Αν κάποιος σου πει "ωραίο καιρό έχουμε σήμερα", εσύ δεν θα θυμώσεις, έτσι δεν είναι; Σε κάποια άλλη περίπτωση όμως, θα μπορούσε κάποιος να σου πει κάτι κι εσύ να θυμώσεις. Μπορείς να εντοπίσεις τι είναι αυτό μέσα σου που θα θύμωνε; Τι είναι αυτό που θα αντιδρούσε στα λόγια του άλλου και θα σου δημιουργούσε το συναίσθημα του θυμού;
Όταν κάποιος σου λέει κάτι, ό,τι και αν είναι αυτό, το αντιλαμβάνεσαι με την επίγνωση. Έχεις επίγνωση ότι κάτι ειπώθηκε, ότι κάποιος είπε κάτι. Στην περίπτωση που θυμώνεις, στο πρώτο στάδιο υπάρχει πάλι η επίγνωση, αλλά μετά ακολουθεί και μια αντίδραση. Από πού προέρχεται αυτή η αντίδραση; Τι είναι ακριβώς αυτό που αντιδράει;
Είναι η επίγνωση που αντιδράει; Όχι. Η επίγνωση είναι σαν ένας κενός χώρος όπου εισέρχονται τα λόγια του άλλου και γίνονται αντιληπτά από εσένα. Δεν υπάρχει κάποια αντίσταση μέσα της. Για να θυμώσεις, πρέπει να εμφανιστεί κάτι που θα λέει "δεν μου αρέσει αυτό που είπες". Όταν λοιπόν εσύ θυμώνεις, μέσα στον χώρο της επίγνωσης εμφανίζεται κάτι από κάπου που συγκρούεται με τα λόγια του άλλου και λέει "δεν μου αρέσει αυτό που είπες". Αλλά τι είναι αυτό το "μου". Τι είναι αυτό το Εγώ; Από πού προέρχεται; Ποια είναι η φύση του; Το Εγώ δεν προέρχεται από την επίγνωση, γιατί η επίγνωση είπαμε ότι είναι σαν ένας μεγάλος κενός χώρος. Ψάξε λοιπόν μέσα σου να βρεις αυτό το Εγώ. Πού βρίσκεται; Τι είναι; Από τι αποτελείται;
Τι βρίσκεις όταν πας προς το μέρος του, όταν πας να το αναζητήσεις; Τι συναντάς εκεί; Αν σου ζητήσω να βρεις αυτό το Εγώ, είναι πολύ πιθανό να δείξεις με το δάχτυλό σου το σώμα σου, υπονοώντας ότι το σώμα σου είσαι εσύ και ότι το σώμα σου είναι αυτό που αντιδράει. Αλλά το σώμα σου δεν αντιδράει. Δεν αντιδρούν η μύτη σου και τα μάγουλά σου στα λόγια του άλλου. Αυτό που νιώθεις εσύ σαν συναίσθημα είναι αυτό που έπεται μιας άλλης εσωτερικής διεργασίας, την οποία εμείς τώρα ψάχνουμε να βρούμε. Πού είναι λοιπόν αυτό το Εγώ στη φράση "δεν μου αρέσει αυτό που είπες";
Είπαμε πως δεν είναι η επίγνωση που αντιδράει, ούτε το σώμα σου. Αλλά ούτε και οι σκέψεις σου αντιδρούν, γιατί μία σκέψη δεν έχει την ικανότητα να αντιδράσει από μόνη της απέναντι σε κάτι. Άρα, τι είναι αυτό που αντιδράει; Όταν ξεκινάς να ψάχνεις μέσα σου να βρεις τι είναι αυτό το Εγώ, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν μπορείς να το ταυτοποιήσεις, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει. Είναι ένας φανταστικός, ψεύτικος εαυτός. Κι όμως, αυτός σε κάνει να αντιδράς καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής σου.
Όταν λοιπόν κάποιος σου λέει κάτι που σε κάνει να θυμώνεις, αντί να στραφείς εναντίον του άλλου, μπορείς να στρέψεις την προσοχή σου μέσα σου και να αναρωτηθείς "τι είναι αυτό που με κάνει και θυμώνω;". Και όταν δεν βρεις τίποτα εκεί, το συναίσθημα θα αρχίσει σιγά-σιγά να εξασθενεί μέχρι που θα χαθεί. Δεν θα υπάρχει πλέον λόγος να υπάρχει. Δεν θα δικαιολογείται και δεν θα υποστηρίζεται από κάτι. Γι' αυτό και δεν χρειάζεται να διορθώσεις τον εαυτό σου. Δεν υπάρχει τίποτα να διορθώσεις.
Αυτού του είδους τα συναισθήματα λειτουργούν ως σύμμαχοι του ψευδούς εαυτού μέσα στο σώμα. Όταν όμως συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει κάτι μέσα σου που να τα υποστηρίζει, τα θεμέλιά τους καταρρέουν και αυτά διαλύονται. Το σώμα επιστρέφει στην αρχική καθαρή του μορφή, όπου υπάρχει μόνο η επίγνωση χωρίς αντίδραση. Σιγά-σιγά αντιλαμβάνεσαι ότι η πραγματική σου ταυτότητα είναι η επίγνωση και όχι ο αντιδραστικός ψευδής εαυτός. Και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνεις πια τίποτα ή ότι θα σταματήσεις να αντιδράς. Αλλά οι αντιδράσεις σου δεν θα είναι αμυντικές, δεν θα έχουν σκοπό να σου προσφέρουν μια αίσθηση διόγκωσης, όπως κάνει το Εγώ, ούτε θα επιδιώκεις να μειώσεις τον άλλον. Θα είναι αντιδράσεις που θα εμπεριέχουν σοφία, αγάπη και κατανόηση.
*Από ομιλία του Ρούπερτ Σπάιρα
Μετάφραση: Νίκος Μπάτρας
**Ο Ρούπερτ Σπάιρα είναι δάσκαλος αυτογνωσίας και συγγραφέας.
Διαβάστε επίσης:
