Όταν κάποιος συνειδητοποιεί ότι η δυστυχία του είναι μια κατάσταση που μπορεί να αλλάξει, αλλάζει και ο τρόπος που αντιμετωπίζει αυτά που συμβαίνουν μέσα του. Μάλιστα, κάποια στιγμή θα αντιληφθεί ότι χωρίς τα επώδυνα συμπτώματα που τον ταλαιπωρούσαν στο παρελθόν, δεν θα εγκατέλειπε ποτέ τις ψευδαισθήσεις του.
Χωρίς τη δυστυχία δεν υπάρχει λόγος για αφύπνιση. Χωρίς την ταύτιση με τον νου δεν υπάρχει αποταύτιση και συνειδητή επίγνωση. Χωρίς τα συμπτώματα δεν υπάρχει το κίνητρο για τη θεραπεία. Με άλλα λόγια, αν οι ψευδαισθήσεις μας δεν ήταν δυσλειτουργικές, δεν θα αναζητούσαμε ποτέ την αλήθεια. Οι ψευδαισθήσεις όμως δεν αποδεικνύονται πάντα δυσλειτουργικές και γι' αυτό πολλοί άνθρωποι που ζουν χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες δεν έχουν το απαραίτητο κίνητρο για να αναζητήσουν τη φύση του πραγματικού τους εαυτού, δηλαδή να συνειδητοποιήσουν βιωματικά τη φύση της πραγματικότητας.
Μπορεί κάποιος να ζει με ψευδαισθήσεις για μερικές δεκαετίες πιστεύοντας ότι μπορεί να εμπιστευτεί τις σκέψεις του για να μάθει τον εαυτό του, αλλά μόνο αν η δυστυχία του γίνει ανυπόφορη θα αναζητήσει την αλλαγή. Για το αν θα βρει το δρόμο προς την επίγνωση ή αν θα γνωρίσει άλλους τρόπους που θα του προσφέρουν πρόσκαιρη ανακούφιση, είναι κάτι που εξαρτάται από την παιδεία του, τα ερεθίσματά του, τον κοινωνικό του περίγυρο, κ.ά. Ειδικά στην εποχή μας όμως που υπάρχει το διαδίκτυο, μπορεί κάποιος να έρθει σε επαφή με τις διδασκαλίες των πιο συνειδητών ανθρώπων πολύ πιο εύκολα απ' ό,τι παλιότερα.
Όταν λοιπόν κάποιος αναζητήσει τη διέξοδο από τις ψευδαισθήσεις του και βρεθεί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στο δρόμο της επίγνωσης, θα αρχίσει να αλλάζει ο πυρήνας της ψυχοσύνθεσής του. Η σημαντικότερη και πιο εντυπωσιακή αλλαγή που θα παρατηρήσει είναι ότι εκεί που παλιότερα επένδυε με την πίστη του τα ασυνείδητα μοτίβα που δρούσαν μέσα του, πλέον θα τα αναγνωρίζει ως παροδικά φαινόμενα και όχι ως την αλήθεια.
Π.χ. μπορεί για χρόνια να δρούσε μέσα μας ένα μοτίβο που μας δημιουργούσε θυμό ή θλίψη σε κάποιες καταστάσεις. Κάθε φορά που ενεργοποιούταν, ο νους έβρισκε επιχειρήματα για να δικαιολογήσει αυτή την αυτόματη αντίδραση, και εμείς ήμασταν τόσο ταυτισμένοι με τον νου που πιστεύαμε κάθε του σκέψη. Μετά τη συνειδητοποίηση της αληθινής μας φύσης, δεν πιστεύουμε τον νου που δικαιολογεί μια ανεπίγνωστη αντίδραση, αλλά παρατηρούμε όλο αυτό το μοτίβο να ξετυλίγεται μέσα μας.
Είναι σημαντικό λοιπόν, να γνωρίζουμε ότι η συνειδητή παρατήρηση των ασυνείδητων μοτίβων, είναι αυτή που θρέφει την επίγνωση περισσότερο από κάθε άλλη εμπειρία. Κάθε φορά που τα παρατηρούμε δεν πρέπει να απογοητευόμαστε, αλλά να χαιρόμαστε που τα αναγνωρίζουμε. Τα μοτίβα αυτά έχουν μια ορμή και δεν εξαφανίζονται έτσι απλά. Φανταστείτε αυτή την ορμή ως εξής: αν πλέουν δίπλα-δίπλα ένα κρουαζιερόπλοιο και μια βάρκα και σβήσουν τις μηχανές τους ταυτόχρονα, το κρουαζιερόπλοιο θα διανύσει μια πολύ μεγαλύτερη απόσταση μέχρι να ακινητοποιηθεί, σε αντίθεση με τη βάρκα που θα ακινητοποιηθεί πιο γρήγορα. Έτσι λειτουργούν και τα ασυνείδητα μοτίβα μέσα μας. Αν τα είχαμε θρέψει πολύ κατά το παρελθόν και αν η ταύτιση με τον νου ήταν ισχυρή, θα χρειαστεί αρκετός χρόνος μέχρι να χάσουν ένα σημαντικό μέρος της ορμής τους. Αν ήταν αδύναμα θα χρειαστεί λιγότερος χρόνος.
Η απογοήτευση και κάθε άλλη σκέψη αποθάρρυνσης προέρχονται από τον νου, ο οποίος κάνει ό,τι έκανε πάντα: κρίνει μία κατάσταση και βγάζει συμπεράσματα, χωρίς να υπάρχει κανένα αντικειμενικό στοιχείο που να υποστηρίζει τις εκτιμήσεις του. Γι' αυτό, με το που αναγνωρίζουμε ένα ασυνείδητο μοτίβο (σκέψη, συναίσθημα ή συμπεριφορά), κάνουμε ό,τι καλύτερο και ό,τι πιο αληθινό θα μπορούσαμε να κάνουμε: παρατηρούμε και λαμβάνουμε επίγνωση του φαινομένου in vivo, δηλαδή σε πλήρη εξέλιξη μέσα στο πεδίο της επίγνωσής μας, την ώρα που συμβαίνει, δηλαδή στο παρόν.
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Διαβάστε επίσης:
