Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι οι σκέψεις, οι πεποιθήσεις, οι απόψεις και οι ιδεολογίες τους, είναι φαινόμενα που συμβαίνουν εντός του ενεργειακού τους χώρου. Είναι απόλυτα ταυτισμένοι με όλα αυτά και δεν μπορούν καν να φανταστούν ότι δεν είναι δικά τους και ότι δεν τα έχουν πραγματικά ανάγκη για να ζήσουν μια ευτυχισμένη ζωή.
Μετά αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είσαι υποχρεωμένος είτε να πιστέψεις μία σκέψη, είτε να επαναλάβεις μία συμπεριφορά. Για παράδειγμα, η ανάγκη που ένιωθες παλιότερα να έχεις δίκιο σε μία συζήτηση, θα αρχίσει να εξασθενεί. Η επίγνωση θα σε βοηθήσει να δεις ότι η ανάγκη σου να υποστηρίζεις με ισχυρογνωμοσύνη μία άποψη, ή η εικόνα που παρουσίαζες στους άλλους ως αυτός που "ξέρει", ήταν απλά προϊόντα σκέψεων που είχαν αναπτυχθεί ασυνείδητα εξαιτίας του φόβου και της ανεπάρκειας που ένιωθες. Με άλλα λόγια, ήταν προϊόντα μιας ψευδούς ταυτότητας.
Αλλά η παραπάνω συνειδητοποίηση που σε αποδεσμεύει από την καταναγκαστική επανάληψη, δεν σε απελευθερώνει οριστικά από το παρελθόν σου. Οι σκέψεις θα ξανάρθουν, τα συναισθήματα θα ξαναεμφανιστούν και θα επαναλάβεις και κάποιες συμπεριφορές. Αυτό πρέπει να θεωρείται δεδομένο και αναμενόμενο. Εδώ είναι όμως που μπαίνει στο παιχνίδι η αποδοχή, ή η λεγόμενη "αγάπη προς τον εαυτό". Χωρίς την αποδοχή και την αγάπη, μετά την επίγνωση θα ακολουθούσε πάλι ο επικριτικός και απορριπτικός νους: "γιατί είμαι έτσι;", "δεν θέλω να είμαι έτσι", "δεν θα έπρεπε να είμαι έτσι", "θα ήθελα να είμαι αλλιώς", "γιατί έχω αυτό το σύμπτωμα;", "γιατί ο άλλος να μην το έχει και εγώ να το έχω;", κ.ο.κ.
Το ζητούμενο είναι λοιπόν η επίγνωση που δεν συνοδεύεται από καμία δραστηριότητα του νου. Ουσιαστικά, η αποδοχή δεν είναι κάτι που κάνεις, αλλά κάτι που δεν κάνεις: αφήνεις τα πράγματα να είναι έτσι όπως είναι. Δηλαδή απουσιάζει η επιθυμία για κάτι διαφορετικό. Αυτό εξάλλου σημαίνει αποδέχομαι κάτι έτσι όπως είναι. Η θεραπευτική δύναμη της αγάπης προς τον εαυτό είναι ακριβώς η ίδια με την αγάπη που δείχνεις προς έναν άλλον άνθρωπο: τον αποδέχεσαι όπως είναι, δεν τον κρίνεις και τον φροντίζεις επειδή αυτή είναι η αληθινή στάση. Αυτή η στάση είναι που υπάρχει στο υπόβαθρο κάθε συνειδητής μορφής ενέργειας που έχει απελευθερωθεί από τους περιορισμούς του Εγώ.
Χωρίς την επίγνωση δεν μπορεί να υπάρξει η απελευθέρωση από το παρελθόν. Δεν μπορεί να εμφανιστεί η επιλογή "χρειάζεται να το κάνω αυτό ή δεν θα χάσω και τίποτα αν δεν το κάνω;". Όσο απουσιάζει η επίγνωση είσαι ταυτισμένος με τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές. Είσαι καταδικασμένος να πιστεύεις, να νιώθεις και να κάνεις ό,τι έκανες στο παρελθόν. Μάλιστα, με την επανάληψη, οι σκέψεις θα γίνονται όλο και πιο αρνητικές, ο φόβος θα εξαπλώνεται και τα συμπτώματα θα χειροτερεύουν. Και όλα αυτά επειδή ο νους είχε προγραμματιστεί ασυνείδητα με έναν συγκεκριμένο τρόπο, μέσα από την ανατροφή και την εξαρτημένη μάθηση, και δεν έκανες ποτέ τίποτα για να σταματήσεις την ανατροφοδότησή του.
Η επίγνωση λοιπόν, αν και δεν μπορεί να εξαφανίσει τα συμπτώματα ως δια μαγείας, έχει την ικανότητα να τα εξασθενίσει σιγά-σιγά, να διακόψει τους καταναγκασμούς και να μας διδάξει να αποδεχόμαστε αυτό που συμβαίνει μέσα μας και εκφράζεται με κάποιες συμπεριφορές. Την αποταύτιση αυτή θα μπορούσαμε να την αποδώσουμε και ως εξής: αυτό που παρατηρώ να συμβαίνει μέσα μου, ή που εκφράζεται με μια συμπεριφορά, δεν είναι δικό μου γιατί δεν το έχω επιλέξει και δεν το ελέγχω, αλλά συμβαίνει εντός του ενεργειακού μου χώρου, επόπτης του οποίου είμαι εγώ, o συνειδητός παρατηρητής, δηλαδή η επίγνωση.
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Διαβάστε επίσης:
