Αυτεπίγνωση είναι να αναγνωρίζεις τον εαυτό σου ως την επίγνωση. Είναι δηλαδή η επίγνωση που αποκτά επίγνωση του εαυτού της. Δεν κάνεις κάτι για να έχεις αυτεπίγνωση, ούτε πρέπει να σκεφτείς, ούτε χρειάζεται να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που ήδη είσαι. Χρειάζεται μόνο να γνωρίσεις τι είσαι.
Η "γνώση" στην αυτεπίγνωση δεν είναι η κλασική γνώση με τη μορφή πληροφορίας "γνωρίζω αυτό, γνωρίζω το άλλο". Είναι η επίγνωση της ύπαρξης της ίδιας της επίγνωσης, που αποτελεί τον κοινό παρονομαστή όλων των εμπειριών μας. Είναι η θέση του παρατηρητή, που είναι και η φυσική μας κατάσταση.
Πρακτικά, σημαίνει ότι πού και πού στρέφουμε την προσοχή μας μέσα μας με τη μορφή της ερώτησης "τι αισθάνομαι τώρα; τι συμβαίνει τώρα μέσα μου;" ή "αυτή τη στιγμή είμαι στο παρόν ή είμαι χαμένος σε υποθέσεις, αναμνήσεις, συγκρίσεις, εκτιμήσεις και κριτικές;". Όποια απάντηση και αν ακολουθήσει, πρέπει να συνοδεύεται από άνευ όρων αποδοχή. Οτιδήποτε άλλο θα αποτελεί πάλι σκέψεις, που θα απορροφήσουν την προσοχή μας και θα χάσουμε την επαφή με το εδώ και τώρα, που είναι το πεδίο της επίγνωσης στο οποίο συμβαίνουν όλες οι μεταβολές.
Και οι σκέψεις όταν εμφανίζονται, εμφανίζονται στο εδώ και τώρα. Το θέμα είναι ότι όταν γνωρίζουμε τι συμβαίνει μέσα μας, γνωρίζουμε ότι η προσοχή μας έχει απορροφηθεί από τις σκέψεις, ενώ όταν είμαστε ασυνείδητοι, είμαστε ταυτισμένοι με τις σκέψεις και νομίζουμε ότι λένε την αλήθεια. Γι' αυτό, στη δεύτερη περίπτωση, μπορεί να ακολουθήσει και η αντίδραση του σώματος με τη μορφή συναισθημάτων, σαν να έχουμε να αντιμετωπίσουμε μία αληθινή κατάσταση, ενώ όλα θα συμβαίνουν στο επίπεδο των σκέψεων.
Το σώμα δεν μπορεί να ξεχωρίσει πότε μία κατάσταση είναι αντικειμενικά υπαρκτή ή όχι. Υπακούει μόνο στο κέντρο ελέγχου που του λέει ποια είναι η πραγματικότητα. Και αυτό το κέντρο ελέγχου δεν είναι οι σκέψεις, αλλά η προσοχή μας. Αν η προσοχή μας είναι ταυτισμένη με τις σκέψεις, είμαστε ασυνείδητοι και δεν έχουμε επίγνωση ότι εκείνη τη στιγμή αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητα, είναι απλά οι σκέψεις του προγραμματισμένου -από το παρελθόν- νου. Αν έχουμε επίγνωση για το πού βρίσκεται η προσοχή μας, είμαστε συνειδητοί και δεν είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούμε στις σκέψεις.
Οι σκέψεις από το παρελθόν θα συνεχίσουν να έρχονται, ακόμα και αν έχουμε ισχυροποιήσει αρκετά τη θέση μας ως παρατηρητές. Έχουν μια κεκτημένη ταχύτητα που προέρχεται από τη συνεχή επανάληψή τους στο παρελθόν και χρειάζεται αρκετός χρόνος μέχρι να αρχίσουν να εξασθενούν. Αλλά αυτό δεν μας ενοχλεί, γιατί οι σκέψεις αντλούν τη δύναμή τους από την πίστη μας σ' αυτές. Η ταύτισή μας μαζί τους είναι η δύναμη της πίστης που δίνει στις σκέψεις ζωή. Αυτό μπορούμε να το ονομάσουμε και προσωποποίηση. Αν απλά παρατηρούμε τις σκέψεις να έρχονται και να φεύγουν, είναι απρόσωπες, δεν ανανεώνονται από την πίστη μας, ούτε από περαιτέρω σκέψεις, ούτε από συναισθήματα.
Ποιοι είμαστε εμείς τελικά; Τι θέση έχουμε μέσα σε όλο αυτό το σύστημα; Είμαστε η επίγνωση που γνωρίζει, μέσω της παρατήρησης, τις εμπειρίες που εμφανίζονται αυθόρμητα και αυτόματα την κάθε στιγμή. Αλλά θα μπορούσαμε να πούμε και ότι είμαστε η αλήθεια, γιατί εκεί όπου εντοπίζουμε τον εαυτό μας (αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως "εγώ") αυτό γίνεται αληθινό για εμάς.
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Διαβάστε επίσης:
