Όλοι μας αναζητούμε τη γαλήνη και την αρμονία, γιατί αυτά τα δυο πράγματα λείπουν απ’ τη ζωή μας. Κατά καιρούς όλοι μας βιώνουμε στιγμές ταραχής, εκνευρισμού, δυσαρμονίας και δυστυχίας.
Κι όταν κανείς υποφέρει από μια τέτοια αναταραχή, δεν περιορίζει τη δυστυχία του μόνο στον εαυτό του, αλλά τη μοιράζει και στους άλλους.
Η αναταραχή διαποτίζει την ατμόσφαιρα γύρω απ’ το δυστυχισμένο άτομο. Όποιος έρχεται σ’ επαφή μαζί του ταράζεται, εκνευρίζεται. Οπωσδήποτε, αυτός δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να ζούμε. Θα έπρεπε να ζει κανείς ειρηνικά με τον εαυτό του και με τους άλλους. Στο κάτω κάτω, ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ον και πρέπει να ζει μέσα στην κοινωνία και να συναναστρέφεται με τους άλλους. Πώς μπορούμε λοιπόν να ζήσουμε ειρηνικά; Πώς μπορούμε να παραμείνουμε σε αρμονία μέσα μας και να διατηρήσουμε την ειρήνη και την αρμονία γύρω μας, ώστε κι οι άλλοι να μπορούν να ζουν γαλήνια κι αρμονικά;
Όταν είναι κανείς ταραγμένος, για να πάψει να είναι, πρέπει να μάθει τη βασική αιτία της αναταραχής του, την αιτία της δυστυχίας του. Αν ερευνήσει το πρόβλημα, πολύ σύντομα θα δει καθαρά πως όταν αρχίσει ο νους του να παράγει έναν αρνητισμό, ένα μίασμα, τότε δεν μπορεί παρά να ταραχτεί. Μια αρνητική ή νοσηρή σκέψη δεν μπορεί να συνυπάρξει με τη γαλήνη και την αρμονία.
Πώς αρχίζει κανείς να παράγει αρνητισμό; Άλλη μια φορά, ερευνώντας, το βλέπουμε καθαρά. Νιώθω πολύ δυστυχισμένος όταν βλέπω κάποιον να συμπεριφέρεται μ' ένα τρόπο που δεν μου αρέσει, όταν βλέπω να συμβαίνει κάτι που δεν μου αρέσει. Μου συμβαίνουν ανεπιθύμητα πράγματα και δημιουργώ ένταση μέσα μου. Αυτά που θέλω να γίνουν δε γίνονται, κάποια εμπόδια μπαίνουν στη μέση και πάλι δημιουργώ ένταση. Έτσι αρχίζω να δένω κόμπους μέσα μου. Σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου ανεπιθύμητα πράγματα μου συμβαίνουν κι αυτά που θέλω να συμβούν μπορεί να συμβούν, μπορεί κι όχι. Αυτή η διαδικασία αντίδρασης, το να δένεις δηλαδή κόμπους μέσα σου -Γόρδιους δεσμούς- δημιουργεί ένταση, ψυχική και σωματική και τόση ποσότητα αρνητισμού, που η ζωή ολόκληρη γίνεται δυστυχισμένη.
Ένας τρόπος να λύσω το πρόβλημά μου είναι να τα κανονίσω έτσι ώστε τίποτα ανεπιθύμητο να μη μου συμβαίνει κι όλα να γίνονται ακριβώς όπως το επιθυμώ. Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο πρέπει ν’ αναπτύξω ιδιαίτερη δύναμη, ή κάποιος άλλος που διαθέτει αυτή τη δύναμη θα πρέπει να έρχεται σε βοήθειά μου, όποτε του το ζητήσω, για να μη μου συμβαίνουν ανεπιθύμητα πράγματα και να γίνονται μόνο αυτά που θέλω.
Αυτό όμως δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί. Δεν υπάρχει κανείς στον κόσμο που να εκπληρώνονται όλες του οι επιθυμίες, που στη ζωή του να έρχονται όλα όπως τα θέλει χωρίς να του συμβαίνει ποτέ κάτι το μη-επιθυμητό. Συνέχεια μας συμβαίνουν πράγματα αντίθετα προς τις επιθυμίες μας ή τις προσδοκίες μας. Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι: Πώς μπορώ εγώ να μην αντιδρώ τυφλά όταν αντιμετωπίζω πράγματα που δεν μου αρέσουν; Πώς να μην δημιουργώ εντάσεις; Πώς να παραμείνω στη γαλήνη κι αρμονία μου;
Η δυσκολία έγκειται στο ότι δεν αντιλαμβάνομαι πότε πρωτοεμφανίζεται ένα μίασμα. Πρωτοεμφανίζεται βαθιά στο ασυνείδητο επίπεδο του νου, κι ώσπου να φτάσει στο συνειδητό, έχει αποκτήσει τόση δύναμη που με κατακλύζει και δεν μπορώ να το παρατηρήσω.
Πρόκειται λοιπόν για μια πρακτική λύση. Ένας απλός άνθρωπος δεν μπορεί να παρατηρεί αφηρημένα μιάσματα του νου - αφηρημένο φόβο, θυμό, ή πάθος. Αλλά με την κατάλληλη εκπαίδευση και εξάσκηση είναι πολύ απλό να παρατηρήσει την αναπνοή και τις αισθήσεις που νιώθει στο σώμα του, που συνδέονται κι οι δυο άμεσα με τα νοητικά μιάσματα.
Όσο περισσότερο ασκείται κανείς σ’ αυτή την τεχνική, θα δει πως τόσο πιο γρήγορα μπορεί να ξεφύγει απ’ τον αρνητισμό. Σταδιακά, ο νους απελευθερώνεται απ’ τα μιάσματα, γίνεται αγνός. Κι ένας αγνός νους είναι πάντα γεμάτος αγάπη, ανυστερόβουλη αγάπη για τους άλλους, γεμάτος συμπόνια για τα ελαττώματα και τις δυστυχίες τους, γεμάτος χαρά για την επιτυχία κι ευτυχία τους, κι εντελώς ατάραχος μπρος σ’ οποιαδήποτε κατάσταση κι αν προκύψει.
Το να παρατηρείς την πραγματικότητα έτσι όπως είναι, παρατηρώντας την αλήθεια μέσα σου, σημαίνει να γνωρίζεις τον εαυτό σου στο πραγματικό, εμπειρικό επίπεδο. Όσο εξασκείται κανείς, βγαίνει σταδιακά απ’ τη δυστυχία των αρνητισμών του. Από τη χονδροειδή, εξωτερική, εμφανή αλήθεια, διεισδύει στην απώτατη αλήθεια του νου και της ύλης. Στη συνέχεια το υπερβαίνει κι αυτό και βιώνει μια αλήθεια που βρίσκεται πέρα απ’ το νου και την ύλη, πέρα απ’ το χρόνο και το χώρο, πέρα απ’ το εξαρτημένο πεδίο της σχετικότητας: την αλήθεια της συνολικής λύτρωσης απ’ όλους τους αρνητισμούς, απ’ όλες τις δυστυχίες. Σ’ αυτή την απώτατη αλήθεια μπορεί κανείς να δώσει ό,τι όνομα θέλει. Πάντως πρόκειται για τον τελικό στόχο όλων των ανθρώπων.
Διαβάστε επίσης:
