμως διαλύονται τα όρια δεν υφίσταται πλέον ξεχωριστό άτομο για να έρθει σε επαφή με το όλο. Αφού δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχει Εγώ. Αν δεν υπάρχει Εγώ, δεν υπάρχει η προσωποποιημένη εμπειρία που λέει "ήρθα σε επαφή με το όλο". Υπάρχει πλέον η εμπειρία "γνώρισα τι σημαίνει να Είσαι, χωρίς να είσαι κάποιος ή κάτι".
Αυτή είναι η λεγόμενη εμπειρία της θέωσης ή φώτισης. Μόνο αυτός που είναι έτοιμος να αφήσει τους περιορισμούς του, θα μπορέσει να δει ότι η ζωή, στο επίπεδο των σωμάτων και των μορφών, είναι ό,τι είναι και τα κύματα στην επιφάνεια της θάλασσας. Πόσο αξίζει να προσκολληθείς σε ένα κύμα; Ή, όπως θα έλεγε ο Μούτζι, "αν ερωτευόσουν ένα σύννεφο, πόσο θα διαρκούσε ο έρωτάς σου;".
Η διάλυση των ορίων του Εγώ δεν είναι ολοκληρωτική. Δεν μπορεί να είναι λειτουργικό ένα σύστημα, όπως είναι ένα σώμα και ένας νους, αν δεν υπάρχει η παραμικρή αίσθηση του διαχωρισμού. Η πιο απλή λειτουργία, όπως το να ανταποκριθείς σε κάποιον που σε φωνάζει με το όνομά σου, προϋποθέτει ότι αναγνωρίζεις -έστω μερικώς- τον εαυτό σου με αυτό το όνομα. Διαφορετικά δεν θα αντιδρούσες καθόλου. Άλλο εάν ταυτόχρονα γνωρίζεις ότι το όνομα είναι μόνο ένα εργαλείο που μας βοηθάει να επικοινωνούμε και ότι δεν προσδιορίζει πραγματικά αυτό που είσαι. Εξάλλου δεν χρειάζεται να υπενθυμίζεις συνέχεια στον εαυτό σου ότι σε λένε Κώστα ή Μαρία. Το όνομα εκπληρώνει το σκοπό και τη λειτουργία του χωρίς να χρειάζεται να προσδιορίσει υπαρξιακά αυτό που είσαι.
Αυτό που συμβαίνει με τη θέωση (ή φώτιση) είναι ότι αφού γνωρίσουμε τι είναι η ύπαρξη χωρίς περιορισμούς, πλέον το Εγώ δεν είναι μια άκαμπτη δομή που πασχίζει συνέχεια είτε να αμυνθεί (με το φόβο), είτε να διογκωθεί (με τις επιθυμίες). Η ζωή γίνεται ανάλαφρη, οι "καταστάσεις" της ζωής δεν βιώνονται ως σταθερές καταστάσεις αλλά ως παροδικές εμπειρίες, ο χρόνος αναγνωρίζεται ως νοητικό προϊόν (με την όποια πρακτική χρησιμότητα διαθέτει) και η αίσθηση του ξεχωριστού ατόμου παύει να είναι η κυρίαρχη αίσθηση αυτοπροσδιορισμού.
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Διαβάστε επίσης:
