Όταν έρχεσαι στη θέση του παρατηρητή, είσαι ήδη μέσα στην ευωδιά της ομορφιάς, του φωτός και της χαράς.
Όμως τελικά, ακόμα και η κατάσταση του Είναι αναγνωρίζεται και η ίδια ως φαινομενική. Γίνεται αντιληπτή από, και μέσα, στο Αμετακίνητο.
Αλλά το Αμετακίνητο δεν είναι ένα πράγμα, ένα αντικείμενο. Είτε δεν είναι πράγμα, είτε αυτό είναι το μοναδικό πράγμα, όπως θέλεις πες το.
Και για ποιον μιλάμε; Για εσένα, εμάς, Εμένα, Εκείνο, τον Εαυτό, το Υπέρτατο Ον, το Απόλυτο. Στην πραγματικότητα, για Εσένα δίχως "εσένα", δηλαδή δίχως το ιστορικό και υστερικό άτομο.
~Μούτζι
Διαβάστε επίσης:
