Όσο περισσότερα περιμένουμε από τον άλλον τόσο πιο εξαρτημένοι είμαστε, τόσο πιο δύσκολο είναι να τον αγαπάμε σταθερά και τόσο πιο πολύ απογοητευόμαστε.
Αυτές οι απογοητεύσεις μπορούν να μας κάνουν να νιώθουμε στενοχώρια, αδικία, πίκρα, θυμό και μίσος απέναντι στον άνθρωπο που αγαπάμε. Τα αρνητικά αυτά συναισθήματα προέρχονται από το γεγονός ότι εξαρτιόμαστε από τον άλλον για να νιώθουμε ότι αξίζουμε, ότι είμαστε ασφαλείς, ελεύθεροι και πλήρεις.
Πάνω σ' αυτή τη βάση ξεκινάει ένα άλλο "παιχνίδι": θέλουμε να ελέγχουμε τον άλλον. Σε τι συνίστανται αυτά τα παιχνίδια ελέγχου; Τη μια παίζω το θύμα, την άλλη τον τρομοκράτη, την άλλη τον ανακριτή, την άλλη τον απόμακρο, και όλα αυτά για να καταφέρω δύο πράγματα: πρώτον, για να πάρω αυτά που θέλω από τον άλλον και, δεύτερον, για να εμποδίσω τον άλλον να πάρει αυτά που θέλει από εμένα, δηλαδή να μην τον αφήσω να με ελέγχει.
Τότε είναι που έχουμε χάσει το παιχνίδι. Έτσι δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική αγάπη. Δημιουργείται μία σχέση όπου ο καθένας σκέφτεται τι θα κάνει και τι θα πει. Χάνεται η φυσικότητα. Χάνεται η γνήσια έκφραση που βιώναμε ως παιδιά, όταν λέγαμε αυτά που νιώθαμε και αυτά που σκεφτόμασταν. Και αρχίζουμε να διστάζουμε: "Να το πω έτσι; Να το πω αλλιώς; Πώς θα ενεργοποιήσω τις ενοχές του για να πετύχω αυτό που θέλω; Πώς με την κριτική μου θα καταφέρω να πάρω αυτό που θέλω;"
Μ' αυτό τον τρόπο απομακρυνόμαστε εντελώς από την αγάπη και μπαίνουμε στη διαπραγμάτευση των αναγκών, σε μια κατάσταση όπου ο καθένας προσπαθεί να πάρει από τον άλλον αυτό που του λείπει. Και τα παιδικά μας βιώματα δεν μας βοηθάνε καθόλου. Είναι πολύ πιθανό να έχουμε δει τους γονείς μας να παίζουν αυτά τα παιχνίδια, να μην επικοινωνούν μεταξύ τους, να καταπιέζουν τα συναισθήματά τους και τις ανάγκες τους, να απορρίπτουν και να κατηγορούν ο ένας τον άλλον, ή να κατηγορούν εμάς.
Όλα αυτά μας οδηγούν στο να σκεφτόμαστε αρνητικά για τις σχέσεις. Αναπτύσσουμε αρνητικές πεποιθήσεις όσον αφορά τις δυνατότητες των σχέσεων και τι σημαίνει μία σχέση. Έτσι δημιουργούνται μέσα μας συγκεκριμένοι φόβοι. Φοβόμαστε μήπως πονέσουμε και κυρίως, αυτό που φοβούνται πολλοί άνθρωποι, είναι μήπως εκφράσουν την αγάπη τους στον άλλον και αυτό ερμηνευτεί ως αδυναμία. Λέμε "μη δείξεις στον άλλον ότι τον χρειάζεσαι, μη του δείξεις αδυναμία, γιατί μπορεί να το εκμεταλλευτεί εις βάρος σου".
Είναι αυτό αγάπη; Ή μήπως είναι στρατηγική πολέμου; Στην αγάπη είσαι εντελώς ειλικρινής και είσαι ο εαυτός σου. Δεν μπορεί να φοβάσαι μήπως πληγωθείς. Στο κάτω-κάτω και τι έγινε αν πληγωθείς; Θα πεθάνεις; Όχι. Θα συνέλθεις. Χίλιες φορές καλύτερα να πληγωθείς, παρά να έχεις κλειστή την πόρτα της καρδιάς σου και να ζεις στο φόβο.
*Απόσπασμα από ομιλία του Ρόμπερτ Η. Νατζέμυ.
Σύνταξη κειμένου: Νίκος Μπάτρας
Διαβάστε επίσης:
