Όλοι έχουμε υποφέρει σε κάποιο βαθμό από έλλειψη αγάπης στην παιδική ηλικία. Η αγάπη φαίνεται να μην είναι ποτέ αρκετή. Κάποιοι από εμάς μάλιστα πήραμε πάρα πολύ λίγη. Δεν μας αγκάλιασαν, δεν υπήρξε αυτή η έκφραση αγάπης που περνάει μέσα από το σώμα. Και ξέρω καλά τι σας λέω. Το έχουμε ανάγκη αυτό ως παιδιά.
Πώς γίνεται αντιληπτή η πραγματικότητα της αγάπης; Πώς μεταδίδεται; Μόνο μέσα από το φυσικό σώμα. Θα επιμείνω σ' αυτό. Πού νιώθετε την αγάπη μέσα σας; Τη νιώθετε μέσα στη σάρκα σας, με τις αισθήσεις σας, μέσα στο φυσικό σας σώμα, έτσι δεν είναι; Αν είμαστε αποκομμένοι απ' αυτά που νιώθουμε, δεν μπορούμε να νιώσουμε την αγάπη.
Όταν έχετε έναν πατέρα που είναι χαμένος στη δουλειά του, ή που φεύγει από το σπίτι γιατί δεν συμφωνεί με τη γυναίκα του και οι δυο τους δεν συνευρίσκονται πια, ή μαλώνουν, ή γίνανε απλά συγκάτοικοι, και η μητέρα σας είναι απασχολημένη στην κουζίνα, ή είναι καταθλιπτική, ή αυταρχική, και βρίσκεστε εσείς εκεί ως ένα υπερευαίσθητο παιδί, ευάλωτο, απόλυτα εξαρτημένο απ' αυτά τα δύο άτομα που, εν αγνοία σας, έτυχε να πρέπει να σας μεγαλώσουν, δεν μπορείτε να ετοιμάσετε τη βαλίτσα σας και να πείτε: "Είστε πολύ κουραστικοί, φεύγω!" Αναγκάζεστε να υποστείτε αυτό το περιβάλλον, που πολλές φορές είναι τοξικό, ανθυγιεινό, χειριστικό, χωρίς αγάπη, γεμάτο συγκρούσεις, βίαιο και επιθετικό, για δεκαπέντε ή είκοσι χρόνια. Αυτό, όπως πιθανότατα θα έχετε αντιληφθεί, αφήνει σημάδια.
Μερικοί, κάτω από αυτές τις συνθήκες, ξεφεύγουν στη φαντασία τους, όπως κάνουν τα παιδιά που δημιουργούν φανταστικά πρόσωπα, ή πηγαίνουν στους φίλους τους, ή στη φύση, γίνονται μικροί, έχουν χαμηλό προφίλ, περπατάνε τοίχο-τοίχο. Ή αντίθετα, γίνονται ένα είδος σκλάβων, οι οποίοι είναι καλοί στο σχολείο, άριστοι μαθητές, στρώνουν το τραπέζι, βοηθάνε, "κόβουν τις φλέβες τους" για τους γονείς τους, κάνουν το παν για να έχουν λίγη απ' αυτή την αγάπη η οποία εξ αρχής έχει βασιστεί στην προσμονή, την απαίτηση και την εκτέλεση αποστολών, για να τους αποδοθεί. Κάποιοι συγκράτησαν τη ζωτική τους ενέργεια, άλλοι μείνανε μικροί, άλλοι άρχισαν να παλεύουν για να γίνουν πολεμιστές.
Ο καθένας ανέπτυξε στρατηγικές, όπως στη φύση τα έντομα και τα ψάρια που έχουν εξαιρετική εφευρετικότητα στην τέχνη του μιμητισμού και του καμουφλάζ. Μερικά έντομα γίνονται ένα με το φύλλο ή με το κλαδί. Κι εμείς αναπτύξαμε στρατηγικές για να ελισσόμαστε, ν’ αντέχουμε και να επιβιώνουμε συναισθηματικά στις δύσκολες συνθήκες που μας τυχαίνουν μερικές φορές. Όταν όμως μετά από είκοσι χρόνια βρισκόμαστε πια με τον εαυτό μας και έχουμε αφήσει τους γονείς μας, αυτές οι στρατηγικές που αναπτύξαμε για είκοσι χρόνια δεν φεύγουν έτσι, τις κουβαλάμε μέσα μας. Και τότε αρχίζει το πρόβλημα. Αυτό που μας χρησίμευσε για προστασία επί τόσα χρόνια, γίνεται πια εμπόδιο.
Είναι φυσικό, ως ενήλικες, να έχουμε ανάγκη να αγαπηθούμε. Η ανάγκη είναι ακόμη παρούσα και είναι δικαιολογημένη. Κατά την προσέγγισή μου και την προσωπική μου εμπειρία, δεν μπορούμε πάντα να περιμένουμε να λάβουμε αυτή την αγάπη από έξω, γιατί είναι μια απαίτηση, μια προσδοκία, και δεν πρέπει να φορτώνουμε τους άλλους με τέτοιες απαιτήσεις. Πρέπει να δούμε τι μας χωρίζει από τη δυνατότητα να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, ή να νιώσουμε την αγάπη μέσα μας. Και γι' αυτό πρέπει να αντιληφθούμε σταδιακά τις συσσωρεύσεις, τις αντιστάσεις, τις στρατηγικές αυτές, απελευθερώνοντας περιεχόμενα που δεν μπορούσαν να γίνουν αποδεκτά όταν ήμασταν παιδιά -θλίψη, πόνο, αλλά και χαρά, ενέργεια και ό,τι άλλο κουκουλώθηκε- για να αποκτήσουμε τελικά πρόσβαση στην αγάπη που βρίσκεται από πίσω.
*Απόσπασμα από μαγνητοσκοπημένη ομιλία του Νταρπάν.
Μεταγλώττιση: Irène Chariot
Επιμέλεια: Νίκος Μπάτρας
**Ο Νταρπάν γεννήθηκε το 1959, είναι πνευματικός δάσκαλος και ζει στην Ελβετία. Εργάζεται ως θεραπευτής ειδικευόμενος στις σωματικές προσεγγίσεις και στη θεραπεία των ψυχοσωματικών προβλημάτων. Για περισσότερα από είκοσι χρόνια διερευνά τους μηχανισμούς του πόνου και τους πιθανούς τρόπους απελευθέρωσής του.
Διαβάστε επίσης:
