Όπου και αν βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή, οραματίσου το χώρο της κουζίνας του σπιτιού σου. Δεν μπορείς να γνωρίζεις τι συμβαίνει τώρα εκεί αφού λείπεις, έτσι δεν είναι; Αυτό όμως σημαίνει ότι ο χώρος της κουζίνας σου είναι διαφορετικός από το χώρο όπου βρίσκεσαι τώρα εσύ; Όχι, είναι ο ίδιος χώρος.
Δες τώρα το χώρο του δωματίου όπου βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή. Αυτός ο χώρος είναι ξεχωριστός από τον εξωτερικό χώρο; Τι υπήρχε πριν χτιστεί το δωμάτιο όπου βρίσκεσαι τώρα; Ήταν ένας απέραντος και ενιαίος άδειος χώρος. Και μετά έχτισαν το οίκημα. Και μετά το δωμάτιο. Ο χώρος δεν έπαθε τίποτα, δεν άλλαξε. Όταν χτίζουμε και όταν γκρεμίζουμε ένα κτήριο, ο χώρος παραμένει ο ίδιος, δεν επηρεάζεται.
Με τον ίδιο τρόπο, η συνειδητότητα μάς φαίνεται ότι περιορίζεται από το σώμα και τον νου μας. Όταν το κτήριο όπου βρισκόμαστε τώρα κατεδαφιστεί, ο χώρος αυτού του δωματίου δεν θα επανενωθεί ξαφνικά με τον εξωτερικό χώρο του υπόλοιπου σύμπαντος. Πάντα υπήρχε μόνο ένας χώρος στο σύμπαν. Το γεγονός ότι δεν μπορείς να δεις τι συμβαίνει τώρα στην κουζίνα του σπιτιού σου, δεν σημαίνει και ότι ο χώρος της κουζίνας σου είναι διαφορετικός από το χώρο αυτού του δωματίου. Πάντα ήταν, και πάντα θα είναι, ο ίδιος χώρος.
Ο χώρος της συνειδητότητας όπου εμφανίζονται οι σκέψεις σου και οι σκέψεις μου είναι ο ίδιος χώρος. Οτιδήποτε γνωρίζεις με τον νου είναι περιορισμένο και ο μόνος λόγος που πιστεύουμε το αντίθετο, είναι επειδή διδαχθήκαμε να σκεφτόμαστε λανθασμένα από τον πολιτισμό μας, τους δασκάλους και τους γονείς μας.
Ποτέ κανείς δεν αναρωτιέται τι είναι αυτό που του επιτρέπει να αποκτάει επίγνωση των εμπειριών του, των σκέψεων, των συναισθημάτων και των αισθήσεών του. Οι εμπειρίες μας αναγνωρίζονται από τη συνειδητότητα κι όμως ο πολιτισμός μας την αγνοεί εντελώς. Μόλις κάποιος αρχίσει να το συνειδητοποιεί αυτό, του είναι πολύ δύσκολο να δεχτεί πώς μέχρι τώρα το αγνοούσε - και αυτός και όλοι οι υπόλοιποι.
Θυμάμαι όταν το συνειδητοποίησα αυτό για πρώτη φορά, ένιωσα μια οργή μέσα μου επειδή κανείς δεν μου το είχε πει όταν ήμουν μικρός. Μας διδάσκουν στα σχολεία μαθηματικά, γλώσσα, ιστορία και όλα τα υπόλοιπα μαθήματα γεμίζοντας τα μυαλά μας με "αντικείμενα", και δεν υπάρχει ένας να μας πει "παρατήρησες ότι υπάρχει κάτι που έχει επίγνωση των εμπειριών σου;".
Όλα αυτά τα χρόνια που διοργανώνω αυτές τις συγκεντρώσεις, μόνο ένας από το κοινό σηκώθηκε και έφυγε στα μισά μιας ομιλίας μου. Και ήταν ένας φοιτητής της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Και το θυμάμαι, έφυγε με ένα ύφος θυμωμένο, λες και δεν μπορούσε να αντέξει αυτά που άκουγε. Και το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο είναι από τα καλύτερα στον κόσμο. Μπορείς να μου πεις τι τους μαθαίνουν εκεί; Και σπούδαζε φιλοσοφία, που υποτίθεται ότι ενδιαφερόταν να γνωρίσει τη φύση της πραγματικότητας.
Ε λοιπόν, το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι ότι μάς έχει γίνει συνήθεια να σκεφτόμαστε. Παντού μας μαθαίνουν να συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στα αντικείμενα. Και όποιος δεν μπορεί να το κάνει, σημαίνει ή ότι βαριέται, ή ότι είναι χαζός, ή ονειροπόλος, ή μη φυσιολογικός. Εγώ το μόνο που κάνω είναι να σε παρακινώ να ενδιαφερθείς να γνωρίσεις τη φύση των εμπειριών σου και να αναρωτηθείς "τι είναι αυτό που μου επιτρέπει να έχω επίγνωση των εμπειριών μου". Αυτό θα έπρεπε να είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα στη ζωή μας.
*Απόσπασμα από μαγνητοσκοπημένη ομιλία του Ρούπερτ Σπάιρα
Μετάφραση: Νίκος Μπάτρας
Διαβάστε επίσης:
