Όσο πιο συνειδητά ζούμε τόσο λιγότερο προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες που προέρχονται από έναν εγωικό εαυτό που νιώθει ανεπαρκής και ανασφαλής.
Η ανεπάρκεια και η ανασφάλεια που αισθάνονται οι άνθρωποι προέρχονται από τον προγραμματισμό τους (κυρίως από το πώς έχουν μάθει να σκέφτονται) και εντείνονται από τις διάφορες επιθυμίες. Η ανεπάρκεια, με τη σειρά της, δημιουργεί περαιτέρω "θέλω" (θέλω να καταφέρω, να αναγνωριστώ, κ.ά.) και η ανασφάλεια "δεν θέλω" (δεν θέλω να πάθω κάτι κακό, να χάσω κάτι, κ.ά.) - τα "δεν θέλω" μεταφράζονται σε "θέλω να μην...", και έτσι μιλάμε πάλι για επιθυμίες.
Όταν δεν υπάρχει το κίνητρο να αντισταθμιστούν η ανεπάρκεια και η ανασφάλεια, δεν υπάρχει λόγος για προσπάθεια γιατί δεν υπάρχουν επιθυμίες. Το σύστημα "σώμα-νους" λειτουργεί αυθόρμητα, απελευθερωμένο από την τυραννία ενός εγωικού εαυτού που αισθάνεται ανεπαρκής και ανασφαλής - αυτή την κατάσταση τη συναντάμε πρωτίστως στα βρέφη και στα μικρά παιδιά, πριν αρχίσει να διαμορφώνεται η ψευδαίσθηση του εαυτού, με τη διαφορά φυσικά ότι σ' αυτά απουσιάζει η συνειδητή γνώση της ύπαρξης.
Η ζωή είναι ικανή να φροντίζει τον εαυτό της. Δεν χρειάζεται να αμύνεται και να προσπαθεί να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι για να νιώσει επάρκεια και ασφάλεια. Αυτή είναι η λεγόμενη "εμπιστοσύνη στη ζωή". Εμπιστεύομαι τη ζωή σημαίνει συνειδητοποιώ ότι αυτό που είμαι δεν είναι κάτι ξεχωριστό από την ίδια τη ζωή και γι' αυτό δεν υπάρχει λόγος να επιθυμώ κάτι διαφορετικό από αυτό που ήδη υπάρχει.
Ζωή χωρίς προσπάθεια δεν σημαίνει όμως ότι κάθομαι και δεν κάνω τίποτα. Σημαίνει ότι αφήνω το σώμα και τον νου να λειτουργήσουν όπως αυτά μπορούν να λειτουργήσουν, χωρίς να καθοδηγούνται από έναν υποτιθέμενο ανεπαρκή και ανασφαλή εγωικό εαυτό. Η επιθυμία για αναγνώριση, διάκριση, ασφάλεια, άμυνα ή επιβολή, δεν έχουν λόγο ύπαρξης σε έναν άνθρωπο που νιώθει εντάξει με αυτό που είναι, όπως και αν είναι.
Πολλές φορές, όταν αναφερόμαστε σε συνειδητούς και σοφούς ανθρώπους, μπορεί να δημιουργείται η εντύπωση της εξιδανίκευσης, ότι δηλαδή μιλάμε για ανθρώπους με υπερφυσικές ή ξεχωριστές ικανότητες. Αυτό δεν ισχύει. Απλώς υπάρχουν διάφορα επίπεδα επίγνωσης που προσδίδουν στο σώμα τον αντίστοιχο βαθμό ελευθερίας από την ασυνείδητη δραστηριότητα του νου. Οι μεγάλοι πνευματικοί δάσκαλοι ζουν απαλλαγμένοι από εγωικές επιθυμίες, γιατί το επίπεδο της επίγνωσης που εκφράζεται μέσα από αυτά τα σώματα δεν επιτρέπει την ύπαρξη ενός ανασφαλούς εγωικού εαυτού. Στους υπόλοιπους, η επίγνωση έχει μεγαλύτερα περιθώρια αποταύτισης, που σημαίνει ότι η αίσθηση του εγωικού εαυτού είναι ακόμα παρούσα.
Χωρίς εγωικές επιθυμίες δεν υπάρχει αίσθηση ανεπάρκειας και ανασφάλειας και η ζωή, από αγώνας γεμάτος προσπάθεια, μετατρέπεται σε μια απρόσωπη υπαρξιακή εμπειρία - "απρόσωπη", δηλαδή χωρίς προσωποποιήσεις, χωρίς την αίσθηση ότι αυτά που συμβαίνουν αφορούν (ή προέρχονται από) κάποιον εγωικό εαυτό. Χωρίς εγωικό εαυτό η ζωή απαλλάσσεται από το βάρος των προσπαθειών που αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση των εγωϊκών συμφερόντων. Όπως έχει πει και ο Έκχαρτ Τόλλε: "Η ζωή είναι πάντα πιο πιθανό να εκπληρώσει τις μη εγωϊκές ανάγκες, παρά τις εγωϊκές επιθυμίες".
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Διαβάστε επίσης:
