Οι έρευνες έχουν δείξει εδώ και δεκαετίες ότι το στρες μάς κάνει πιο ευπαθείς σε αρρώστιες. Παρ' όλα αυτά, συχνά μιλάμε για το στρες σαν να είναι κάτι που μας "συμβαίνει".
Η γνωστή κλίμακα στρες Χολμς και Ράχε, από τη δεκαετία του 1960, δείχνει ότι γεγονότα όπως η μετακόμιση, το διαζύγιο, ο γάμος ή η απόκτηση παιδιού προκαλούν από μόνα τους στρες με έναν πολύ προβλέψιμο τρόπο. Η νέα βιολογία όμως δείχνει καθαρά ότι το στρες είναι κάτι που προκαλούμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας - μέσα από τις αρνητικές σκέψεις και πεποιθήσεις μας, καθώς και μέσα από τις επιλογές μας.
Μπορούμε να μετατρέψουμε σχεδόν οποιοδήποτε γεγονός σε κωμωδία ή τραγωδία, ανάλογα με τον τρόπο που το αντιλαμβανόμαστε και το χειριζόμαστε. Ένα διαζύγιο μπορεί να δημιουργήσει αμοιβαία ανακούφιση, καθώς η σχέση χαλαρώνει και παίρνει μια πιο γνήσια φιλική μορφή, απαλλάσσοντας τα παιδιά από την ένταση και επιτρέποντας στους γονείς να εξελιχθούν με νέους τρόπους. Ή αλλιώς, οι εντάσεις του γάμου μπορεί να συνεχιστούν και μετά το διαζύγιο, με χρόνιες συγκρούσεις για τα χρήματα και τα παιδιά, καθώς και με τη διατήρηση αισθημάτων μνησικακίας, ενοχής και εξάρτησης.
Παρόμοια, η απόκτηση ενός παιδιού μπορεί να είναι είτε μια ανεκτίμητη χαρά είτε μια άθλια φυλακή. Η μετακόμιση μπορεί είτε να είναι εύκολη και ευχάριστη, είτε να συνεπάγεται μήνες ή και χρόνια ταλαιπωρίας καθώς ψάχνουμε για σπίτι, καθαρίζουμε τα περιττά πράγματα που έχουμε μαζέψει και κάνουμε εξαντλητικές ανακαινίσεις.
Όποτε θεωρείτε ότι οι συνθήκες που σας προκαλούν στρες είναι πέρα από τον έλεγχό σας ή είναι αναπόφευκτες, συντηρείτε μια πεποίθηση που δημιουργεί το στρες. Όποτε θεωρείτε ότι κάποιος κάνει κάτι λάθος ή ότι εσείς οι ίδιοι φέρεστε άσχημα, τροφοδοτείτε μια επικριτική σκέψη που προκαλεί την αντίδραση στρες. Το ερώτημα είναι: Πώς στρεσάρετε τον εαυτό σας; Ποιες είναι εκείνες οι πεποιθήσεις ή φοβίες -τις οποίες δέχεστε χωρίς να εξετάζετε και να αμφισβητείτε- που σας προκαλούν στρες;
Όποια και αν είναι η κατάσταση, έχετε την ικανότητα να επιλέγετε σκέψεις που μπορούν να σας βγάλουν από την κατάσταση της αντίδρασης στρες. Από τη στιγμή που λέτε στον εαυτό σας "θα ήμουν ευτυχισμένος αν..." ("...αν δεν ήταν άρρωστο το παιδί μου, αν δεν με είχε αφήσει η γυναίκα μου, αν άλλαζε ο άντρας μου, αν ήμουν πιο νέος, κ.τ.λ"), αποδυναμώνετε τον εαυτό σας. Εξαιρώντας την περίπτωση που αντιμετωπίζετε μια πεινασμένη τίγρη, εκείνο που σας στρεσάρει είναι οι σκέψεις σας. Και τα συναισθήματά σας δεν θα αλλάξουν παρά μόνο αν αλλάξει η σκέψη σας. Τίποτα δεν αλλάζει μέχρι να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι.
*Από το βιβλίο "Άλλαξε τις σκέψεις σου, άλλαξε τη ζωή σου", Gill Edwards, Εκδ. Διόπτρα.
Διαβάστε επίσης:
