Οι λεγόμενοι "σοφοί" είχαν πάντα ένα κοινό χαρακτηριστικό: τη γνώση της αληθινής φύσης του εαυτού τους. Δηλαδή, μπορούσαν να κάνουν τη διάκριση μεταξύ του ψευδούς ατομικού εγώ και της ενιαίας, άχρονης και πανταχού παρούσας Ύπαρξης.
Ο Χριστός, ο Ηράκλειτος, ο Βούδας, ο Ραμάνα Μαχάρσι, ο Νισαργκαντάττα και αρκετοί άλλοι, είχαν το χαρακτηριστικό ότι δεν ήταν ταυτισμένοι με καμία μορφή ενέργειας. Ούτε με σκέψεις, ούτε με αντικείμενα, ούτε καν με το σώμα τους, κάτι που αποδείχθηκε, σε άλλους έντονα και σε άλλους όχι τόσο έντονα, από το πώς έζησαν και από τη στάση που κράτησαν απέναντι στο θάνατο. Σ' αυτούς που τέθηκε το δίλημμα μεταξύ ζωής ή θανάτου (όπως στον Χριστό), δεν έκαναν τίποτα για να αποφύγουν το θάνατο. Στους άλλους, που δεν τέθηκε τέτοιο δίλημμα (όπως στον Βούδα), η στάση τους απέναντι στο θάνατο ήταν πάλι μια στάση αταραξίας, αφοβίας και αποδοχής.
Η αναγνώριση της ιδιότητας της μη ταύτισης αναγνωρίστηκε γρήγορα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους. Όμως αυτό δεν έγινε πάντα συνειδητά. Το να αναγνωρίζεις μια συμπεριφορά που δηλώνει αφοβία, δηλαδή αποταύτιση, ανεξαρτησία και ελευθερία, δεν σημαίνει ότι αναγνωρίζεις και το βάθος, το υπόβαθρο, που επιτρέπει την έκφραση αυτής της συμπεριφοράς. Και πολλοί από αυτούς μιλούσαν είτε ποιητικά, είτε με παραβολές, είτε εξηγούσαν έμμεσα αυτά που αντιλαμβάνονταν και βίωναν, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη την κατανόηση των διδασκαλιών τους.
Έπρεπε να περάσουν κάποιες χιλιάδες χρόνια για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβη σ' αυτούς τους ανθρώπους και γιατί τους αποκαλούμε σοφούς. Άνθρωποι σαν τον Έκχαρτ Τόλλε, τον Αντυασάντι, τον Ρούπερτ Σπάιρα και τον Μούτζι (όλοι εν ζωή) βρίσκονται σε παρόμοιο επίπεδο συνειδητότητας, όπου απουσιάζει η ταύτιση με τις μορφές ενέργειας. Μέσα από τα βιώματά τους διδάσκουν και λένε ακριβώς ό,τι έλεγαν και οι αρχαίοι σοφοί, με λόγια όμως προσαρμοσμένα στην εποχή μας. Και ο τρόπος ζωής τους είναι και αυτός προσαρμοσμένος στην εποχή μας. Εξάλλου, θα ήταν παράλογο για να αποδείξει κάποιος ότι ζει απαλλαγμένος από το Εγώ, να περιφέρεται με ένα μανδύα πάνω σ' ένα γαϊδουράκι. Το θέμα δεν είναι τι κατέχει κανείς, αλλά πόσο ταυτισμένος και προσκολλημένος είναι στα αντικείμενα που χρησιμοποιεί για να κάνει ό,τι είναι να κάνει στον κόσμο των μορφών, στον οποίο εμφανίστηκε με τη συγκεκριμένη ανθρώπινη μορφή.
Απ' ό,τι δείχνουν όλα τα στοιχεία, οι σοφοί ήταν απλά οι πρωτοπόροι αυτής της νέας κατεύθυνσης της συνειδητότητας που εκφράζεται μέσα από τις ανθρώπινες μορφές. Η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος μάς οδηγεί σιγά-σιγά και στην απομυθοποίηση των σοφών. Κατανοούμε ότι επρόκειτο για ανθρώπους που δεν απαιτούσαν να τους θαυμάζουμε ή να τους προσκυνάμε, αλλά που απλώς δίδαξαν αυτό που βίωναν: την -πρόωρη σε σχέση με την υπόλοιπη ανθρωπότητα- αποταύτιση και τη μετάβαση από το "είμαι κάτι/κάπως" (σύμφωνα με αυτά που κάνω, που έχω, που σκέφτομαι, που πιστεύω, που νιώθω, κ.τ.λ.) στο καθαρό "είμαι" (χωρίς ταυτότητες, ρόλους και ποιοτικούς προσδιορισμούς).
Αυτή η μετάβαση δεν γίνεται από κάποια άτομα που μπορεί να ονομάζουμε σοφούς, αλλά γίνεται από την ίδια τη ζωή μέσα από τις μορφές που αυτή παίρνει. Γι' αυτό εξάλλου, όλοι οι σοφοί ανεξαιρέτως, σε κάποια στιγμή της ζωής τους είπαν "είμαι η ζωή" και δίδαξαν πώς να απαρνηθούμε την ψευδαίσθηση του ξεχωριστού ατομικού εαυτού.
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Διαβάστε επίσης:
