Η κάθε μέρα που ζούμε μάς χαρίζεται σαν δώρο ζωής και δημιουργίας, εμείς, όμως, τη θεωρούμε δεδομένη.
Αρπαζόμαστε από την ύλη κι αισθανόμαστε αθάνατοι και η μόνη μας έννοια είναι πώς θα μαζέψουμε τα υλικά αγαθά που θα μας κάνουν να νιώθουμε δυνατοί και ωραίοι. Δουλεύουμε από το πρωί ως το βράδυ σαν ρομπότ, θυσιάζοντας τη ζωή μας στο βωμό του χρήματος. Εξαντλούμε τις δυνάμεις μας, γιατί τάχα πρέπει και το δικό μας παιδί ή εμείς οι ίδιοι να φοράμε την άλφα ή τη βήτα φίρμα. Στερούμαστε τα παιδιά μας, πηγαίνοντάς τα στους παιδικούς σταθμούς για να έχουμε έπιπλα ακριβά, αυτοκίνητα πολυτελείας και πολλά άλλα.
Όλα αυτά, όμως, μας κουράζουν, μας δημιουργούν ψυχολογικά προβλήματα. Χάνουμε τον ύπνο μας και τρέμουμε στη σκέψη να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας γιατί δεν τον αγαπάμε και τον κατηγορούμε συνεχώς, θεωρώντας ότι αυτός φταίει που δεν έχουμε όλα όσα θέλουμε.
Αλήθεια, πόσοι από μας έχουν ακούσει το κελάηδισμα ενός πουλιού το πρωί που όλοι τρέχουμε πανικόβλητοι;
Πόσοι σταθήκαμε να μυρίσουμε ή να καμαρώσουμε το λουλουδάκι που φύτρωσε στην άκρη του δρόμου μόνο και μόνο για να γεμίσει ομορφιά τη ζωή μας;
Πόσοι αφήνουμε στην πόρτα του σπιτιού μας τα προβλήματα της ημέρας και νιώθουμε ευτυχισμένοι στην αγκαλιά της οικογένειάς μας;
Πόσοι προλαβαίνουμε να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να του πούμε "Σ' αγαπώ, είσαι μοναδικός. Σ' ευχαριστώ για όσα καλά κάνεις;"
Πόσοι από εμάς ζούνε την κάθε στιγμή γεμάτοι ειρήνη κι ευτυχία;
Πόσοι πάνε να ξαπλώσουν το βράδυ με ήσυχη συνείδηση ότι έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν για τον εαυτό τους και τους άλλους στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους;
Και, τέλος, πόσοι κάθε βράδυ ευχαριστούν για την κάθε ημέρα που τους χαρίστηκε;
Σαφώς και δικαιούμαστε να θέλουμε να ζήσουμε μια άνετη ζωή και να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο αύριο. Συχνά, όμως, ξεχνάμε το σπουδαιότερο, ότι, δηλαδή, δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει αύριο. Γι' αυτό:
1. Κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε σήμερα, χωρίς άγχος, και
2. Θυμόμαστε ότι η ζωή θέλει απλά πράγματα. Όσο πιο απλά ζούμε, τόσο πιο πλούσιοι θα είμαστε σε εσωτερικούς θησαυρούς και αυτοί είναι οι μόνοι που χρειαζόμαστε.
Ας αδειάσουμε, επομένως, τη ζωή μας από καθετί περιττό για να κάνουμε χώρο για τα σπουδαία. Να γίνουμε σαν τα παιδιά: να γελάμε, να παίζουμε με τη ζωή. Είναι τόσο όμορφη... Σαν μια βόλτα με λιακάδα.
Άλλωστε, αυτό είναι η ζωή, μια βόλτα. Ας την κάνουμε, λοιπόν, όσο μπορούμε καλύτερη. Και στο ηλιοβασίλεμά της ήρεμοι και ευτυχισμένοι να μπορούμε να πούμε: ΕΖΗΣΑ.
*Από το βιβλίο "Το φωτεινό μονοπάτι" της Σοφίας Αναστασίου.
