Η γκρίνια είναι μια από τις συνηθισμένες στρατηγικές του Εγώ για την ενίσχυση του εαυτού του. Κάθε γκρίνια είναι μια μικρή ιστορία που πλάθει ο νους και που την πιστεύεις απόλυτα. Είτε γκρινιάζεις μεγαλόφωνα είτε μόνο με τη σκέψη σου, δεν έχει διαφορά.
Μερικά Εγώ, που ίσως δεν έχουν και πολλά άλλα με τα οποία να ταυτιστούν, επιβιώνουν εύκολα μόνο και μόνο με την γκρίνια. Όταν είσαι στη λαβή ενός τέτοιου Εγώ, η γκρίνια, ιδιαίτερα σε σχέση με άλλους ανθρώπους, είναι καθ' έξιν και, φυσικά, μη συνειδητή, πράγμα που σημαίνει ότι δεν γνωρίζεις τι κάνεις. Η απόδοση αρνητικών ετικετών σε ανθρώπους, είτε κατάμουτρα ή συνηθέστερα, όταν μιλάς γι' αυτούς σε άλλους ή ακόμα και όταν τους σκέφτεσαι, είναι συχνά μέρος αυτού του προτύπου.
Οι υβριστικοί χαρακτηρισμοί είναι η πιο άξεστη μορφή απόδοσης ετικετών και της ανάγκης του Εγώ να έχει δίκιο και να θριαμβεύει πάνω στους άλλους: "μαλάκας, κάθαρμα, σκρόφα" - όλα τελεσίδικες ετυμηγορίες που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Στο επόμενο κατώτερο επίπεδο της κλίμακας της μη συνειδητότητας έχουμε κραυγές και τσιρίδες και, όχι πολύ πιο χαμηλά απ' αυτό, έχουμε τη σωματική βία.
Μερικές φορές το "ελάττωμα" που αντιλαμβάνεσαι σε κάποιον δεν υπάρχει καν. Είναι μια ολοκληρωτική παρερμηνεία, μια προβολή από ένα νου εκπαιδευμένο να βλέπει εχθρούς και να βγάζει τον εαυτό του ανώτερο ή δικαιωμένο. Άλλες φορές το ελάττωμα μπορεί να υπάρχει, αλλά όταν εστιάζεις πάνω του την προσοχή σου, μερικές φορές αποκλείοντας οτιδήποτε άλλο, το ενισχύεις. Κι αυτό στο οποίο αντιδράς όταν το βλέπεις σε κάποιον άλλο, το ισχυροποιείς στον εαυτό σου.
*Από το βιβλίο "Για μια νέα ζωή", Έκχαρτ Τόλλε, Εκδ. Λιβάνη
Διαβάστε επίσης: