Σύμφωνα με το ψυχοθεραπευτικό σύστημα Time Therapy κάθε μορφή επιθετικότητας γεννιέται μέσα από το φόβο, ενώ η θλίψη είναι το συναίσθημα το οποίο έχει τη δυνατότητα να μεταμορφώσει το φόβο σε εσωτερική γαλήνη και τελικά σε αγάπη.
Ο φόβος στο βιολογικό επίπεδο σχετίζεται με την ικανότητα της επιβίωσης, όμως στο ψυχολογικό επίπεδο, όπως λέει ο σοφός Ασταβάκρα, είναι κύρια πηγή της ανθρώπινης δυστυχίας. Ωστόσο εμπεριέχει και το δυναμικό τής μεταμόρφωσης, εφόσον η εμφάνισή του σηματοδοτεί τη συνάντησή μας με το άγνωστο, το καινούριο.
Συνήθως όμως ο φόβος δεν χρησιμοποιείται ως εργαλείο για τη μεταμόρφωση, αλλά εκφράζεται μέσα από διάφορες μορφές επιθετικότητας είτε προς τους άλλους, είτε προς τον εαυτό μας, όπως είναι για παράδειγμα ο θυμός, η αντίσταση, η ζήλια, η ενοχή, η δικαιολόγηση των πεποιθήσεών μας, η χειραγώγηση, η κριτική.
Έχουμε πάντα την επιλογή να μην αντιδράσουμε στο φόβο. Αν δεν αντιδράσουμε αυτόματα με οποιαδήποτε έκφραση επιθετικότητας, αλλά επιτρέψουμε την κίνηση του φόβου μέσα μας, θα παρατηρήσουμε ότι εκείνη τη στιγμή συμβαίνει μια εσωτερική αλλαγή. Μια αίσθηση παράδοσης, που συνοδεύεται από την απουσία κάθε δράσης και οποιασδήποτε συσχέτισης με το παρελθόν ή το μέλλον.
Αυτή την κατάσταση το Time Therapy αποκαλεί θλίψη. Τη μετάβαση από το φόβο στην εσωτερική γαλήνη. Τη στιγμή που ο φόβος κινείται μέσα μας χωρίς περιγραφή και χωρίς καμία αντίσταση, μπορούμε να αναγνωρίσουμε πως η ενέργεια που εκφράζεται σαν επιθετικότητα είναι η ίδια ενέργεια της αγάπης.
Στο βιβλίο του «Ανάμεσα σε δύο κόσμους» ο ιδρυτής του Time Therapy Μάνουελ Σοχ αναφέρει ότι: «Στην κοινωνία μας υπάρχει μια τεράστια ισχυρή τάση να αποφεύγουμε τη θλίψη. Κάνουμε τα πάντα προκειμένου να προφυλαχθούμε από αυτό το συναίσθημα. Προτιμάμε να θυμώνουμε ή να φοβόμαστε, αλλά όχι να νιώθουμε θλίψη. Τελικά αν δεν αποφασίσουμε να αισθανόμαστε τη θλίψη δεν μπορούμε να φτάσουμε στην αγάπη. Δεν μπορούμε να έχουμε το ένα συναίσθημα χωρίς το άλλο, κι όταν μιλάω για θλίψη, δεν εννοώ αυτολύπηση. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Η αυτολύπηση είναι προσωποποιημένη θλίψη. Η θλίψη που εννοώ εγώ δεν έχει καμία σχέση με την προσωποποιημένη θλίψη. Αυτή η θλίψη μάς οδηγεί να είμαστε ανοιχτοί στα πάντα και συνώνυμά της είναι οι λέξεις «συμπόνια» και «ενσυναίσθηση» […] μάς κάνει πιο πράους και προετοιμάζει το έδαφος για την αγάπη που αναπόφευκτα ακολουθεί.»
Σε πολλά σημεία τής διδασκαλίας του ο Μάνουελ Σοχ επισημαίνει ότι ουσιαστικά θλίψη είναι η ατμόσφαιρα που δημιουργείται όταν συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε η ιστορία μας και όλα όσα μέχρι τώρα έδιναν την αίσθηση της ταυτότητάς μας. Όταν αναγνωρίζουμε πως δεν μπορούμε να επέμβουμε, να ελέγξουμε ή να επιτύχουμε οτιδήποτε και δεν υπάρχει καμία ανάγκη για δικαιολόγηση, ερμηνεία ή κριτική.
Τότε απομένει μόνο η διαδικασία της καθαρής παρατήρησης, που χαρακτηρίζεται από την απουσία του χρόνου και της προσωπικής μας ιστορίας. Καθώς καταργείται κάθε ψευδαίσθηση διαχωρισμού, βιώνουμε τη σύνδεση με το όλον, την ενότητα με τον κόσμο, που είναι η ίδια η κίνηση της συμπόνιας.
Ο Μάνουελ Σοχ πολύ όμορφα παρομοιάζει τη θλίψη με τη γέφυρα που οδηγεί στην εσωτερική γαλήνη και την αγάπη. Κάθε φορά που είμαστε απόλυτα παρόντες, ελεύθεροι από φόβο, δεν έχουμε καν την επίγνωση ότι διασχίζουμε τη γέφυρα.
Ζωή Πεπόνη
Πηγές: «Τα χαρίσματα θεραπεύουν - Εισαγωγή στο Time Therapy» (εκδ. Ισόρροπον)
«Παρατήρηση: το "κλειδί" της ελευθερίας - Η αρχαία φιλοσοφία του Ashtavakra» (εκδ. Ισόρροπον)
«Ανάμεσα σε δύο κόσμους - Η αυτοβιογραφία ενός σύγχρονου μυστικιστή» (εκδ. Οξύ) Συγγραφέας: Μάνουελ Σοχ - Μετάφραση: Χριστίνα Σπηλιώτη
Διαβάστε επίσης:
