Οι περισσότεροι όταν αναφέρονται στην έννοια του εαυτού εννοούν τις σκέψεις που προσδιορίζουν ποιοτικά το "είμαι" - "είμαι αυτός, είμαι έτσι". Αυτές οι σκέψεις έχουν διαμορφωθεί κυρίως την περίοδο της ανατροφής και αποτελούν στοιχεία ενός προγραμματισμού.
Αυτός ο εαυτός είναι σαν μια φυλακή που κρατάει τον άνθρωπο εγκλωβισμένο και δεσμευμένο στο παρελθόν του. Οι σκέψεις που αφορούν το "ποιος είμαι" ουσιαστικά τού προσδίδουν μία ταυτότητα, την οποία είναι αδύνατο να εγκαταλείψει αν δεν μπορέσει πρώτα να την αναγνωρίσει ως μια ψευδαίσθηση.
Ο αληθινός, ή πραγματικός, εαυτός είναι πέρα από κάθε σκέψη. Είναι αυτό που υπήρχε πριν καν εμφανιστεί ο άνθρωπος στον πλανήτη. Είναι η ύπαρξη, η ουσία, η συνειδητότητα, η επίγνωση (χρησιμοποιήστε όποια λέξη θέλετε), που εκφράζεται μέσα από την ανθρώπινη μορφή και που θα μεταμορφωθεί σταδιακά σε κάτι άλλο, μετά από πολλές αθροιστικές και συσσωρευμένες αλλαγές. Υπό αυτή την οπτική, ο άνθρωπος είναι σαν ένα μέσο που χρησιμοποιεί η ύπαρξη για να γνωρίσει κάποιες εμπειρίες.
Για να αντιληφθεί κάποιος τον αληθινό του εαυτό πρέπει να σταματήσει να τον αναζητάει με τον νου. Δεν είναι ο διαφορετικός τρόπος σκέψης, μια διαφορετική ιδεολογία ή αντίληψη, που θα επιτρέψει σε ένα ενεργειακό σύστημα με τη μορφή ανθρώπου να συνειδητοποιήσει τι είναι. Ακόμα και το ερώτημα "ποιος είμαι" μάς απομακρύνει περισσότερο από τον αληθινό μας εαυτό, καθώς εμπεριέχει στοιχεία ταυτότητας, όπως φύλο, ιδιότητες, ρόλους, κ.τ.λ.
Θα μπορούσαμε επίσης να πούμε ότι δεν χρειάζεται καν να αντιληφθούμε τι είμαστε ή ποιος είναι ο αληθινός μας εαυτός, αφού κάτι τέτοιο δεν θα άλλαζε τίποτα επί της ουσίας - θα εξακολουθούσαμε να είμαστε αυτό που ήδη είμαστε. Το θέμα είναι ότι όταν γνωρίζεις τι είσαι πραγματικά, εναρμονίζεσαι με την ίδια τη ζωή και αυτό φαίνεται από τη μείωση ή την εξαφάνιση των ψυχικών και ψυχοσωματικών συμπτωμάτων - τα συμπτώματα εμφανίζονται όταν κάποιος ζει έχοντας πιστέψει ότι το νοητικό δημιούργημα του εγωικού εαυτού είναι ο αληθινός του εαυτός.
Οι σκέψεις γύρω από τον εαυτό προέρχονται από το παρελθόν. Δηλαδή, από καταστάσεις που δεν υπάρχουν πια, αλλά που τις συντηρεί ο νους με τη μνήμη. Αν οι σχέσεις που είχαμε αναπτύξει με τους γονείς μας, τα αδέρφια μας, τους δασκάλους μας και άλλους, μάς ώθησαν να πιστέψουμε σε κάποια συμπεράσματα για το ποιοι είμαστε, ποιοι είναι οι ρόλοι μας, αν είμαστε καλοί, σωστοί, ασφαλείς, επαρκείς ή ανεπαρκείς, μπορεί να ζήσουμε όλη μας τη ζωή μέσα σε αυτά τα πλαίσια, χωρίς να αντιληφθούμε ποτέ ότι αυτό που πραγματικά είμαστε δεν έχει καμία σχέση με το πώς μας φέρθηκαν ή τι μας δίδαξαν κάποιοι άνθρωποι στο παρελθόν.
Όλες οι σκέψεις που αναφέρονται σε κάποιον δήθεν εαυτό, εμπεριέχουν τις λέξεις "εμένα, εγώ, δικό μου" και προσδιορίζουν την ποιότητα του εαυτού, λένε ψέματα και αποτελούν τον ίδιο τον ψεύτικο εαυτό, το Εγώ. Π.χ. οι σκέψεις "είμαι κακός (εγώ), δεν έκανα το σωστό άρα είμαι λάθος (εγώ), οι άλλοι με κρίνουν (εμένα), αυτός είναι ο ρόλος μου, αυτή είναι η εικόνα μου", κ.ά, είναι σκέψεις που τείνουν να προσδιορίσουν ποιοτικά το τι είμαστε. Απ' την άλλη, σκέψεις του τύπου "περπατάω (εγώ), τρώω (εγώ), μου έδωσαν ένα βιβλίο (εμένα), το μπουφάν είναι δικό μου", κ.ά, δεν προσδιορίζουν ποιοτικά κάποιον υποτιθέμενο εαυτό.
Κάθε φορά που παρατηρούμε μία σκέψη του νου που αναφέρεται στο ποιοι είμαστε και τι είμαστε, είναι καλό να την αναγνωρίζουμε ως μία σκέψη του Εγώ, να μην την ακολουθούμε και να την αφήνουμε να φύγει χωρίς να την προσωποποιούμε. Αφαιρώντας την πίστη από αυτές τις σκέψεις, τους αφαιρούμε ουσιαστικά την τροφοδοτική τους πηγή, πράγμα που σημαίνει ότι σιγά σιγά θα αρχίσουν να εξασθενούν και να εμφανίζονται όλο και λιγότερο.
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Διαβάστε επίσης:
