Δουλεύουμε με τον εαυτό μας για να δημιουργήσουμε έναν κενό χώρο, ένα περιβάλλον, όπου θα έρθουμε σε επαφή με το βαθύτερο κομμάτι του Είναι μας. Και όταν φτάσουμε σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο, εκεί όπου δεν υπάρχει πια χρόνος, δεν υπάρχει ούτε θάνατος.
Είναι φορές που απλά πηγαίνω και κάθομαι σιωπηλά μαζί με κάποιον που πεθαίνει, στο δωμάτιό του στο σπίτι του ή σε κάποιο νοσοκομείο. Και ενώ εκείνος μου μεταδίδει το φόβο του, από εμένα δέχεται αγάπη, γιατί δεν φοβάμαι το θάνατο - τουλάχιστον δεν αντιλαμβάνομαι να υπάρχει τέτοιος φόβος προς το παρόν. Για εμένα ο θάνατος είναι απλώς μια διαδικασία κατά την οποία εγκαταλείπεις αυτό που νομίζεις ότι είσαι. Όχι αυτό που είσαι, αλλά αυτό που νομίζεις ότι είσαι. Μου μεταδίδουν λοιπόν το φόβο τους και παίρνουν πίσω γαλήνη. Και έτσι ηρεμούν λίγο. Και μου μεταδίδουν κι άλλο φόβο και δέχονται κι άλλη γαλήνη. Μέχρι που μπορείς να τους νιώσεις να ανοίγονται, ακριβώς όπως ανοίγει ένα άνθος.
Κάθεσαι με κάποιον που υποφέρει πραγματικά και σε μια στιγμή μπορεί να σου πει πόσο γαλήνιος αισθάνεται. Πριν από λίγο καιρό ήμουν με ένα αγόρι που τελικά πέθανε. Κάθε φορά που πήγαινα να το δω ήταν αναστατωμένο και το βοηθούσα να πλυθεί, να ντυθεί και καθόμουνα μαζί του να του κάνω παρέα. Αλλά ταυτόχρονα, ήμουν σιωπηλός μέσα μου. Δεν το πίεζα για τίποτα. Δεν του έλεγα "πρέπει να πας βαθιά μέσα στο Είναι σου". Απλά καθόμουν εκεί και δούλευα με τον εαυτό μου. Το αποτέλεσμα ήταν ότι μετά από λίγο καιρό σταμάτησε να είναι ταυτισμένο με το σώμα του απ' το οποίο υπέφερε. Σταμάτησε να υποφέρει ψυχολογικά και δημιούργησε μέσα του ένα κενό, ένα χώρο, μέσα στον οποίο έβλεπε το θάνατο. Ο θάνατος, η γέννηση, η ζωή, όλα έρχονται και φεύγουν.
Αν κάποιος θέλει να βοηθήσει κάποιον που πεθαίνει, υπάρχει μόνο ένας κανόνας: να δουλέψει με τον εαυτό του, όχι με τον άλλον. Σε εμάς τους επαγγελματίες [ψυχικής υγείας] έχει επικρατήσει η μέθοδος τού να θεραπεύεις τον άλλον. Να κάνεις κάτι για τον ηλικιωμένο ή για τον νέο ή για τον μελλοθάνατο. Εγώ ακολουθώ έναν πολύ απλό κανόνα στη ζωή μου: δουλεύω με τον εαυτό μου. Γιατί ό,τι έχω να προσφέρω σε σένα, ή σε κάποιον που πεθαίνει, ή σε κάποιον που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα στο γάμο του, ή σε ένα παιδί, είναι ο εαυτός μου. Και ο εαυτός μου είναι ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα στη ζωή μου για να φτάσω εδώ που έχω φτάσει. Είναι το μόνο πράγμα που έχω να προσφέρω.
Απ' τη στιγμή που θα κατανοήσεις το σκοπό της ζωής σου, μπορείς να χρησιμοποιείς την κάθε στιγμή ως όχημα για την αφύπνισή σου. Τώρα, αυτή η στιγμή είναι το όχημά σου για αφύπνιση. Αν τώρα νιώθεις άβολα, όλα είναι εντάξει, απλά νιώθεις άβολα. Επίτρεψέ το να συμβεί. Αν νιώθεις μαγεμένος, είναι εντάξει, επίτρεψέ το. Δώσ' του χώρο.
Φαντάσου μια φωτογραφία που απεικονίζει ένα σύννεφο. Και το σύννεφο αυτό καλύπτει όλη τη φωτογραφία. Και το μόνο που βλέπεις εσύ είναι το σύννεφο και είσαι απόλυτα βυθισμένος μέσα σ' αυτό. Τώρα φαντάσου να αφήνεις λίγο γαλανό ουρανό γύρω απ' το σύννεφο και να ταυτίζεσαι με τον ουρανό, αντί για το σύννεφο. Από αυτή την οπτική μπορείς να πεις "α, ένα συννεφάκι". Η διαφορά μεταξύ του "έχω κατάθλιψη, όλα είναι χάλια" και του "ουάου, κοίτα τι κατάθλιψη με έχει πιάσει, είναι εντυπωσιακό", είναι ότι στη δεύτερη περίπτωση αφήνω λίγο χιούμορ να περάσει μέσα στην κατάθλιψη. Και αν έχω λίγο χιούμορ, πόσο καταθλιπτικός μπορεί να είμαι τελικά;
*Απόσπασμα από ηχογραφημένη ομιλία του Ραμ Ντας
Κάθεσαι με κάποιον που υποφέρει πραγματικά και σε μια στιγμή μπορεί να σου πει πόσο γαλήνιος αισθάνεται. Πριν από λίγο καιρό ήμουν με ένα αγόρι που τελικά πέθανε. Κάθε φορά που πήγαινα να το δω ήταν αναστατωμένο και το βοηθούσα να πλυθεί, να ντυθεί και καθόμουνα μαζί του να του κάνω παρέα. Αλλά ταυτόχρονα, ήμουν σιωπηλός μέσα μου. Δεν το πίεζα για τίποτα. Δεν του έλεγα "πρέπει να πας βαθιά μέσα στο Είναι σου". Απλά καθόμουν εκεί και δούλευα με τον εαυτό μου. Το αποτέλεσμα ήταν ότι μετά από λίγο καιρό σταμάτησε να είναι ταυτισμένο με το σώμα του απ' το οποίο υπέφερε. Σταμάτησε να υποφέρει ψυχολογικά και δημιούργησε μέσα του ένα κενό, ένα χώρο, μέσα στον οποίο έβλεπε το θάνατο. Ο θάνατος, η γέννηση, η ζωή, όλα έρχονται και φεύγουν.
Αν κάποιος θέλει να βοηθήσει κάποιον που πεθαίνει, υπάρχει μόνο ένας κανόνας: να δουλέψει με τον εαυτό του, όχι με τον άλλον. Σε εμάς τους επαγγελματίες [ψυχικής υγείας] έχει επικρατήσει η μέθοδος τού να θεραπεύεις τον άλλον. Να κάνεις κάτι για τον ηλικιωμένο ή για τον νέο ή για τον μελλοθάνατο. Εγώ ακολουθώ έναν πολύ απλό κανόνα στη ζωή μου: δουλεύω με τον εαυτό μου. Γιατί ό,τι έχω να προσφέρω σε σένα, ή σε κάποιον που πεθαίνει, ή σε κάποιον που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα στο γάμο του, ή σε ένα παιδί, είναι ο εαυτός μου. Και ο εαυτός μου είναι ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα στη ζωή μου για να φτάσω εδώ που έχω φτάσει. Είναι το μόνο πράγμα που έχω να προσφέρω.
Απ' τη στιγμή που θα κατανοήσεις το σκοπό της ζωής σου, μπορείς να χρησιμοποιείς την κάθε στιγμή ως όχημα για την αφύπνισή σου. Τώρα, αυτή η στιγμή είναι το όχημά σου για αφύπνιση. Αν τώρα νιώθεις άβολα, όλα είναι εντάξει, απλά νιώθεις άβολα. Επίτρεψέ το να συμβεί. Αν νιώθεις μαγεμένος, είναι εντάξει, επίτρεψέ το. Δώσ' του χώρο.
Φαντάσου μια φωτογραφία που απεικονίζει ένα σύννεφο. Και το σύννεφο αυτό καλύπτει όλη τη φωτογραφία. Και το μόνο που βλέπεις εσύ είναι το σύννεφο και είσαι απόλυτα βυθισμένος μέσα σ' αυτό. Τώρα φαντάσου να αφήνεις λίγο γαλανό ουρανό γύρω απ' το σύννεφο και να ταυτίζεσαι με τον ουρανό, αντί για το σύννεφο. Από αυτή την οπτική μπορείς να πεις "α, ένα συννεφάκι". Η διαφορά μεταξύ του "έχω κατάθλιψη, όλα είναι χάλια" και του "ουάου, κοίτα τι κατάθλιψη με έχει πιάσει, είναι εντυπωσιακό", είναι ότι στη δεύτερη περίπτωση αφήνω λίγο χιούμορ να περάσει μέσα στην κατάθλιψη. Και αν έχω λίγο χιούμορ, πόσο καταθλιπτικός μπορεί να είμαι τελικά;
*Απόσπασμα από ηχογραφημένη ομιλία του Ραμ Ντας
Μετάφραση: Νίκος Μπάτρας
Διαβάστε επίσης:
