Όπως δεν πρέπει να κρίνουμε κακόβουλα τους άλλους, έτσι δεν πρέπει να καταδικάζουμε και τον εαυτό μας με απογοήτευση και ενοχές.
Οι ενοχές είναι κάτι το εγωιστικό. Βασίζονται στην αίσθηση ότι είμαστε ανώτεροι και δεν μας ταιριάζουν καθόλου οι αδυναμίες. Προέρχονται από ένα είδος αλαζονικής τελειομανίας.
Καλό είναι να μάθουμε να ζούμε με τα ελαττώματά μας, να συνηθίσουμε στη σκέψη ότι είμαστε συνηθισμένοι άνθρωποι με αδυναμίες και όχι "ευγενείς" που πρέπει να είναι τέλειοι. Έτσι μπορούμε να αποδεχόμαστε τα λάθη μας, να τα αντικρίζουμε κατά πρόσωπο, χωρίς φόβους, ντροπές και ενοχές και να εργαζόμαστε για την αντιμετώπισή τους.
Οι ενοχές είναι ένα τέχνασμα που δεν μας αφήνει να αλλάξουμε. Ντρεπόμαστε γι' αυτό που είμαστε και εξαντλούμε τη φυσική επιθυμία αυτοβελτίωσης σε στείρα κριτική για τον εαυτό μας. Νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε, όμως απλώς αισθανόμαστε άσχημα και λύσεις δεν δίνουμε. Οι ενοχές διαιωνίζονται, γιατί διαιωνίζονται και τα λάθη μας, και αρχίζουμε να αποφεύγουμε από ντροπή ανθρώπους και καταστάσεις.
Η δυναμική της ψυχής μας βασίζεται στην αντίστροφη σχέση συνείδησης (απλής αλήθειας από την άμεση παρατήρηση) και του υποσυνείδητου (ψέματα προς τον εαυτό μας). Είναι υπεραπλούστευση, αλλά λειτουργεί αυτό το σκεπτικό.
Είμαστε ειλικρινείς προς τον εαυτό μας; Αν ναι, αυξάνεται το επίπεδο της συνειδητότητάς μας και γινόμαστε ο εαυτός μας. Λέμε ψέματα στον εαυτό μας; Τότε δημιουργούμε προσωπείο, πίσω από το οποίο κρύβουμε όποια αδυναμία δεν συμφέρει το εγώ μας και συρρικνώνεται η συνείδησή μας.
Διαβάστε επίσης:
