Το "είμαστε ό,τι σκεφτόμαστε" είναι κάτι που το ακούμε και το διαβάζουμε συχνά. Η αλήθεια είναι ότι αν και οι σκέψεις επηρεάζουν όλο το σύστημά μας -τα συναισθήματα, το σώμα και τη συμπεριφορά μας- δεν έχουν την ικανότητα να αλλάξουν αυτό που πραγματικά είμαστε.
Η δύναμη των σκέψεων είναι αδιαμφισβήτητη. Μπορούν να αρρωστήσουν ή να θεραπεύσουν ένα σώμα, ή να διαμορφώσουν συμπεριφορές ολόκληρων πληθυσμών. Οι σκέψεις, όπως κάθε τι άλλωστε, είναι ενέργεια. Είναι μια έκφραση της συνειδητότητας (ή επίγνωσης), γι' αυτό και δεν έχει νόημα να κατηγορούμε ή να κρίνουμε τις σκέψεις, όποιο περιεχόμενο και αν έχουν, ό,τι και αν λένε.
Το πρόβλημα με τις σκέψεις εμφανίζεται όταν πιστεύουμε ότι μπορούν να μας πουν ποιοι είμαστε και "πώς έχουν τα πράγματα". Δηλαδή, όταν τις χρησιμοποιούμε για να αντλήσουμε από αυτές την ταυτότητά μας ή να ερμηνεύσουμε εμπειρίες και γεγονότα, νιώθωντας σίγουροι για την ορθότητα αυτών των ερμηνειών. Όλες οι σκέψεις που εμπεριέχουν τις φράσεις "είμαι αυτό", "είμαι έτσι", "είμαι κάπως", είναι σκέψεις αυτοπροσδιορισμού, οι οποίες περιστρέφονται γύρω από έναν φανταστικό εαυτό. Αν ήταν να εκφράσουμε την πραγματική μας ταυτότητα με μία λέξη, αυτή θα ήταν η λέξη "είμαι". Η λέξη "είμαι" εμπεριέχει ό,τι χρειάζεται να ξέρει η συνειδητότητα που αποκτά επίγνωση του εαυτού της. Οτιδήποτε άλλο συνοδεύει τη λέξη "είμαι", αποτελεί ένα χαρακτηρισμό, μια ταμπέλα, ένα επίθετο, που προέρχεται από μια υποκειμενική ερμηνεία του νου.
Όταν πιστεύουμε ότι το περιεχόμενο των σκέψεων είναι αληθινό, ουσιαστικά περιορίζουμε τη συνειδητότητα, την οριοθετούμε και την εγκλωβίζουμε σε μία πεποίθηση. Όπως γράφει και ο ψυχολόγος Stephen Wolinski στο βιβλίο του Κβαντική Συνειδητότητα: "Μόλις ταυτιστούμε με κάτι, περιοριζόμαστε και αποσυνδεόμαστε από το όλον. Έτσι, νιώθουμε βαρείς, συμπαγείς και ογκώδεις. Χάνουμε δηλαδή την ελαφρότητα που αναζητάμε, εξαιτίας των ορίων, της διαδικασίας συγχώνευσης και της διαδικασίας ταύτισης".
Αλλά η δύναμη των σκέψεων φτάνει ως εκεί. Δεν σημαίνει ότι η ταύτιση είναι μόνιμη και μη αναστρέψιμη, ούτε σημαίνει ότι χάνεται η πραγματική μας ταυτότητα και γινόμαστε οι σκέψεις. Πάντα είμαστε αυτό που πραγματικά είμαστε: η μία ενιαία συνειδητότητα. Δεν μπορούμε να γίνουμε κάτι άλλο. Μπορούμε όμως να πιστέψουμε ότι είμαστε κάτι άλλο (η πίστη και η ταύτιση έχουν το ίδιο νόημα). Αλλά αυτό το "κάτι άλλο" είναι μια ψευδαίσθηση που δημιουργείται από την ταύτιση τού "είμαι" με τις σκέψεις. Δεν σημαίνει ότι γινόμαστε κάτι άλλο. Σημαίνει μόνο ότι κυριαρχεί παροδικά ένα ψέμα. Και το ψέμα αποτελείται πάντα από τη λέξη "είμαι" που συνοδεύεται από έναν χαρακτηρισμό. Αν αφαιρέσουμε τον χαρακτηρισμό, αποκαλύπτεται το "είμαι", το οποίο δεν είχε πάψει ποτέ να υφίσταται. Αλλά αν και ήταν πάντα παρόν, παρουσιαζόταν παραμορφωμένο εξαιτίας του χαρακτηρισμού ("είμαι αυτό", "είμαι έτσι", "είμαι κάπως").
Οι σκέψεις λοιπόν, ποτέ δεν αφαιρούν την πραγματική μας ταυτότητα. Μπορούν μόνο να λειτουργήσουν σαν παραμορφωτικοί φακοί μέσα από τους οποίους αντιλαμβανόμαστε αυτό που είμαστε και να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι είμαστε κάτι άλλο. Για να συνειδητοποιήσουμε ποια είναι η πραγματική μας ταυτότητα πρέπει να αποταυτιστούμε από τις σκέψεις. Πρέπει να δούμε τις σκέψεις στις πραγματικές τους διαστάσεις.
Με άλλα λόγια, για να αποταυτιστούμε από τις σκέψεις, πρέπει πρώτα να αποκτήσουμε επίγνωση του γεγονότος ότι υπάρχουν οι σκέψεις και ότι είναι κάτι διαφορετικό από εμάς. Και τι είναι αυτό που μας επιτρέπει να αποκτήσουμε επίγνωση της ύπαρξης των σκέψεων; Η επίγνωση. Στρέφοντας το ενδιαφέρον μας στην επίγνωση αντί για το περιεχόμενο των σκέψεων, απελευθερώνουμε το "είμαι" από τους χαρακτηρισμούς και βιώνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε.
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Διαβάστε επίσης:
