Όταν αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη ενός παρατηρούμενου αντικειμένου (μιας αίσθησης, ενός συναισθήματος, μιας εμπειρίας), μπορούμε να ταυτιστούμε με τις σκέψεις που θα συνοδεύσουν την αντίληψη του αντικειμένου, ή να μείνουμε στην επίγνωση της ύπαρξής του.
Αν ταυτιστούμε με τις σκέψεις θα δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ενός ατόμου που, ανάλογα με το περιεχόμενο των σκέψεων, θα έχει μια συγκεκριμένη μορφή: αν οι σκέψεις είναι σκέψεις κριτικής απέναντι στην εμπειρία που αντιλαμβανόμαστε, το άτομο θα εμφανιστεί ως κριτής. Αν οι σκέψεις αφορούν τις λειτουργίες του σώματος, θα εμφανιστεί μια ταυτότητα για το σώμα και θα αποδοθεί στο φανταστικό άτομο. Το "είμαι" της αντίληψης θα ντυθεί με χαρακτηρισμούς: "είμαι κατώτερος (ή ανώτερος), είμαι ανεπαρκής, είμαι προβληματικός, είμαι λάθος, κ.ο.κ".
Αν μείνουμε στην επίγνωση της ύπαρξης, δεν δημιουργούμε την ψευδαίσθηση μιας πεπερασμένης οντότητας -ενός ατόμου- και ζούμε ελεύθερα, ως η επίγνωση των εμπειριών μας.
Αν και το πέρασμα από την ψευδαίσθηση του ατόμου είναι αναπόφευκτο (καθώς λαμβάνει χώρα στην πρώιμη παιδική ηλικία, όπου διαμορφώνονται οι ταυτότητες και οι ρόλοι μέσα από τις αλληλεπιδράσεις μας με το περιβάλλον), ποτέ δεν χάνουμε την ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε ένα παρατηρούμενο αντικείμενο και να μένουμε μόνο στην επίγνωση της ύπαρξής του.
Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής: μπορούμε να παρατηρούμε χωρίς να αντιδρούμε ατομοκεντρικά;
Τώρα το σώμα μας αναπνέει, βλέπει, ακούει, αγγίζει κάποια αντικείμενα, σκέφτεται και κάνει διάφορα άλλα πράγματα, λιγότερο ή περισσότερο φανερά. Αυτές είναι οι εμπειρίες του σώματός μας. Τίποτα στο σώμα, κανένα όργανο ή μέλος του σώματος, δεν φέρει κάποιο χαρακτηρισμό. Και επίσης, τίποτα στο σώμα δεν γνωρίζει ότι υπάρχει από μόνο του. Όπως λέει ο πνευματικός δάσκαλος Μούτζι: "Κοιτάω το χέρι μου, αλλά αυτό δεν με κοιτάει".
Τι είναι αυτό που γνωρίζει βιωματικά ότι υπάρχει το σώμα και ότι τα διάφορα όργανά του λειτουργούν; Αυτή είναι η εμπειρία της επίγνωσης.
Την επίγνωση δεν τη βρίσκουμε κάπου ως αντικείμενο. Είναι η εμπειρία που έχουμε όλοι αυτή τη στιγμή, χάρη στην οποία γνωρίζουμε ότι "κάτι συμβαίνει". Ό,τι και αν είναι αυτό που ονομάζουμε ζωή, είμαστε σίγουροι μόνο για την εμπειρία της επίγνωσης. Ο κόσμος των αντικειμένων και των εμπειριών του σώματος και του νου αλλάζει συνεχώς. Όλα αλλάζουν, εκτός από την επίγνωση.
Η επίγνωση είναι σαν την οθόνη του κινητού που παραμένει πάντα σταθερή και ανεξάρτητη από το περιεχόμενο που προβάλλεται πάνω της. Ή σαν τον ουρανό, όπου μέσα του εμφανίζονται και εξαφανίζονται τα σύννεφα, που άλλες φορές είναι λευκά και συμπαθητικά και άλλες είναι μαύρα και επίφοβα. Ο ουρανός επιτρέπει σε όλα τα σύννεφα να εμφανιστούν και να εξαφανιστούν. Έτσι και η επίγνωση, επιτρέπει σε όλες τις εμπειρίες του σώματος και του νου να εκδηλωθούν χωρίς επιλογή ή αντίσταση. Αρκεί να αποκτήσουμε επίγνωση της εμπειρίας της επίγνωσης, τώρα, εδώ.
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
*Περισσότερα για τη φύση της Επίγνωσης μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο "Επίγνωση - Ανακαλύπτοντας τον αληθινό μας εαυτό"
Διαβάστε επίσης:
