Είστε το κέντρο του σύμπαντος που δημιουργείτε με τη σκέψη σας λεπτό προς λεπτό. Αν δεν σας αρέσει το δημιούργημά σας, επιλέξτε να το αλλάξετε ξεκινώντας τη δουλειά από μέσα προς τα έξω.
Αλλάζοντας τη στάση σας, επιλέγοντας να δείτε τα πράγματα κάτω από άλλο φως και να εκπέμπετε διαφορετική ενέργεια, έχετε βρει τον τρόπο με τον οποίο μεταμορφώνεται η πραγματικότητά μας στη ζωή, όπως και στη θεραπεία. Μερικές φορές είναι δύσκολο, αν έχετε πείσει τον εαυτό σας πως έχετε δίκιο και πως "έτσι είναι τα πράγματα". Θα πρέπει όμως να θυμάστε ότι τα πράγματα φαίνονται "όπως φαίνονται" από το σημείο στο οποίο βρίσκεστε. Δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Με αυτή την έννοια ο καθένας "έχει πάντα δίκιο".
Η Helen Schucman, στο βιβλίο της Course in Miracles, ρωτάει: "Θα προτιμούσατε να είστε υγιής και ευτυχής, ή να έχετε δίκιο;". Το "δίκιο μας" αποτελεί ψεύτικο βραβείο, αν συνοδεύεται από στρες, αντιπαραθέσεις, άγχος και απορρίψεις. Η ειρήνη του νου και η καλύτερη ποιότητα ζωής που μπορούμε να δημιουργήσουμε για τον εαυτό μας είναι αυτά που όλοι επιθυμούν στην πραγματικότητα. Πρέπει όμως να είμαστε έτοιμοι να δουλέψουμε για να τα επιτύχουμε και να τα θέσουμε σαν πρώτες προτεραιότητες.
Η δημιουργία αυτού που θέλουμε δεν είναι κάτι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται. Στην πραγματικότητα, αυτό που απαιτείται είναι μόνο η θέληση να απαρνηθούμε παλιά πρότυπα και ν' αλλάξουμε τις ιδέες μας γι' αυτό που είμαστε και για το πώς έχουν τα πράγματα. Το πρόβλημα (εάν υπάρχει) είναι πως έχουμε ζήσει μ' αυτές τις ιδέες και τις συνήθειες συμπεριφοράς τόσο καιρό, ώστε έχουμε ταυτιστεί μαζί τους.
Για τον Gurdjieff (έναν θεραπευτή και δάσκαλο που έζησε στις αρχές του 20ού αιώνα), η ταύτιση αυτή με τις παλιές συνήθειες αποτελεί τη "μοναδική αμαρτία", με την έννοια ότι μας τυφλώνει σε σχέση με τις νέες δυνατότητες και τρόπους ύπαρξης, όπως επίσης και με την έννοια ότι μεταφέρει το δικό της ενσωματωμένο πόνο. Και συνεχίζουμε να είμαστε προσκολλημένοι στις παλιές ιδέες μας, λες και η ζωή μας εξαρτάται από αυτές. Νιώθουμε απειλή κάθε φορά που κάποιος τις προκαλεί και τις υπερασπιζόμαστε με νύχια και με δόντια.
Λέγεται πως δείγμα της τρέλας δεν είναι αυτό που πιστεύουμε, αλλά το μέγεθος της εξάρτησής μας από αυτό. Οι άνθρωποι κλονίζονται σε τέτοιο βαθμό από την κατάρρευση των πεποιθήσεών τους, ώστε καταστρέφουν τον εαυτό τους, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε. Δεν φαντάζονται πώς θα μπορούσαν να συνεχίσουν να ζουν χωρίς τα "στηρίγματα" που έδιναν νόημα στη ζωή τους.
Δεν είμαστε οι ιδέες μας. Οι πεποιθήσεις μας θα πρέπει να μας υποστηρίζουν, και όχι το αντίθετο. Αποτελούν "κινούμενες γροθιές" και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να τις αλλάξουμε όταν πλέον δεν μας εξυπηρετούν και δεν μας υποστηρίζουν. Μπορούμε να είμαστε ό,τι θέλουμε να είμαστε. Δεν είναι ανάγκη να παγιδευόμαστε μέσα σε κακά αισθήματα για τον εαυτό μας - εκτός και αν βέβαια έχουμε εξάρτηση από την κατάσταση του μάρτυρα ή του θύματος. Μπορούμε να επιλέξουμε τι θα σκεφτόμαστε και τι θα νιώθουμε γι' αυτό που είμαστε. Και, ούτως ή άλλως, όλες οι ερμηνείες μας είναι σχετικές. Ποιος μπορεί να πει ότι κάνουμε λάθος για τον εαυτό μας;
Το αξιοθαύμαστο είναι πως όποιον τρόπο και αν επιλέξουμε για να δούμε τον εαυτό μας, θα συνεχίσουμε να ανακαλύπτουμε στοιχεία στο περιβάλλον μας που θα αποδεικνύουν ότι έχουμε δίκιο, ότι έτσι είμαστε στην πραγματικότητα. Αν δεν αγαπάμε τον εαυτό μας, τότε η αγάπη δεν μπορεί να μας προσεγγίσει - όχι γιατί δεν είμαστε αξιαγάπητοι, αλλά γιατί δεν της το επιτρέπουμε.
*Απόσπασμα από το βιβλίο "Γίνε ο καλύτερος φίλος του εαυτού σου", του Louis Proto, εκδ. Αλκυών.
Διαβάστε επίσης:
