Όσο περισσότερο φόβο έχουμε μέσα μας, τόσο περισσότερα αρνητικά συναισθήματα βιώνουμε - πόνο, θλίψη, αδικία, ζήλια, θυμό ή ενοχές.
Εγκλωβιζόμαστε στον νου, χάνεται η συνειδητότητα, χάνεται ο παρατηρητής και δεν μπορούμε να ζήσουμε πια στο παρόν. Έτσι ζούμε σε δύο ανύπαρκτους χρόνους: στο παρελθόν και στο μέλλον.
Ζούμε στο παρελθόν νιώθοντας πίκρα, αδικία, παράπονο, θυμό και ενοχές, για πράγματα που πιστεύουμε ότι δεν θα έπρεπε να είχαν γίνει, ή που έγιναν και μας βλάψανε. Πρόσφατα είχα μία συζήτηση με έναν άντρα που εδώ και 40 χρόνια δεν έχει ξεπεράσει το γεγονός ότι δεν παντρεύτηκε τη γυναίκα που ήθελε. Για 40 χρόνια ζει στο παρελθόν. Ζει τον πόνο της απόρριψης από αυτή τη γυναίκα. Και είναι σχεδόν νεκρός. Ουσιαστικά είναι σαν να μην ζει. Και έχει γεράσει πάρα πολύ.
Όλη η δυστυχία μας, η πίκρα, ο πόνος, ο θυμός, ακόμα και οι ενοχές και η ντροπή που αισθανόμαστε, δεν έχουν θέση στο παρόν. Αφορούν κάτι που έχει γίνει στο παρελθόν. Και αν αυτά τα συναισθήματα υπάρχουν μέσα μας, δεν μπορούμε να ζήσουμε στο παρόν. Είναι σαν να ζούμε κάτι που δεν υπάρχει πια και το κρατάμε με τον νου μας. Αυτό μας φθείρει και μας εμποδίζει να βιώσουμε τη χαρά, την επίγνωση και τη μοναδική αλήθεια, που είναι η παρούσα στιγμή.
Η αλήθεια είναι αυτό που συμβαίνει εδώ και τώρα. Το παρελθόν είναι ανύπαρκτο. Και το παρελθόν δεν είναι ένα γεγονός. Είναι μία ερμηνεία ενός γεγονότος. Ένας άλλος άντρας που θα τον απέρριπτε μια γυναίκα, θα έλεγε "εντάξει, υπάρχουν και άλλες γυναίκες", ή "και μόνος μου καλά είμαι", ή "μάλλον έτσι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα αφού έτσι έγιναν", ή "εμπιστεύομαι τη σοφία της ζωής και τις δυνάμεις μου", κ.ο.κ. Δεν υπάρχει το παρελθόν. Υπάρχει μόνο η ερμηνεία του παρελθόντος.
*Απόσπασμα από ομιλία του Ρόμπερτ Νατζέμυ.
Σύνταξη κειμένου: Νίκος Μπάτρας
Διαβάστε επίσης:
