Αν ξυπνήσεις κάποιον που βλέπει ένα ευχάριστο όνειρο, μπορεί και να θυμώσει μαζί σου. Μόνο αν βλέπει εφιάλτη και τον ξυπνήσεις, μπορεί να σε ευχαριστήσει.
Τι είναι το όνειρο; Είναι αυτό που νομίζουμε ότι συμβαίνει τώρα. Το ονομάζουμε ζωή ή πραγματικότητα, αλλά δεν έχουμε ιδέα τι είναι. Και επειδή η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας, το να γνωρίζουμε ότι υπάρχουν γαλαξίες, πλανήτες, άστρα και ότι στη Γη λαμβάνει χώρα η βιολογική εξέλιξη των ειδών, δεν σημαίνει και ότι γνωρίζουμε για τι πράγμα μιλάμε.
Όταν βλέπουμε ένα όνειρο τη νύχτα, έχουμε την εντύπωση ότι είναι η μία και μοναδική πραγματικότητα που βιώνουμε. Ξεχνάμε εντελώς ότι υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα, αυτή που βιώνουμε τώρα, στη φάση του ξύπνιου. Και ποιος μας λέει ότι και αυτό το επίπεδο δεν είναι απλώς άλλο ένα επίπεδο πραγματικότητας και ότι πέρα από τη φάση του ξύπνιου δεν υπάρχει και ένα άλλο επίπεδο που υπερβαίνει τους περιορισμούς των σκέψεων και των αισθήσεων του σώματος;
Το όνειρο που βιώνουμε τώρα, στη φάση του ξύπνιου, είναι το να νομίζουμε ότι υπάρχουν πράγματα που δεν υπάρχουν: ταυτότητες, εαυτοί, ονόματα, χαρακτηρισμοί, ταμπέλες, κριτικές, εχθροί, διαχωρισμοί, κίνδυνοι και άλλα πολλά. Όλα αυτά αποτελούν τη δραστηριότητα του νου. Το περιεχόμενό τους, δηλαδή το αντικείμενο στο οποίο αναφέρονται, δεν υπάρχει. Κανένας δεν είναι κάπως, δεν υπάρχουν ταυτότητες, δεν υπάρχει εγωικός εαυτός. Όλα αυτά είναι σκέψεις και αισθήσεις που διαμορφώνουν ένα όνειρο, άλλοτε λειτουργικό και άλλοτε δυσλειτουργικό.
Όταν το όνειρο είναι λειτουργικό, ο "ήρωας" δεν έχει καμία διάθεση να ξυπνήσει και να δει ότι χωρίς τις σκέψεις του δεν είναι τίποτα - δεν έχει ούτε καν εαυτό πέρα από τις σκέψεις που του δίνουν αυτή την εντύπωση. Όταν το όνειρο είναι δυσλειτουργικό, ο "ήρωας" ψάχνει απεγνωσμένα τρόπο να ξυπνήσει - τότε είναι που αναζητάει βοήθεια και αν βρεθεί στο δρόμο του η κατάλληλη αφυπνιστική διδασκαλία, δίνεται η ευκαιρία στην πραγματικότητα να γνωρίσει τον εαυτό της.
Τα ανθρώπινα σώματα είναι τα οχήματα που δημιουργεί η ζωή για να γνωρίσει τα έργα της. Δεν ανήκουν σε κάποιον, δεν έχουν ταυτότητα, δεν έχουν προσωπικότητα και δεν καθοδηγούνται από έναν εγωικό εαυτό. Δεν υπάρχει έλεγχος. Όλα συμβαίνουν μόνα τους και μόνο οι σκέψεις δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι ένα σώμα καθοδηγείται από κάποιον. Μέχρι πότε όμως μια δραστηριότητα με αρχή και τέλος θα επισκιάζει φαινομενικά το άχρονο και άπειρο Είναι;
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Διαβάστε επίσης:
