Κάθε στιγμή στη ζωή μας έχουμε δύο επιλογές. Να ζούμε αληθινά ή να νομίζουμε πως ζούμε.
Ζούμε αληθινά, όταν βιώνουμε συνειδητά το παρόν και όλη η δράση μας συνοδεύεται από τη διαρκή ενθύμηση του εαυτού μας. Ζούμε φαινομενικά, όταν μας παρασύρει η αδιάκοπη δίνη των σκέψεων, ταυτιζόμαστε με το σώμα, τις διαθέσεις μας, τα γεγονότα και η δράση μας μετατρέπεται σε μηχανική κι ανελεύθερη αντίδραση.
Κάθε στιγμή μπορούμε να αναρωτηθούμε «πού δίνω την προσοχή μου;». Στην ουσία μου, την αδιάλειπτα παρούσα πηγή της ύπαρξής μου, ή σε όλα τα υπόλοιπα που έρχονται και παρέρχονται; Αν η ζωή μου είναι ένας κύκλος και η ουσία μου το κέντρο του, συνήθως κινούμαι κάπου γύρω στην περιφέρεια, σε σκέψεις που είτε αφορούν το παρελθόν είτε το μέλλον, είτε ερμηνεύουν κι αναλύουν την εκάστοτε παρούσα κατάσταση. Έτσι η προσοχή μου προσκολλάται σε διάφορα σημεία της περιφέρειας κι εγώ απομακρύνομαι από το κέντρο μου.
Είναι τόσο συχνές αυτές οι προσκολλήσεις, που γίνονται συνήθεια, τρόπος ζωής, γίνονται πραγματικότητα, ενώ εγώ χάνομαι στη λήθη. Δεν θυμάμαι πια τη θέση μου στον κύκλο, την πηγή απ’ όπου αναβλύζει όλο το δυναμικό μου, όλη η ζωτική μου ενέργεια. Ταυτίζομαι με τις σκέψεις, τις πεποιθήσεις που υπερασπίζομαι, αντιδρώ μηχανικά ή αντιστέκομαι σε κάθε αλλαγή. Μέσα σ’ ένα κλίμα ανησυχίας αντιμάχομαι τα μειονεκτήματά μου κι αναζητώ μονίμως την ασφάλεια. Η προσοχή μου δεσμεύεται δίχως τη δική μου άδεια, γιατί προφανώς εγώ απουσιάζω. Η ενέργεια που ακολουθεί την προσοχή μου διασκορπίζεται κι αυτό συνεπάγεται χάσιμο ενέργειας που χρειάζομαι για να είμαι υγιής και για να μπορώ να ανταποκρίνομαι στις περιστάσεις της ζωής.
Πώς μπορώ να ανακτώ την ενέργειά μου; Πώς μπορώ να ζω αληθινά και ουσιαστικά, να αποταυτίζομαι από την περιφέρεια, να παραμένω στο κέντρο μου απολαμβάνοντας ταυτόχρονα το παιχνίδι του γίγνεσθαι; Οι περισσότερες απόπειρες βελτίωσης του εαυτού καταλήγουν συχνά σε νοητικές προσπάθειες, που στερούνται ουσιαστικής μεταμόρφωσης. Το μυαλό ψάχνει πάντα τις πιο περίπλοκες λύσεις και τεχνικές. Όμως η λύση είναι συνήθως πολύ πιο απλή και πρακτική. Το μόνο που χρειάζεται είναι η πρόθεσή μου - να δω την αλήθεια. Να βγω από τη λήθη, να θυμηθώ δηλαδή ποιος είμαι, να αναγνωρίσω την αληθινή μου φύση και να αναλάβω την ευθύνη της εκδήλωσής της.
Όλοι βιώνουμε στιγμές αλήθειας. Όπως όταν χάνουμε την αίσθηση του χρόνου και δεν μας απασχολούν τα γεγονότα, τα συναισθήματα, οι σκέψεις, το σώμα, έχοντας συγχρόνως την αίσθηση ότι είμαστε κάτι παραπάνω απ' όλα αυτά. Είμαστε απλά εκεί, παρόντες, πλήρεις και τα πράγματα είναι όπως είναι. Η προσοχή μας δεν είναι εστιασμένη κάπου συγκεκριμένα, έχουμε ωστόσο την επίγνωση της παρουσίας μας. Είμαστε στο κέντρο μας, στην ουσία μας, σε αρμονία με τον κόσμο, κατακλυσμένοι από γαλήνη. Τις περισσότερες φορές αυτές οι στιγμές συμβαίνουν δίχως την δική μας πρόθεση και συνήθως με αφορμή κάποιον εξωτερικό παράγοντα, όπως π.χ. ένας άνθρωπος που ερωτευτήκαμε, ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, ένα μουσικό έργο, ένας περίπατος στη φύση, κ.λ.π.
Είναι εφικτό να φέρνουμε συνειδητά τέτοιες στιγμές στην καθημερινότητά μας; Και πώς μπορούμε να επανερχόμαστε στο κέντρο, όταν η δύναμη της συνήθειας έχει την τάση να παρασύρει την προσοχή μας προς την περιφέρεια; Αν παρατηρούμε αμερόληπτα και χωρίς κριτική τι σκεφτόμαστε, πώς νιώθουμε και πώς αντιδρούμε, θα βρεθούμε αυτόματα στο κέντρο μας, γιατί η παρατήρηση μπορεί να συμβεί μόνο από το κέντρο. Από εδώ μπορούμε να κινηθούμε προς κάθε κατεύθυνση, να εντοπίσουμε τα σημεία προσκόλλησης της προσοχής μας και να ελευθερωθούμε από τις περιοριστικές σκέψεις, τις συνήθειες και τους προγραμματισμούς.
Με την καθαρή παρατήρηση ο νους μαθαίνει να παραμένει σιωπηλός, γαλήνιος, χωρίς να αντιδρά με σκέψεις και φόβο. Στην εσωτερική γαλήνη απουσιάζει η ταύτιση με το παρελθόν, την ιστορία μας, κάτι που δημιουργεί μια αίσθηση ανασφάλειας. Ο νους μας ωστόσο έχει τη δυνατότητα να εκπαιδευτεί, ν' αποπρογραμματιστεί, προκειμένου αφενός να εγκαταλείψει το γνωστό και ν' αποδεχτεί το καινούριο και αφετέρου να αναπτύξει την πνευματική και δημιουργική του φύση. Έτσι μπορούμε να βιώνουμε την πραγματικότητα με πιο διευρυμένη αντίληψη, συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα την παρουσία του εαυτού μας. Κάτι που μοιάζει με ξύπνημα από όνειρο.
Ζωή Πεπόνη
Διαβάστε επίσης:
