Όσο πιο περιορισμένη είναι η αντίληψη που έχουμε για ένα γεγονός, τόσο περισσότερο τείνουμε να το παίρνουμε προσωπικά και τόσο περισσότερο αυξάνεται η σημασία των συνεπειών και του δράματος.
Για παράδειγμα, ο θάνατος ενός ανθρώπου συνήθως γίνεται αντιληπτός ως κάτι το δραματικό, εκτός και αν επέλθει από φυσικά αίτια, δηλαδή σε προχωρημένη ηλικία.
Ο λόγος που ο θάνατος αντιμετωπίζεται μ' αυτό τον τρόπο, είναι η έλλειψη μιας ευρύτερης αντίληψης για τη φυσική ροή της ενέργειας και της ζωής στο σύμπαν. Μόνο αν νομίζουμε ότι η ζωή είναι μια προσωπική υπόθεση, θα νομίζουμε ότι και ο θάνατος είναι κάτι το προσωπικό. Αν κάποιος συμπεριλάβει στην αντίληψή του διάφορα απρόσωπα φυσικά γεγονότα που συμβαίνουν στις ενεργειακές μορφές, οι συνέπειες ενός θανάτου, καθώς και η έννοια του δράματος, χάνουν τη σημαντικότητά τους. Πόσο προσωπικό είναι ένα γεγονός σε ένα σύμπαν όπου όλοι οι ήλιοι κάποια στιγμή θα σβήσουν, οι πλανήτες θα καταστραφούν και ολόκληρο το σύμπαν μπορεί να έχει την ίδια μοίρα;
Μια απρόσωπη και ευρεία αντίληψη για το πώς λειτουργούν τα πράγματα στο σύμπαν, μειώνει κατά πολύ, έως και εκμηδενίζει, τη σημασία του δράματος. Όσο πιο απρόσωπα αντιλαμβανόμαστε τα όσα συμβαίνουν, τόσο περισσότερο εξασθενούν οι προσωπικές επιθυμίες και μειώνεται η αξία των συνεπειών. Όσο λιγότερο αποδίδουμε τα γεγονότα σε πρόσωπα, τόσο πιο εύκολα αποδεχόμαστε τις αλλαγές, δηλαδή τις βιώνουμε χωρίς αντιστάσεις που προέρχονται από τον νου.
Οι έννοιες του δίκαιου και του άδικου, του σωστού και του λάθους, του καλού και του κακού, είναι όλες δημιουργήματα της ανθρώπινης φαντασίας και εμπεριέχουν ένα σωρό προσκολλήσεις - σε απόψεις, κανόνες, αντικείμενα και ανθρώπους. Σε ένα σύστημα που ρέει συνεχώς και που υπάρχει χάρη στη διαδικασία της δημιουργίας και της καταστροφής, αυτές οι έννοιες αδυνατούν να περιγράψουν την πραγματικότητα.
Όσο περισσότερο περιορίζεται η αντίληψή μας, τόσο περισσότερο παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά και αυξάνεται η δυστυχία που προέρχεται από τις σκέψεις. "Αντίληψη" ουσιαστικά σημαίνει επίγνωση, γιατί για να αντιληφθείς ένα γεγονός στις πραγματικές του διαστάσεις, δεν πρέπει να σχετίζεσαι προσωπικά με το γεγονός, δηλαδή δεν πρέπει να ταυτίζεσαι με τις αντιδράσεις του νου (τις σκέψεις) και του σώματος (τα συναισθήματα). Όσο περισσότερο ταυτίζεσαι με τις εμπειρίες σου, τόσο περισσότερο περιορίζεται η αντίληψη.
Οι σχέσεις που αναπτύσσουμε από μικρή ηλικία με άλλους ανθρώπους έχουν σαν αποτέλεσμα να μαθαίνουμε να βάζουμε ταμπέλες στον εαυτό μας, αντί να μαθαίνουμε να γνωρίζουμε σε βάθος και αντικειμενικά τι είμαστε για να ζήσουμε σύμφωνα μ' αυτή τη γνώση. Έτσι, μαθαίνουμε να υπάρχουμε μόνο ανάλογα με το πώς μας βλέπουν, μας συμπεριφέρονται και μας χαρακτηρίζουν οι άλλοι. Μαθαίνουμε να παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά από πολύ νωρίς ("ο άλλος είπε αυτό για μένα", "ο άλλος με χαρακτήρισε έτσι", "εγώ πιστεύω ότι ο άλλος είναι έτσι", κ.ο.κ).
Τελικά, σχετιζόμαστε με τις εμπειρίες μας σε βαθμό εξάρτησης και αδυνατούμε να σχετιστούμε απλά παρατηρώντας τες. Αντιδρούμε αυτόματα σαν να είμαστε ένα αντικείμενο μέσα σε μια σχέση με ένα άλλο αντικείμενο, ενώ αυτό που είμαστε πραγματικά είναι αυτό που έχει επίγνωση όλων αυτών των φαινομένων.
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Διαβάστε επίσης:
