Η αποδοχή απαιτεί να νιώθουμε αρκετά σίγουροι για την αξία, την ασφάλεια και το σκοπό της ζωής μας. Όταν νιώθουμε σίγουροι, δεν χρειάζεται να προστατευτούμε με το μηχανισμό άμυνας της απόρριψης ή του θυμού.
Τι μπορεί να μας ωθήσει σε παρόμοια συναισθήματα σιγουριάς; Η απάντηση είναι: πίστη, γνώση και αγάπη.
Η πίστη, πως οι νόμοι του σύμπαντος θα επιτρέψουν μόνον αυτό που είναι δίκαιο και ωφέλιμο για τη μακροχρόνια αρμονία και ευτυχία μας, θα μας κάνει, με τρόπους που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε άμεσα, να αποδεχτούμε αυτό που είναι σαν δίκαιο και τελικά ωφέλιμο. Αυτό το ονομάζουμε «μεταμφιεσμένη ευλογία». Αποδεχόμαστε αυτό που είναι, όχι σαν έσχατο σημείο, αλλά σαν πλαίσιο για εξέλιξη και αλλαγή. Αποδεχόμαστε ότι υπάρχουν λόγοι που δεν μπορούμε τώρα να κατανοήσουμε γιατί οι συνθήκες είναι όπως είναι, και πως ένας απ’ αυτούς τους λόγους είναι ότι μας προσφέρουν πολλές ευκαιρίες για εξέλιξη και ανακάλυψη εσωτερικών δυνάμεων, τις οποίες διαφορετικά δεν θα βιώναμε ποτέ.
Ποιοι είναι αυτοί οι συμπαντικοί νόμοι;
Ένας νόμος που είναι αποδεκτός από όλες τις θρησκείες και τις φιλοσοφίες, καθώς και από τη φυσική, είναι ο «νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος». Αυτός ο νόμος δηλώνει πως κάθε γεγονός είναι το αποτέλεσμα προηγούμενης δράσης. Επομένως, κάπου στο ατομικό και συλλογικό παρελθόν μας έχουμε κάνει επιλογές, τα αποτελέσματα των οποίων βιώνουμε σήμερα. Η ιδέα εδώ είναι ότι η ατομική και συλλογική πραγματικότητά μας είναι το δίκαιο και σωστό αποτέλεσμα όλων των επιλογών μας μέχρι αυτή τη στιγμή. Αυτό το αποτέλεσμα δεν είναι μια μορφή τιμωρίας, αλλά μάλλον δυναμική διαδικασία μάθησης, κατά την οποία κάθε στιγμή έχουμε την ευκαιρία να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, μιλούμε, δρούμε και συμπεριφερόμαστε, ώστε να δημιουργήσουμε μια πραγματικότητα πιο ευθυγραμμισμένη με αυτό που φαίνεται καλό, σωστό και ηθικό.
Είναι σημαντικό εδώ να μην συσχετίζουμε αυτόν το συμπαντικό νόμο με την τιμωρία ή την ανάγκη να υποφέρουμε για να αλλάξουν τα αποτελέσματα. Τα αποτελέσματα δεν είναι εκεί για εμάς για να υποφέρουμε, αλλά μάλλον για να μάθουμε να κάνουμε νέες επιλογές. Έτσι, πολλές καταστάσεις στη ζωή μας, που φαίνονται άδικες, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι το αποτέλεσμα των προηγούμενων επιλογών μας, για τις οποίες δεν έχουμε πια επίγνωση.
Δεύτερο έχουμε το νόμο της εξέλιξης. Μαζί με όλη τη δημιουργία, εμείς οι άνθρωποι είμαστε σε διαδικασία εξέλιξης, στην οποία αναζητούμε πάντα να εκδηλώσουμε τον ανώτερο, ηθικό και γεμάτο αγάπη εαυτό μας εδώ στη φυσική διάσταση. Αυτός ο νόμος φέρνει στην πραγματικότητά μας οτιδήποτε είναι πιθανό να εξυπηρετεί αυτόν το σκοπό. Όλα τα γεγονότα και οι καταστάσεις υπάρχουν για να μας προσφέρουν την ευκαιρία για εξέλιξη. Δεν έχουν κανέναν άλλο σκοπό. Δεν είναι διαχωρισμένα από εμάς, ακριβώς όπως ο παρατηρητής δεν μπορεί ποτέ να διαχωριστεί από το παρατηρούμενο και πάντα επηρεάζει το παρατηρούμενο απλώς με την πράξη της παρατήρησης. Ατομικά και συλλογικά «επιλέγουμε» ερεθίσματα που μας προσφέρουν ευκαιρίες για εξέλιξη. Όμως, έχουμε ελεύθερη βούληση να μάθουμε ή όχι. Η επιλογή μας να μάθουμε δημιουργεί διαφορετικό μέλλον από την επιλογή μας να μην μάθουμε. Η επιλογή να συνεχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε, να αισθανόμαστε και να δρούμε με τον ίδιο τρόπο που το κάναμε για χρόνια, μάς περιορίζει στην πραγματικότητα που έχουμε βιώσει μέχρι τώρα.
Επομένως, οι καταστάσεις, που φαίνονται λανθασμένες ή απαράδεκτες, μπορεί να είναι το αποτέλεσμα αυτών των δύο συμπαντικών νόμων, της αιτίας και του αποτελέσματος και της εξέλιξης.
Τρίτος είναι ο νόμος της έλξης, του καθρεφτίσματος ή της συμπαθητικής δόνησης, όπου έλκουμε προς εμάς συμπεριφορές και πραγματικότητες που αντανακλούν τις πεποιθήσεις, τα συναισθήματα, τις πράξεις και τις συμπεριφορές μας. Αν θέλουμε να δημιουργήσουμε μια διαφορετική πραγματικότητα, θα χρειαστεί να αλλάξουμε εσωτερικά. Και πάλι, με την απόρριψη, ευθυγραμμιζόμαστε και διογκώνουμε αυτό που απορρίπτουμε. Με την αποδοχή, παύουμε να προσθέτουμε ενέργεια σ’ αυτό που μας ενοχλεί και μπορούμε να αρχίσουμε να εστιαζόμαστε σ’ αυτό που θέλουμε, παρά σ’ αυτό που δεν θέλουμε.
Τώρα μπορούμε να δούμε πως «αυτό που είναι» μπορεί να είναι αποτέλεσμα αυτών των τριών δυνάμεων, των προηγούμενων επιλογών μας, των επιλογών μας για εξέλιξη και του νόμου της έλξης.
Ο τέταρτος νόμος είναι ότι μπορούμε να έχουμε πίστη στην αμετάβλητη και ακατάπαυστη θεϊκή αγάπη και την ευλογία προς όλη τη δημιουργία. Έχουμε, δυστυχώς, προγραμματιστεί από την κοινωνία, η οποία έχει δημιουργήσει τον Θεό σύμφωνα με τη δική της εικόνα (αντί για το αντίθετο). Έχουμε δημιουργήσει μια αντίληψη ενός Θεού που αγαπάει μόνο κάτω από συγκεκριμένους όρους και διαφορετικά θυμώνει και τιμωρεί εκείνους που δεν του αρέσουν πια. Πώς θα μπορούσε να συμβαίνει αυτό; Εμείς οι άνθρωποι συχνά μπορούμε να συγχωρούμε και να αγαπάμε εκείνους που μας βλάπτουν, και μας ζητείται να πιστέψουμε πως ο Θεός, ο οποίος δεν είναι δυνατόν να βλαφτεί με κανένα τρόπο, είναι ανίκανος να αγαπά εκείνους που δεν λειτουργούν σύμφωνα με την εντολή Του, παρόλο που ο ίδιος τους δημιούργησε ελαττωματικούς. Αυτό μοιάζει λογικό;
Ο Θεός είναι αγάπη και δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο εκτός από αγάπη. Ο Θεός δεν μπορεί να έχει αρνητικά συναισθήματα. Η αγάπη του Θεού είναι συνεχής, αμετάβλητη και αιώνια για όλα τα όντα, ανεξάρτητα από το τι κάνουμε ή δεν κάνουμε. Φυσικά, οι προηγούμενοι νόμοι της αιτίας και του αποτελέσματος, της εξέλιξης και του καθρεφτίσματος ισχύουν πάντοτε όταν λειτουργούμε μέσα στη φυσική διάσταση. Όμως, δεν έχουν τίποτα να κάνουν με τιμωρία ή απώλεια της αγάπης του Θεού.
Έχουμε την τάση να θεωρούμε τα δυσάρεστα γεγονότα, όπως την αρρώστια, τον πόνο και κάθε μορφή δυσφορίας, σαν μορφές τιμωρίας και δυσαρέσκειας του Θεού. Χρειάζεται να απελευθερωθούμε από αυτή την ψευδαίσθηση. Βρισκόμαστε πάντοτε μέσα στον κύκλο της θεϊκής αγάπης. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτά τα δυσάρεστα γεγονότα και καταστάσεις στην ουσία αποτελούν μορφές της θεϊκής αγάπης που μάς προσφέρουν την ευκαιρία να ανακαλύψουμε πολύ ανώτερες όψεις του θεϊκού εαυτού μας. Δεν υπάρχει τιμωρία. Είμαστε πάντοτε αγαπητοί και οτιδήποτε συμβαίνει ή θα συμβεί είναι πάντα για το ύψιστο καλό μας, σε σχέση με τα μαθήματα που χρειάζεται να μάθουμε.
Επίσης, χρειαζόμαστε πίστη στην ικανότητά μας να αντιμετωπίζουμε όλες τις καταστάσεις και να ωφελούμαστε απ’ αυτές. Συχνά, αμφιβάλλουμε για την ικανότητά μας να αντιμετωπίσουμε δυσάρεστα γεγονότα, όπως η απώλεια της εργασίας μας, των χρημάτων και πάνω απ’ όλα η απώλεια των αγαπημένων μας. Στην πραγματικότητα έχουμε τη δύναμη και τις εσώτερες ικανότητες να τα αντιμετωπίσουμε, να τα ξεπεράσουμε και να χρησιμοποιήσουμε θετικά κάθε πιθανό γεγονός. Αυτή η πραγματικότητα έχει γίνει φανερή από τα χιλιάδες βίντεο στο διαδίκτυο ανθρώπων που μοιράζονται μαζί μας τις προσπάθειες και τις δοκιμασίες τους και τον τρόπο που τις ξεπέρασαν και ωφελήθηκαν απ’ αυτές και συνέχισαν για να βοηθήσουν και άλλους να αντιμετωπίσουν τις ίδιες προκλήσεις.
Η πίστη είναι μια εσώτερη δύναμη που μας επιτρέπει να αποδεχτούμε αυτό που αρχικά μας φόβιζε. Δεν λέμε πως δεν θα υποφέρουμε ή δεν θα νιώσουμε πόνο. Λέμε πως τελικά θα το ξεπεράσουμε και θα ωφεληθούμε.
Όταν αντιλαμβανόμαστε τη ζωή σαν σχολείο ή σαν πρόκληση, μπορούμε να αποδεχτούμε κάθε νέα κατάσταση σαν ευκαιρία μάθησης. Όταν αυτό συμβεί αρκετές φορές, τότε θα προσεγγίζουμε κάθε πρόκληση ήρεμα, με λογική και περιέργεια για το τι θα μάθουμε αυτή τη φορά. Αυτό μάς θυμίζει τη φράση του Ρίτσαρντ Μπαχ στο βιβλίο "Ψευδαισθήσεις": «Κάθε πρόβλημα έρχεται με ένα δώρο στα χέρια του».
Κάθε νέα εμπειρία και κατάσταση μάς προσφέρει ευκαιρίες να μάθουμε να αισθανόμαστε αρκετά ασφαλείς και να εμπιστευόμαστε πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο και είναι σε συμφωνία με τους νόμους της αιτίας και του αποτελέσματος, της εξέλιξης, του καθρεφτίσματος και της αγάπης και πως είμαστε ικανοί να την αντιμετωπίσουμε και να τη χρησιμοποιήσουμε σαν διαδικασία εξέλιξης.
Επίσης, η αποδοχή προέρχεται από την τελική συνειδητοποίηση ότι αυτό το σώμα και ο νους είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι της ύπαρξής μας και ότι είμαστε θεϊκή συνειδητότητα που εκφραζόμαστε προσωρινά μέσα απ’ αυτά τα οχήματα. Είμαστε εδώ για να τα τελειοποιήσουμε – όχι για να περιοριζόμαστε απ’ αυτά. Είμαστε εδώ για να δημιουργήσουμε άφοβα ένα αρμονικό σώμα, μια αρμονική ζωή και μια αρμονική κοινωνία.
Επομένως, έχουμε δύο προκλήσεις σ’ αυτή τη διάσταση. Μία είναι να νιώθουμε ασφάλεια, αξία και ευτυχία σε κάθε κατάσταση. Η άλλη είναι να δημιουργήσουμε την ιδανική μας ζωή.
*Από το βιβλίο του Ρόμπερτ Νατζέμυ "Η δύναμη και η ελευθερία της αποδοχής"
Διαβάστε επίσης:
