Πεποιθήσεις θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τις σκέψεις τις οποίες πιστεύουμε με βεβαιότητα και έχουμε επενδύσει με το εγώ. Συνήθως οι πεποιθήσεις αρχίζουν να αναπτύσσονται από πολύ νωρίς στη ζωή μας και πολλές φορές δεν είναι προϊόντα νοητικών συλλογισμών, αλλά αντανακλούν το πώς νιώθουμε (αν νιώθουμε ασφαλείς, επαρκείς, άξιοι, ένοχοι, κ.τ.λ, ανάλογα με τις εμπειρίες που βιώνουμε και τον τρόπο που τις εσωτερικεύουμε).
Οι πεποιθήσεις περιορίζουν την ικανότητά μας για αντικειμενική παρατήρηση. Όταν είμαστε ταυτισμένοι με τον νου και αντλούμε την ταυτότητά μας από κάποιες πεποιθήσεις, βλέπουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο μέσα από φίλτρα. Η σιγουριά που συνοδεύει την πίστη δηλώνει ότι ξέρουμε πώς έχουν τα πράγματα, πώς είμαστε εμείς, πώς είναι οι άλλοι ή πώς θα εξελιχθεί μια κατάσταση. Στην πραγματικότητα όμως, αυτά που νομίζουμε ότι ξέρουμε είναι απλώς εκτιμήσεις που κάνει ο νους σύμφωνα με τον προγραμματισμό του και τις ικανότητές του να επεξεργάζεται τις πληροφορίες που δέχεται.
Οι πεποιθήσεις είναι αυτές που διαμορφώνουν τον μικρόκοσμό μας. Αλλά ποιον ακριβώς εκφράζουν αυτές οι πεποιθήσεις; Όταν λέμε "εγώ πιστεύω σε κάτι" (ή "εγώ είμαι σίγουρος για κάτι"), η λέξη "πιστεύω" δηλώνει ακριβώς την ταύτιση μεταξύ του "εγώ" και του "κάτι". Αλλά τι είναι αυτό το "εγώ"; Ποιος κρύβεται από πίσω;
Κάποιος εύκολα θα απαντούσε αναφερόμενος στο όνομά του, δείχνοντας το σώμα του, ή λέγοντας κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τη μοναδικότητά του, ώστε να προσδιορίσει έτσι την ταυτότητά του. Αλλά είναι το όνομά μας που πιστεύει σε κάτι; Το σώμα μας πιστεύει σε κάτι; Οι σκέψεις πιστεύουν σε κάτι; Μπορεί μία σκέψη να πιστεύει σε κάτι; Όχι. Αυτή είναι η ψευδαίσθηση του εγωικού εαυτού. Λέμε σε όλη μας τη ζωή "εγώ πιστεύω" χωρίς αυτό το εγώ να ανταποκρίνεται σε κάτι το υπαρκτό.
Γι' αυτό και όλο το σύστημα των πεποιθήσεων είναι απατηλό. Δεν εκφράζει κανέναν και δεν προέρχεται από κανέναν. Αποτελείται από βεβαιότητες που εμφανίζονται αυτόματα μέσα σε ένα φαύλο κύκλο που ξεκινάει από μια αυθαιρεσία (την ύπαρξη δήθεν ενός εγώ που πιστεύει) και τελειώνει σε μια άλλη αυθαιρεσία (την πεποίθηση, που αποτελεί ένα στοιχείο του προγραμματισμού του νου και όχι μια αλήθεια). Και η πίστη είναι εκεί για να συγκρατεί μαζί κολλημένες αυτές τις δύο αυθαιρεσίες.
Όταν συνειδητοποιεί κάποιος για πρώτη φορά πόσο απατηλή είναι η φύση αυτού του μηχανισμού, αφυπνίζεται. Όταν ψάχνει να βρει το εγώ στη φράση "εγώ πιστεύω σε κάτι" και δεν βρίσκει τίποτα, έρχεται αντιμέτωπος με την αλήθεια της επίγνωσης: αν δεν υπάρχει κάποιος που να πιστεύει σε κάτι, υπάρχει πάντα η ιδιότητα της επίγνωσης που αναγνωρίζει τον προγραμματισμό του νου.
Η επίγνωση δεν εκπροσωπεί κανέναν, είναι η καθαρή γνώση για την ύπαρξη των εμπειριών. Είναι αυτή που παρατηρεί όλα τα φαινόμενα καθώς εμφανίζονται μέσα μας, μεταξύ των οποίων και η δημιουργία των σκέψεων, των συναισθημάτων και των συμπτωμάτων που οφείλονται στην ψευδαίσθηση της ύπαρξης ενός εγώ. Σε αντίθεση με όλες τις πεποιθήσεις και όλα τα πιστεύω που έρχονται και φεύγουν, η επίγνωση είναι πάντα παρούσα.
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Διαβάστε επίσης:
