Γενικά έχει επικρατήσει η εντύπωση ότι ο διαλογισμός είναι μια δραστηριότητα του νου, δηλαδή να συγκεντρώνεις τον νου σε ένα μάντρα, σε μια φλόγα, στην αναπνοή σου ή απλά στην κατάσταση που επικρατεί στο παρόν. Αλλά το ανώτερο είδος διαλογισμού δεν είναι να κάνεις κάτι. Είναι απλά να γνωρίζεις ότι είσαι η επίγνωση.
Για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή, εσύ δεν είσαι αυτός που έχει επίγνωση των εμπειριών σου, των όσων βιώνεις; Ναι. Έχεις επίγνωση του χώρου στον οποίο βρίσκεσαι, των σκέψεών σου, καθώς και της όποιας αίσθησης υπάρχει στο σώμα σου. Όλα αυτά αλλάζουν και ρέουν, αλλά εσύ είσαι πάντα εκεί παρών, έχοντας επίγνωση όλων αυτών των εμπειριών. Κάνεις κάποια προσπάθεια για να είσαι αυτός που έχει επίγνωση αυτών των εμπειριών; Όχι, δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Αυτή είναι η φυσική σου κατάσταση. Θα μπορούσες να είσαι κάτι άλλο από αυτή την επίγνωση; Όχι. Έχεις υπάρξει ποτέ κάτι διαφορετικό από αυτή την επίγνωση που αντιλαμβάνεται αυτές τις εμπειρίες; Όχι.
Για να παρακάμψεις αυτή την επίγνωση που είσαι, πρέπει να δημιουργήσεις κάποιες σκέψεις με τη φαντασία σου και να πιστέψεις ότι είσαι ένα πακέτο σκέψεων και συναισθημάτων. Και αυτό κάνουμε όλοι. Και όταν λέω "αυτό κάνουμε", εννοώ αυτό κάνουν οι σκέψεις. Οι σκέψεις δεν μπορούν να αντιληφθούν την επίγνωση. Δεν μπορούν να τη δουν γιατί η επίγνωση είναι διαφανής, κενή και δεν εμπεριέχει αντικείμενα. Οι σκέψεις λοιπόν φαντάζονται ότι είμαστε αυτό το πακέτο σκέψεων και συναισθημάτων, με άλλα λόγια το σώμα και ο νους. Μέσα από τη φαντασία δημιουργείται η ψευδαίσθηση του εαυτού, ο ξεχωριστός εαυτός. Οι σκέψεις φαντάζονται αυτόν τον ξεχωριστό εαυτό και μετά εμείς νιώθουμε ότι είμαστε αυτός ο ξεχωριστός εαυτός, το σώμα και ο νους.
Μετά από λίγο καιρό όμως, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε ευτυχισμένοι και αναζητάμε την ευτυχία στα εξωτερικά αντικείμενα. Όταν απογοητευτούμε επειδή δεν βρήκαμε την ευτυχία, αρχίζουμε και την ψάχνουμε με άλλους τρόπους και τότε μπορεί να ανακαλύψουμε τον διαλογισμό. Και έτσι αντιμετωπίζουμε τον διαλογισμό όπως αντιμετωπίζαμε τα αντικείμενα. Τον χρησιμοποιούμε για να βρούμε την ευτυχία μας, προσπαθώντας να φέρουμε τον νου σε μία συγκεκριμένη κατάσταση. Και ο ξεχωριστός εαυτός, αυτό που λέμε Εγώ, αρχίζει να δραστηριοποιείται πάνω στον διαλογισμό. Αρχίζει να χειραγωγεί τον νου συγκεντρώνοντάς τον και ηρεμώντας τον, κάτι που επιφέρει κάποια προσωρινά αποτελέσματα ανακούφισης.
Αυτό όμως δεν μας ικανοποιεί, δεν μας αποφέρει αυτό που πραγματικά ζητάμε. Αυτό που ζητάμε είναι μια διαρκής κατάσταση εσωτερικής γαλήνης, που δεν διαταράσσεται και δεν εξαρτάται από την κατάσταση του νου, του σώματος ή του εξωτερικού κόσμου. Έτσι, αυτό που εμείς αποκαλούμε εδώ διαλογισμό, διαφέρει από την εκπαίδευση και τη χαλιναγώγηση του νου. Ο διαλογισμός είναι απλά το να γνωρίζεις ότι είσαι η παρουσία της επίγνωσης. Με άλλα λόγια, απλά να είσαι, και αυτό είναι το ανώτερο είδος διαλογισμού.
Και περιέργως αυτό είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, πιο εύκολο και από την αναπνοή. Δεν απαιτεί να βρίσκεται ο νους σε μία συγκεκριμένη κατάσταση. Μπορεί να έχεις υψηλό ή χαμηλό IQ, να είσαι ανήσυχος, να βρίσκεσαι σε εύκολες ή δύσκολες συνθήκες, αλλά όπου και αν είσαι, όπως και αν είσαι, δεν αλλάζει τίποτα. Εσύ, ως η επίγνωση, είσαι όπως είσαι πάντα. Γι' αυτό το να κάνεις διαλογισμό σημαίνει απλά να γνωρίζεις ότι είσαι αυτή η επίγνωση.
Ο νους σου βέβαια θα προσπαθήσει να σε πείσει να τον ακολουθήσεις και πάλι, λέγοντάς σου "γιατί το κάνεις αυτό;", "δεν πρέπει να το κάνεις αυτό", "αυτό που κάνεις δεν είναι αρκετό ή δεν είναι σωστό" και θα σου φέρει ένα σωρό δικαιολογίες. Κάθε φορά λοιπόν που θα παρατηρείς ότι παρασύρθηκες από τις σκέψεις, απλά θα αποκτάς επίγνωση αυτού του γεγονότος. Μην ακολουθείς τις σκέψεις, μην μπλέκεσαι μαζί τους, άφησέ τες να κάνουν ό,τι είναι να κάνουν. Εσύ απλά παρατήρησέ τες.
*Απόσπασμα από μαγνητοσκοπημένη ομιλία του Ρούπερτ Σπάιρα
Μετάφραση: Νίκος Μπάτρας
Διαβάστε επίσης:
