Κάθε φορά που επιδιώκεις να υπερβείς την ταύτιση με τον εαυτό σου, εμφανίζεται ένας φόβος που σου λέει "στρέψε την προσοχή σου προς τον έξω κόσμο, μην πας μέσα σου". Ο φόβος είναι σαν να θέλει να μας αποτρέψει να τον δούμε κατάματα και γι' αυτό μας ωθεί προς κάποιο αντικείμενο - μία σχέση, μία κατάσταση του νου ή κάτι άλλο.
Χρειάζεται θάρρος για να μην υποκύψουμε στο φόβο και για να μην στρέψουμε την προσοχή μας προς τα έξω αναζητώντας την ασφάλεια αλλού. Η σωστή στάση είναι να μην απορρίψουμε και να μην αποφύγουμε το φόβο, αλλά να του επιτρέψουμε να μείνει μέσα μας, χωρίς όμως να παρασυρθούμε από αυτόν.
Αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι να μην αντισταθούμε στο φόβο με οποιονδήποτε τρόπο. Όταν στρέφουμε την προσοχή μας προς τα έξω αναζητώντας κάποια ανακούφιση, είναι σαν να του αντιστεκόμαστε, σαν να λέμε "ο φόβος είναι ανυπόφορος και δεν τον αντέχω".
Στις ασκήσεις που κάνουμε εδώ δεν προσπαθούμε να κάνουμε κάτι στο φόβο, ούτε να τον μειώσουμε, ούτε να τον διώξουμε. Μας ενδιαφέρει να μάθουμε για την άλλη πλευρά του φόβου, δηλαδή τι είναι αυτό που υπάρχει και μας επιτρέπει να έχουμε επίγνωση της ύπαρξής του.
Το θάρρος απέναντι στο φόβο δεν είναι το θάρρος που χρειαζόμαστε για να κάνουμε κάτι, αλλά είναι το θάρρος για να μην κάνουμε κάτι. Αντί να λέμε "χρειάζομαι θάρρος για να κάνω κάτι", λέμε "χρειάζομαι θάρρος για να μην κάνω κάτι, για να μην αντισταθώ στο φόβο". Έτσι, ο φόβος παύει να είναι κάτι το αρνητικό που πρέπει να διώξουμε από πάνω μας.
Η στάση της αποδοχής μετατρέπει την εμπειρία του φόβου σε μια ουδέτερη εμπειρία, ενώ ταυτόχρονα αρχίζει να διακρίνεται περισσότερο το υπόβαθρο από πίσω. Όσο αντιστεκόμαστε στο φόβο, ο φόβος φαίνεται σαν να είναι εμπόδιο. Είναι σαν να βλέπουμε μια ταινία τρόμου και να μην αντέχουμε να δούμε μια σκηνή. Όσο αντιστεκόμαστε στη σκηνή, νιώθουμε σαν να είμαστε "κολλημένοι" με τη σκηνή και δεν έχουμε επίγνωση της ύπαρξης της οθόνης. Αν όμως κοιτάξουμε τη σκηνή με μια ουδέτερη στάση, η σκηνή χάνει τη δύναμή της να καλύπτει την ύπαρξη της οθόνης. Δεν χρειάζεται να σταματήσουμε να βλέπουμε την ταινία. Η ύπαρξη της οθόνης αρχίζει ξαφνικά και γίνεται πιο εμφανής.
*Απόσπασμα από μαγνητοσκοπημένη ομιλία του Ρούπερτ Σπάιρα
Μετάφραση: Νίκος Μπάτρας
Διαβάστε επίσης:
