Όταν μιλάμε για την ψυχολογική αίσθηση του κινδύνου, δηλαδή για την αίσθηση ότι κινδυνεύουμε χωρίς να κινδυνεύει το σώμα, στην ερώτηση "από τι κινδυνεύω" ο νους πάντα θα έχει κάτι να πει. Στην ερώτηση "τι είναι το εγώ που ισχυρίζεται ότι κινδυνεύει" η απάντηση δεν είναι τόσο προφανής.
Αν δεν κινδυνεύει το σώμα, τότε ποιος κινδυνεύει; Τι είναι το εγώ στο "εγώ κινδυνεύω"; Τι μορφή έχει αυτό το εγώ;
Στις περισσότερες περιπτώσεις ο φόβος εμφανίζεται από συνήθεια, γιατί δεν εξετάσαμε ποτέ τη φύση του εγώ που νιώθει ότι κινδυνεύει.
Το εγώ αυτό είναι ένα πακέτο σκέψεων και αισθήσεων που αποτελεί τη λεγόμενη "αυτοεικόνα" - αυτό που πιστεύω ότι είμαι. Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν ψευδή εαυτό που, με τα χρόνια και χωρίς να το καταλάβουμε, απέκτησε τα ηνία της ζωής μας. Εξαιτίας της άγνοιάς μας, τον θρέψαμε με την προσοχή και την πίστη μας και τον βάλαμε στο προσκήνιο των εμπειριών μας.
Για να απαλλαγούμε από την κυριαρχία του πρέπει να τον εκθρονίσουμε. Για να τον εκθρονίσουμε πρέπει να δούμε ποια είναι η πραγματική του φύση, ότι πρόκειται για μια δομή που αποτελείται από πεποιθήσεις, ταυτότητες, ρόλους, συνήθειες και σωματικές αισθήσεις, που στο παρελθόν συνδυάστηκαν με την αίσθηση της ύπαρξής μας, το είμαι.
Αν κάποιος νιώθει ότι είναι ιδιαίτερος, καλύτερος ή ανώτερος από τους άλλους, ή ανάξιος, ανασφαλής και κατώτερος, εξαρτάται από την ανατροφή που είχε, τις εμπειρίες και τα ερεθίσματα που δέχτηκε από την οικογένεια και την κοινωνία στην οποία μεγάλωσε.
Τη θέση αυτού του ψευδούς εαυτού πρέπει να πάρει αυτό που θα αναγνωριστεί ως η πραγματική φύση του εγώ. Και αυτό δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι πάντα παρόν σε όλες τις εμπειρίες μας - αυτό που ζει αυτή τη ζωή. Όχι κάτι που εμφανίζεται προσωρινά μέσα από παροδικά φαινόμενα όπως είναι ο εσωτερικός μονόλογος, οι σκέψεις, οι αισθήσεις ή αυτά που λένε οι άλλοι για εμάς, αλλά αυτό που μας επιτρέπει να γνωρίζουμε ότι υπάρχουμε.
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
