Είναι πολύ δυνατή και ήρεμη ταυτόχρονα αυτή η αίσθηση. Είναι μια ήρεμη δύναμη που νιώθεις απ' το βάθος της ύπαρξής σου. Μπορείς να μιλάς στον οποιονδήποτε και να μη νιώθεις ανώτερος ή κατώτερος, αλλά να νιώθεις αυτό το Ένα που σε συνδέει με τον άλλον, γιατί η δική σου ουσία είναι ακριβώς η ίδια με την ουσία του άλλου.
Αυτή είναι η πραγματική αυτοεκτίμηση, όπου δεν χρειάζεται να λες στον εαυτό σου "είμαι καλός" ή "είμαι καλύτερος από τον άλλον". Δεν χρειάζεται καν να λες ότι αγαπάς τον εαυτό σου, γιατί αυτό είναι μόνο ένα ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ του "μισώ τον εαυτό μου" και του "είμαι ο εαυτός μου".
Όταν μισείς τον εαυτό σου γνωρίζεις ότι είσαι ασυνείδητος και ότι δεν μπορείς να λειτουργήσεις. Το επόμενο στάδιο είναι οι θετικές σκέψεις, όπου λες "αγαπάω τον εαυτό μου", που είναι κάπως καλύτερο, αλλά μετά από λίγο καιρό αντιλαμβάνεσαι ότι δεν ισχύει και δεν σε ικανοποιεί μακροχρόνια. Και τέλος, φτάνεις στο "είμαι ο εαυτός μου", όπου ο διαχωρισμός μεταξύ εσένα και του εαυτού σου εξαφανίζεται. Γιατί ακόμα και όταν αγαπάς τον εαυτό σου πρέπει να υπάρχουν δύο: εσύ και ο εαυτός σου.
Όταν διαλύεται αυτός ο διαχωρισμός μένει μόνο μια βαθιά αίσθηση τού Είμαι, του άχρονου Είμαι, και αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι η ενσάρκωση της αγάπης στην πραγματική της διάσταση. Τότε δεν χρειάζεται να λες ότι αγαπάς τον εαυτό σου. Αυτή η αγάπη εκφράζεται με την καλοσύνη, την καλή θέληση και τη συμπόνοια. Και όλα αυτά εμφανίζονται μαζί.
Είναι σαν να επιστρέφεις στο αληθινό σου σπίτι, στην Ύπαρξη. Και αν και ο νους συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά, δεν θεωρείς πια απαραίτητο το να σκέφτεσαι συνέχεια. Έτσι εμφανίζονται στη ζωή σου μεγάλα διαστήματα όπου απλά είσαι. Είναι μια καταπληκτική αίσθηση.
*Απόσπασμα από μαγνητοσκοπημένη ομιλία του Έκχαρτ Τόλλε
Μετάφραση: Νίκος Μπάτρας
Διαβάστε επίσης:
