Όταν κάνετε κάτι, οτιδήποτε, παρατηρήστε πώς η προσοχή σας τις περισσότερες φορές δεν είναι εστιασμένη σ' αυτό που κάνετε. Παρατηρήστε τη φλυαρία του νου, τις αναδρομές του στο παρελθόν, τις ερμηνείες και τις κριτικές που δημιουργεί, αντί να είναι απλά παρών στην εμπειρία.
Όλοι έχουμε μια αγαπημένη δραστηριότητα που μας χαλαρώνει. Οι περισσότεροι όμως δεν έχουν συνειδητοποιήσει γιατί η αγαπημένη τους δραστηριότητα έχει τέτοιες χαλαρωτικές (ή και θεραπευτικές ως ένα βαθμό) ιδιότητες. Για άλλους είναι ο χορός, για άλλους το τραγούδι, για άλλους τα ταξίδια, κ.ο.κ.
Ο λόγος που χαλαρώνουμε είναι ότι ξεχνάμε τον εαυτό μας. Δηλαδή, ξεχνάμε όλες τις προεκτάσεις που δημιουργεί ο νους γύρω από το άτομο: τα προβλήματά μας, τις ανησυχίες μας, τις αγωνίες μας, την εικόνα μας. Ξεχνάμε το Εγώ. Βγαίνουμε από την ασφυκτική σφαίρα του "Εγώ, το παρελθόν μου και οι σκέψεις μου για το μέλλον" και γινόμαστε ένα με τη δραστηριότητα που κάνουμε. Δεν είναι ότι λύνουμε κάποιο πρόβλημα (και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα να λύσουμε), αλλά αφαιρούμε την προσοχή μας από τον νου, ο οποίος, σύμφωνα με τον προγραμματισμό του από το παρελθόν, φλυαρεί ασταμάτητα.
Δεν είμαστε όμως αναγκασμένοι να χαλαρώνουμε μόνο όταν ασχολούμαστε με μία συγκεκριμένη δραστηριότητα. Μπορούμε να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τις πιο απλές και καθημερινές δραστηριότητες, τις οποίες επαναλαμβάνουμε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας, για να εξερχόμαστε από τη σφαίρα του Εγώ.
Το να μάθουμε να πίνουμε νερό συνειδητά ή να περπατάμε συνειδητά, είναι απλοί τρόποι για να φέρουμε το διαλογισμό και τη συνειδητή βίωση του παρόντος στην καθημερινότητά μας. Όταν πίνουμε νερό, μπορούμε να εστιάζουμε την προσοχή μας σε όλα τα επιμέρους στάδια: καθώς πιάνουμε το ποτήρι να νιώσουμε την υφή του, καθώς το φέρνουμε προς το στόμα μας να παρατηρήσουμε την κίνηση του χεριού, καθώς γέρνουμε το ποτήρι στα χείλια μας να νιώσουμε το νερό, καθώς το πίνουμε να νιώσουμε τη δροσιά του μέσα μας και καθώς αφήνουμε το ποτήρι στο τραπέζι να ακούσουμε τον ήχο που κάνει.
Κάτι αντίστοιχο μπορούμε να κάνουμε και με το περπάτημα. Όταν περπατάμε να έχουμε επίγνωση της κίνησης των ποδιών ή των ήχων που ακούμε γύρω μας. Σε κάθε περίπτωση, είναι εντελώς περιττό και ανώφελο να κρίνουμε, να ονομάζουμε ή να εξηγούμε αυτό που συμβαίνει στο τώρα, γιατί έτσι ενεργοποιείται πάλι ο νους και ξεκινάει η παραγωγή σκέψεων, οι συνειρμοί, και σε λίγα λεπτά θα είμαστε πάλι χαμένοι μέσα σε κάποιο σενάριο για το μέλλον ή θα ξανασκεφτόμαστε το παρελθόν.
Με τον καιρό, τα μικρά αυτά διαλείμματα από τη φλυαρία του νου, θα γίνονται όλο και συχνότερα και θα διαρκούν όλο και περισσότερο. Επίσης, θα μπορούμε πιο εύκολα να παρατηρούμε πότε η προσοχή μας απορροφάται από τις σκέψεις, πότε επαναλαμβάνουμε μια συμπεριφορά από συνήθεια, ή πότε ενεργοποιούνται μέσα μας κάποιες συναισθηματικές αντιδράσεις. Μετά αρκεί να αποδεχτούμε την κάθε αντίστοιχη παρατήρηση και να επιστρέψουμε την προσοχή μας πάλι στο παρόν.
Αυτή η επίγνωση δημιουργεί μια απόσταση από τον νου και μας δίνει πλέον την επιλογή να μην ανανεώνουμε τις παρελθοντικές συνήθειες και αντιδράσεις. Το τελικό αποτέλεσμα είναι η εξασθένιση των παλιών μοτίβων σκέψεων, συναισθημάτων και συμπεριφορών, και η ανάπτυξη της αίσθησης της επάρκειας στη συνειδητή βίωση του παρόντος.
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Διαβάστε επίσης:
