Οι λέξεις θεός, συνειδητότητα, ύπαρξη, επίγνωση, αγάπη, κ.ά, αποτελούν ταμπέλες που δείχνουν προς την ίδια κατεύθυνση: ένα δρόμο που σε οδηγεί στην πηγή σου, στις ρίζες σου.
Προσπαθούμε να περιορίσουμε το άμορφο μέσα σε λέξεις και νοήματα και αυτό είναι αδύνατο να γίνει. Γι' αυτό εξάλλου είπαμε ότι όλες αυτές οι λέξεις αποτελούν απλώς ταμπέλες. Δεν είναι "αυτό" στο οποίο αναφέρονται. Κι όμως "αυτό" διαθέτει πολλούς τρόπους έκφρασης.
Οτιδήποτε αποτελείται από ενέργεια και μεταβάλλεται αποτελεί μία έκφρασή του. Ο κόσμος των μορφών είναι ο χορός του, η δημιουργία που του επιτρέπει να γνωρίσει τον εαυτό του. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει δυϊκότητα, δεν υπάρχει Εγώ, δεν υπάρχει καν πόνος και δυστυχία. Όλα αυτά ανήκουν μόνο στον κόσμο των μορφών. Για το "αυτό" δεν υπάρχει τίποτα. Όλα είναι ένα και όλα είναι έτσι όπως είναι, ανερμήνευτα και αχαρακτήριστα. "Αυτό" απλά είναι.
Στο ανθρώπινο επίπεδο, ο κόσμος των μορφών μεταφράζεται σε πόνο και δυστυχία μέσω της ταύτισης. Και έτσι αρχίζουν οι παρερμηνείες και τα συμπτώματα. "Δεν αξίζω, δεν είμαι καλός, δεν αρέσω, είμαι ανεπαρκής, δεν θα τα καταφέρω ποτέ, είμαι άχρηστος" και πολλά άλλα. Όλα αποτελούν σκέψεις με τις οποίες όλοι μας είμαστε σε κάποιο βαθμό ταυτισμένοι. Όσοι είναι έντονα ταυτισμένοι, δηλαδή όσοι έχουν επενδύσει αρκετή ενέργεια στο να πιστέψουν αυτές τις σκέψεις, υποφέρουν περισσότερο από τους άλλους.
Αυτή η κατάσταση του Εγώ, για το "αυτό" δεν αποτελεί πρόβλημα. Είναι απλά μια διαδικασία, όπως ήταν και η γέννηση του ήλιου, ή όπως είναι και ο θάνατος ενός ήλιου σε κάποια άλλη γωνιά του σύμπαντος. Για το "αυτό" δεν υπάρχει καταστροφή. Δεν υπάρχει καν θάνατος. Υπάρχει μόνο μεταβολή.
Όταν βλέπεις τον κόσμο από αυτή την οπτική, οι λέξεις χάνουν το νόημά τους. Τι σημασία έχει αν ονομάζεις "αυτό" θεό, συνειδητότητα, αγάπη ή αλλιώς, και αν επενδύεις την ενέργειά σου στις περιγραφές του; Κάθε πίστη και μια ταύτιση. Κάθε ταύτιση και πόνος.
Αυτό που αναζητάμε δεν πρόκειται να το βρούμε ποτέ, γιατί είμαστε ήδη "αυτό". Απλά δεν το θυμόμαστε. Πήραμε μορφή όπως τα κύματα και ξεχάσαμε ότι είμαστε ο ωκεανός. Με άλλα λόγια, πήραμε τη φωνή μέσα στο κεφάλι μας πολύ στα σοβαρά. Πιστέψαμε τις λέξεις σε τέτοιο βαθμό, που ακόμα και τα συναισθήματα δεν είναι πια συναισθήματα, αλλά αποδείξεις που επιβεβαιώνουν τις βαθύτερες πεποιθήσεις, τις σκέψεις, τα νοήματα, τις λέξεις, τους ήχους των γραμμάτων.
Δρόμος επιστροφής στην πηγή μας δεν υπάρχει, γιατί δεν υπάρχει απόσταση. Όλα είναι εδώ, τώρα. Όσο πιο πολλά κάνουμε και όσο πιο πολλά λέμε, τόσο η φαντασία ενισχύει την ψευδαίσθηση της απόστασης και της άγνοιας. Γι' αυτό αρκετά. Ας μείνουμε για λίγο στη σιωπή, μπας και θυμηθούμε.
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Διαβάστε επίσης:
