Στον κόσμο γενικά επικρατεί η αντίληψη ότι πρέπει να είσαι "κάποιος" και να κάνεις πράγματα για να είσαι εντάξει. Αν δεν έχεις επιθυμίες και φιλοδοξίες, για τους άλλους είσαι σχεδόν άχρηστος. Σε βλέπουν σαν να μην έχεις τίποτα να τους προσφέρεις. Δεν θέλουν ευτυχισμένους ανθρώπους, δεν τους αναγνωρίζουν. Θέλουν μόνο ανθρώπους που δουλεύουν σκληρά. Το να είναι κάποιος ευτυχισμένος, δεν προσφέρει τίποτα το χρήσιμο.
Αν περιμένεις να σε αναγνωρίσει και να σε αποδεχτεί ο κόσμος, δεν πρόκειται να γίνεις ποτέ ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Μερικές φορές, πρέπει να εναντιωθείς ακόμα και στην οικογένειά σου αν δεν είναι ανοιχτοί απέναντι στη ζωή.
Από μικροί μαθαίνουμε ότι για να γίνουμε αποδεκτοί και να θεωρούμαστε άξιοι, πρέπει να φοράμε προσωπεία και να παρουσιαζόμαστε στους άλλους με πτυχία και χαρτιά, και φυσικά με τον προγραμματισμό που και οι άλλοι κουβαλάνε.
Ένα ρητό λέει: "Αν ένας κλέφτης συναντήσει έναν σοφό, το μόνο που θα βλέπει στον σοφό θα είναι οι τσέπες του". Αυτό σημαίνει ότι βλέπεις τη ζωή σύμφωνα με αυτό που αξιολογείς ως σημαντικό.
Καλά είναι να μην αναζητάμε καθόλου την αποδοχή από τους άλλους. Καλύτερα είναι να είμαστε αυτή η αποδοχή και να αποδεχόμαστε αυτά που συμβαίνουν μέσα μας. Δεν χρειάζεται ούτε να παραπονιόμαστε, ούτε να επιδεικνυόμαστε. Απλά να είμαστε αυτό που είμαστε.
Την εσωτερική γαλήνη και την αλήθεια δεν μπορεί να τις κατανοήσει κάποιος με τον νου, μπορεί μόνο να τις βιώσει. Γενικά, υπερεκτιμάται πάρα πολύ ο νους και οι ικανότητές του. Περιμένουμε η αλήθεια να εμφανιστεί στον νου και να γίνει κατανοητή με τις σκέψεις. Γι' αυτό είναι πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε πόσο μεγάλο είναι το υπαρξιακό μας βάθος και περιορίζουμε τον εαυτό μας μόνο στον προγραμματισμό που λαμβάνει ο νους μας.
*Από μαγνητοσκοπημένη ομιλία του Μούτζι
Μετάφραση: Νίκος Μπάτρας
Διαβάστε επίσης:
