Το κυριότερο χαρακτηριστικό των πεποιθήσεων είναι η άκαμπτη αίσθηση βεβαιότητας που μας παρέχουν, καθώς αποτελούν συμπεράσματα στα οποία έχουμε καταλήξει πριν από αρκετά χρόνια (συνήθως κατά την παιδική ηλικία), και πιστεύουμε ότι λένε την αλήθεια. Ακριβώς επειδή νιώθουμε ότι αυτές οι πεποιθήσεις είναι δικό μας κομμάτι, γι' αυτό είναι δύσκολο να δημιουργήσουμε μια απόσταση από αυτές και να τις δούμε αντικειμενικά. Από τη στιγμή όμως που τις αναγνωρίσουμε, ανοίγει ο δρόμος για την αλλαγή.
Αφού τις αναγνωρίσουμε, πρέπει να τις επανεξετάσουμε για να δούμε αν λένε την αλήθεια. Η αλήθεια δεν πρέπει να είναι μόνο εκτιμήσεις και υποθέσεις, αλλά βιωματικά συμπεράσματα.
Βιωματικά, μέσα από εμπειρίες, πρέπει να δούμε ότι οι πεποιθήσεις δεν ισχύουν και κάθε φορά που ο νους θα επανέρχεται στις παλιές πεποιθήσεις, πρέπει να τον αμφισβητούμε. Να τον παρατηρούμε και να τον αναγνωρίζουμε ως έναν αυτόματο μηχανισμό που λειτουργεί χωρίς δική του θέληση και που δεν έχει σκοπό να μας βλάψει.
Οι σκέψεις εμφανίζονται αυτόματα, από μόνες τους. Όταν ο νους αναγνωρίζεται ως ένας αυτόματος μηχανισμός, παύουμε να τον πιστεύουμε και να τον τροφοδοτούμε με περαιτέρω ενέργεια, σκέψεις, συναισθήματα και συμπεριφορές.
Σε συμπεριφορικό επίπεδο, κάποια πράγματα που κάναμε τα προηγούμενα χρόνια με ένα συγκεκριμένο τρόπο, πρέπει να αρχίσουμε να τα κάνουμε διαφορετικά, βλέποντας ότι είμαστε ασφαλείς και δεν κινδυνεύουμε.
Με το χρόνο και την επανάληψη, το σύστημά μας σώμα-νους θα αρχίσει να προγραμματίζεται ξανά, ενώ αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως "εγώ" θα το νιώθουμε όλο και πιο ασφαλές. Χρειάζεται όμως χρόνος και καλή κατανόηση για το πώς λειτουργεί το σύστημά μας.
Επίσης, επειδή ο νους θα συνεχίσει για ένα χρονικό διάστημα να επαναλαμβάνει τα παλιά του μοτίβα, πρέπει να προσέχουμε τόσο να μη μας παρασέρνει στους φοβογόνους εσωτερικούς διαλόγους του, όσο και στο αυτομαστίγωμα ("δεν τα καταφέρνω, δεν είμαι καλός άρα δεν θα τα καταφέρω ποτέ", κ.ο.κ).
Βιωματικά, μέσα από εμπειρίες, πρέπει να δούμε ότι οι πεποιθήσεις δεν ισχύουν και κάθε φορά που ο νους θα επανέρχεται στις παλιές πεποιθήσεις, πρέπει να τον αμφισβητούμε. Να τον παρατηρούμε και να τον αναγνωρίζουμε ως έναν αυτόματο μηχανισμό που λειτουργεί χωρίς δική του θέληση και που δεν έχει σκοπό να μας βλάψει.
Οι σκέψεις εμφανίζονται αυτόματα, από μόνες τους. Όταν ο νους αναγνωρίζεται ως ένας αυτόματος μηχανισμός, παύουμε να τον πιστεύουμε και να τον τροφοδοτούμε με περαιτέρω ενέργεια, σκέψεις, συναισθήματα και συμπεριφορές.
Σε συμπεριφορικό επίπεδο, κάποια πράγματα που κάναμε τα προηγούμενα χρόνια με ένα συγκεκριμένο τρόπο, πρέπει να αρχίσουμε να τα κάνουμε διαφορετικά, βλέποντας ότι είμαστε ασφαλείς και δεν κινδυνεύουμε.
Με το χρόνο και την επανάληψη, το σύστημά μας σώμα-νους θα αρχίσει να προγραμματίζεται ξανά, ενώ αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως "εγώ" θα το νιώθουμε όλο και πιο ασφαλές. Χρειάζεται όμως χρόνος και καλή κατανόηση για το πώς λειτουργεί το σύστημά μας.
Επίσης, επειδή ο νους θα συνεχίσει για ένα χρονικό διάστημα να επαναλαμβάνει τα παλιά του μοτίβα, πρέπει να προσέχουμε τόσο να μη μας παρασέρνει στους φοβογόνους εσωτερικούς διαλόγους του, όσο και στο αυτομαστίγωμα ("δεν τα καταφέρνω, δεν είμαι καλός άρα δεν θα τα καταφέρω ποτέ", κ.ο.κ).
Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι για να αλλάξουμε τις περιοριστικές πεποιθήσεις μας, που αποτελούν και τα θεμέλια της δυστυχίας μας, πρέπει να βρισκόμαστε σε μια συνεχή εσωτερική επαγρύπνηση. Οι πεποιθήσεις μπορεί να βρίσκονται στη ρίζα πολλών επιθυμιών, προσδοκιών, συμπερασμάτων και απόψεων που μας κάνουν να αντιστεκόμαστε στη ζωή. Μόνο μέσω μιας στάσης επιγνωσιακής επαγρύπνησης μπορούμε να ξεφύγουμε από έναν τέτοιο προγραμματισμό.
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Διαβάστε επίσης:
