Κάποια στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου μπορεί να συμβεί η εξής αλλαγή: να μετατοπιστεί η αίσθηση του εαυτού του από το άτομο που μέχρι τώρα γνώριζε (με όλα τα χαρακτηριστικά που τον προσδιόριζαν - τα βιώματα, οι αναμνήσεις, οι επιθυμίες και οι αποστροφές), σε κάτι πέρα από αυτό.Ο αυτοπροσδιορισμός του πλέον κινείται στο πεδίο εκείνου που γνωρίζει τα χαρακτηριστικά του συστήματος σώματος - νου, εκείνου που έχει επίγνωση όλων αυτών. Ο εαυτός πλέον δεν αποτελείται από τα χαρακτηριστικά αυτά, αλλά αντιθέτως τα χαρακτηριστικά εμπεριέχονται σε εκείνον.
Η αλλαγή αυτή επιφέρει την αντίληψη πλέον του εαυτού ως την Ύπαρξη (Επίγνωση, Συνειδητότητα, ή όποιο άλλο όνομα έχει δοθεί), η οποία εκφράζεται μέσα από μία της μορφή (ένα ανθρώπινο σύστημα "σώματος - νου").
Στη μετατόπιση αυτή, έχουν δοθεί πολλές ερμηνείες με αφετηρία την ανάγκη του ανθρώπινου νου να αποδώσει σχηματικά και να ορίσει την κατάσταση σε πλαίσιο που να κατανοεί με βάση το αίτιο και το αιτιατό.
Έχουν γίνει αμέτρητες ομιλίες και έχουν γραφτεί πολλά κείμενα όπου συναντάμε λέξεις όπως φώτιση, αφύπνιση, θέωση, αυτοπραγμάτωση, κ.ο.κ. Ωστόσο οι λέξεις αυτές προσπαθούν να περιγράψουν μία κατάσταση η οποία να μπορεί να γίνει κατανοητή από τον ανθρώπινο νου. Δηλαδή, να περιγραφεί μια κατάσταση που θα έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, θα προσδίδει συγκεκριμένες ποιότητες και θα επιφέρει συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργείται η εντύπωση πως υπάρχει μια κατάσταση Α και μία άλλη κατάσταση Β, τις οποίες διαχωρίζει μια απόσταση. Εμφανίζεται και το τρίπτυχο επιθυμία-ανάγκη-σκοπός το οποίο φέρνει τα παράγωγα: ματαιότητα, θλίψη, ανυπομονησία, αίσθηση προσπάθειας, κ.ο.κ.
Στην Πραγματικότητα, η Ουσία η οποία ενυπάρχει σε όλα και από την οποία αποτελούνται όλα, υλικά και άυλα, είναι αυτή που αναγνωρίζει πια τον Εαυτό της ως αυτό που είναι, μέσα από μία της μορφή (το ανθρώπινο σώμα). Διερευνώντας τη φύση της επίγνωσης, συνειδητοποιείται πως η επίγνωση δεν είναι χαρακτηριστικό του σώματος ή του ατόμου, αλλά κάτι που ήδη υπάρχει και μπορεί να εκδηλωθεί μέσα από τον άνθρωπο. Η καθαρή Επίγνωση χαρακτηρίζεται από την απουσία οποιουδήποτε αντικειμένου και λειτουργεί σαν "πύλη" μέσα από την οποία εκδηλώνεται η Ουσία ή η Ύπαρξη.
Όταν συμβεί η αναγνώριση της Ουσίας από την ίδια, εμφανίζονται και κάποιες "φυσικές συνέπειες", οι οποίες αποδιδόμενες στον άνθρωπο ως άτομο, περιγράφονται ως φώτιση ή αυτοπραγμάτωση, κ.λπ. Μοιραία, όταν σε ένα ανθρώπινο σύστημα σώματος και νου αναγνωρίσει η Ουσία τον εαυτό της, αλλάζει και ο τρόπος έκφρασής του. Παύει το κυνήγι όλων αυτών που διέπουν την αίσθηση του ατόμου (εκπλήρωση επιθυμιών, άγχος, ματαίωση, φόβος) και αντί αυτών εκδηλώνεται η πρωταρχική κατάσταση της εμπειρίας της ύπαρξης με συναισθήματα ευδαιμονίας και αγάπης, με αίσθηση πληρότητας και με "κρυστάλλινη" νοητική έκφραση ανάλογα με τις περιστάσεις. Έρχεται η παράδοση στη ζωή όπως αυτή εκφράζεται κάθε φορά, καθώς έχει πάψει το δίπολο αιτίου και αιτιατού και υπάρχει μόνο η -τα πάντα πληρούσα και τα πάντα διέπουσα- Ουσία, πέρα από το χώρο και το χρόνο.
Όταν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου ως Ουσία και Ύπαρξη, δεν έχεις λόγο να τον αλλάξεις. Είναι τέλειος όπως ακριβώς εκφράζεται κάθε φορά, όπως είναι τέλεια -με την έννοια της αυθόρμητης εκδήλωσης της Ύπαρξης- τα πάντα. Μπορεί να εμφανιστεί άγχος, πόνος ή φόβος, αλλά απουσιάζει η αίσθηση ότι έχει να γίνει κάτι για αυτά, χάνεται η δύναμη που κάποτε μπορεί να είχαν. Αναγνωρίζονται πια ως Εαυτός σου, όντας αναπόσπαστο κομμάτι της Ύπαρξης στην ανθρώπινη μορφή. Ακόμα και ο "ψευδής εαυτός", το άτομο με τα χαρακτηριστικά του, γίνεται πια αντιληπτός ως μια άυλη μορφή της Ουσίας, της Συνειδητότητας ή Επίγνωσης, του Πραγματικού σου Εαυτού.
Παραιτήσου από όλα αυτά που δεν είσαι, και θα αναδυθεί αυθόρμητα και ακαριαία αυτό που Είσαι. Μείνε στην αίσθηση του Είμαι, επιτρέποντας την ανάδυση όλων των μορφών του Εαυτού σου.
Ηρώ Παπαδοπούλου
