Μια ωραία παρομοίωση που χρησιμοποιούν στην Ανατολή για να περιγράψουν αυτή τη διαδικασία, είναι η μεταμόρφωση της κάμπιας σε πεταλούδα. Η κάμπια μεταμορφώνεται πρώτα σε χρυσαλλίδα και δημιουργεί ένα κουκούλι, το οποίο πρέπει να σκίσει εκ των έσω για να απελευθερωθεί και να πάρει την τελική μορφή της ως πεταλούδα.
Αν και η όλη διαδικασία είναι από μόνη της εντυπωσιακή, ένα στοιχείο τής δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία: για να βγει η πεταλούδα απ' το κουκούλι πρέπει να σπρώξει με τα φτερά της το εσωτερικό τοίχωμα του κουκουλιού μέχρι να το σκίσει. Αν κάποιος παρέμβει και προσπαθήσει να "βοηθήσει" την πεταλούδα σκίζοντας το κουκούλι απ' έξω, η πεταλούδα δεν θα μπορέσει ποτέ να ανοίξει τα φτερά της. Και αυτό επειδή τα φτερά πρέπει να γεμίσουν με λέμφο (αίμα) για να δυναμώσουν και να ανοίξουν, κάτι που επιτυγχάνεται από το σπρώξιμο των φτερών επάνω στο κουκούλι, και όπως καταλαβαίνετε αυτό μπορεί να γίνει μόνο από την ίδια την πεταλούδα.
Η διαδικασία είναι η ίδια και στις περιπτώσεις της ανάπτυξης της συνειδητότητας. Απλά συμβαίνει σε διαφορετική κλίμακα και σε πιο σύνθετους οργανισμούς. Αλλά η ουσία παραμένει η ίδια: η αλλαγή θα προέλθει από την προσπάθεια που θα κάνει κανείς μόνος του. Οι εξωτερικές παρεμβάσεις, όπως είναι η ψυχολογική υποστήριξη ή καθοδήγηση, μπορούν να δράσουν μόνο ως καταλύτες. Και οι καταλύτες, ακριβώς όπως και στις χημικές αντιδράσεις, δεν παρεμβαίνουν στα μέρη της αντίδρασης, αλλά επηρεάζουν την πορεία της μειώνοντας τις απαιτήσεις για απορρόφηση ενέργειας από το περιβάλλον.
Ο Βούδας έλεγε ότι μόλις δεχτείς ένα βέλος στο σώμα σου, δεν θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι από πού ήρθε το βέλος, πώς έφτασε σε σένα, ποιος το έριξε, κ.τ.λ. Θα κάνεις ό,τι μπορείς για να το βγάλεις αμέσως. Το ίδιο ισχύει και στη διαδικασία της εσωτερικής μεταμόρφωσης. Αν και ο νους μας δημιουργεί σενάρια, υποθέσεις και όλων των ειδών σκέψεις (κατηγορίες, θυματοποιήσεις, κριτική) για ό,τι έχουμε ζήσει στο παρελθόν και ό,τι σκεφτόμαστε ότι θα ζήσουμε στο μέλλον, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο πυρήνας της αλλαγής είναι ακριβώς η αποταύτιση από αυτή τη νοητική λειτουργία.
Η παρατήρηση της φλυαρίας του νου είναι ταυτόχρονα και ο δρόμος για την αλλαγή. Και για να είμαστε σίγουροι ότι βαδίζουμε στο σωστό δρόμο, την παρατήρηση πρέπει να την ακολουθεί η αποδοχή. Δεν έχει καμία σημασία ποιο είναι το περιεχόμενο των σκέψεων που δημιουργεί ο νους. Το σημαντικό είναι ότι πρόκειται απλά για σκέψεις και όχι για την αλήθεια. Παρατηρώντας τες σημαίνει ότι ερχόμαστε πιο κοντά στην αληθινή μας φύση, που είναι η επίγνωση.
Η κύρια διαφορά μας από την κάμπια που μεταμορφώνεται σε πεταλούδα είναι ότι εκείνη δεν γνωρίζει τι της συμβαίνει. Αποτελεί η ίδια το φαινόμενο της αλλαγής, χωρίς να μπορεί να συνειδητοποιήσει την όλη διαδικασία. Εμείς έχουμε τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσουμε τι σηματοδοτεί η αλλαγή.
Όταν δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες και εμφανίζεται το κίνητρο της αλλαγής, αρχίζει και διαρρηγνύεται το κουκούλι τού εγώ που μας κρατούσε τόσα χρόνια στην άγνοια για όσα συμβαίνουν μέσα μας. Αφού αρχίσουμε να παρατηρούμε τη λειτουργία του νου, δημιουργούμε μια διαφορετική στάση απέναντι σ' αυτά που νιώθουμε, αλλά και απέναντι στις εμπειρίες μας. Η στάση αυτή είναι μια στάση αποδοχής και διεισδυτικής κατανόησης, που έρχεται να αντικαταστήσει την παλιά ασυνείδητη στάση της αντίστασης, της αυτόματης αντίδρασης και της άρνησης.
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Διαβάστε επίσης:
